yazarların olmak istediği şiir

bir şiir değil ancak,
bir alıntının içinde takılı kalıyorum.
diyor ki;
anlaşılmaz şeyleri,mucizeleri uzakta aramaya ne gerek var,
her gün gördüğümüz şeyler arasında öyle anlaşılmaz gariplikler var ki;
mucizeler oyuncak kalır onların yanında.

denemeler/syf:44

sakarya türküsü

insan bu su misali kıvrım kıvrım akar ya
bir yanda akan benim öbür yanda sakarya
su iner yokuşlardan hep basamak basamak
benimse alın yazım yokuşlarda susamak

her şey akar su tarih yıldız insan ve fikir
oluklar çift birinden nur akar birinden kir
akışta demetlenmiş büyük küçük kâinat
şu çıkan buluta bak bu inen suya inat

fakat sakarya başka yokuş mu çıkıyor ne
kurşundan bir yük binmiş köpükten gövdesine
çatlıyor yırtınıyor yokuşu sökmek için
hey sakarya kim demiş suya vurulmaz perçin

rabbim isterse sular büklüm büklüm burulur
sırtına sakarya'nın türk tarihi vurulur
eyvah eyvah sakaryam sana mı düştü bu yük
bu dâva hor bu dâva öksüz bu dâva büyük

ne ağır imtihandır, başındaki, sakarya
binbir başlı kartalı nasıl taşır kanarya

insandır sanıyordum mukaddes yüke hamal
hamallık ki sonunda ne rütbe var ne de mal
yalnız acı bir lokma zehirle pişmiş aştan
ve ayrılık anneden vatandan arkadaştan

şimdi dövün sakarya dövünmek vakti bu ân
kehkeşanlara kaçmış eski güneşleri an
hani yunus emre ki kıyında geziyordu
hani ardında çil çil kubbeler serpen ordu

nerede kardeşlerin cömert nil yeşil tuna
giden şanlı akıncı ne gün döner yurduna
mermerlerin nabzında hâlâ çarpar mı tekbir
bulur mu deli rüzgar o sedayi allah bir

bütün bunlar sendedir bu girift bilmeceler
sakarya kandillere katran döktü geceler
vicdan azabına eş kayna kayna sakarya
öz yurdunda garipsin öz vatanında parya

insan üç beş damla kan ırmak üç beş damla su
bir hayata çattık ki hayata kurmuş pusu
geldi ölümlü yalan gitti ölümsüz gerçek
siz hayat süren leşler sizi kim diriltecek

kaf dağı'nı assalar belki çeker de bir kıl
bu ifretten sualin kılını çekmez akıl
sakarya sâf çocuğu mâsum anadolu'nun
divanesi ikimiz kaldık allah yolunun

sen ve ben gözyaşıyla ıslanmış hamurdanız
rengimize baksınlar kandan ve çamurdanız
akrebin kıskacında yoğurmuş bizi kader
aldırma böyle gelmiş bu dünya böyle gider

bana kefendir yatak sana tabuttur havuz
sen kıvrıl ben gideyim son peygamber kılavuz
yol onun varlık onun gerisi hep angarya
yüzüstü çok süründün ayağa kalk sakarya

-üstad necip fazıl kısakürek

üçüncü şahsın şiirindeki ağlayan adam benim.

murathan mungan bu şiiri benim için yazmış sanki.

geceleyin paris şiirin ismi. buyrun bakalım!

özdemir asaf/ lavinia

atilla ilhan'ın yağmur kaçağı şiiri;

ne kadar saçma sapan bir başlık ya.

elim kolum var çok şükür niye şiir olmak isteyeyim ki? bu arada manit bey de bir şiir yazsa bana fena olmaz.

ben de adgar allan poe - kuzgun diyorum
allan poe harika yazıyor dostum

orhan veli kitabei sengi mezar.
bu şiir hakkında bazı makaleler okudum. dokunmadığı bir ben kalmışım... çok yönlü bir içeriğe sahip. aynı zamanda müthiş bir melodisi var kelimelerin. okurken ya da dinlerken sonsuzlukta hissediyor kişi kendini.

"yüzümü bulutlara kaldırıp
dua eder gibi mırıldanıyorum
kuşlarla, otlarla yıkanıyorum
rüzgarla, ilkbaharla

güneş gözkapaklarımı ısıtıyor
ah! güvenilmez ilkbahar güneşi
rüyada mıyım, gerçek mi bu
hem var gibiyim, hem yok gibi

bir güney kentinde, bir kıyı kahvesinde
başakların sonsuz salınışı
burada, kendimle başbaşa
ömrümü böylece tamamlayabilirim

bir kuşu dilinden hiç öpmedim
belki bir gün öpebilirim
belki bir gün rüzgar olurum ben de
eserim başakların üzerinden
kalbim bir yaz gününe karışsın isterim
bir kuş cıvıltısında doğmak için yeniden"

| ilkbahar - ataol behramoğlu

#1460762 ben, bu.*

sultan- ı yegah / atilla ilhan

bir şiir olmak isteseydim bu eminim ki edgar allan poe’nun annabel lee şiiri olurdu.

bir küfür gibi evde oturuyorum.

birhan keskin.

dünyanın bütün çiçekleri..

bütün utangaçlığıma karşın bu şiiri bir toplum önünde hıçkırıklarla da olsa okumak çok isterdim. hıçkırıklar mecburi çünkü her okuduğumda muhakkak ağlarım…

edit:öf bee başlığı “okumak istediği” diye okumuşum. atlamışım hemen ama napim kalsın böyle..

(bkz: elhan-ı şita)

annabel lee - edgar allan poe