yazıp yazıp silmek

başıma çok gelen olaydır. bir başlığın içine giriyorum bazen öyle şeyler yazıyorum ki ama gene de kendimi anlatamadığımı düşünüp siliyorum vaz geçip yazmıyorum. bazen başımı belaya sokmak istemediğim için vaz geçiyorum. bir laf vardır bazı şeylerin izahı olmaz mizahı olur diye .. ( buraya yazdığımı da sildim çünkü yazarken bile yoruluyor gibi hissediyorum kendimi ) kime ne anlatıyorum hissi.

ben bu durumu sözlükte yaşamıyor olsam da başka bir şekilde yaşıyorum.

değer verdiğim insanlara mesaj atarken mesela. yanlış anlaşılma duygusu sarıyor etrafımı, sonra yüzüne nasıl bakarım ki? ama çok da takmamak lazımmış bu korkuları. gaza basıp gideceksin, vurursa taşa vurur, düşerse denize düşer ama ya tutarsa?

sözlük jargonunda çok sinirlenme ünlemi. elim ayağım titriyor'un kardeşidir.

sinirlenince çok sık yaptığım bir şeydir. ağzıma geleni söylemişim, okkalı laflar savurmuşum ama nasıl... sonra yazdığımı yeniden okuduğumda bir duraksıyorum. "lan bu lavuk benim ona bunları yazmamı gerektirecek kadar önemli biri mi? değil, laflarımı ziyan etmeyeyim şimdi. zaten sakinleştim de." deyip siliyorum. çünkü daha yazarken rahatlamışım anlatabiliyor muyum? evet, bir nevi öfke problemim olabilir.

sözlükte çok sık yaptığım eylem. tamamen o anki ruh halimden kaynaklı. yazıyorum, yarısında ya da bitirip göndere basmadan amaan deyip silip çıkıyorum başlıktan.
durumumun tam başlığı da budur
(bkz: tanımı yazıp yazıp aman deyip silmek)

kardeşim sen ne yap biliyor musun ? kapa telefonunu git mışıl mışıl uyu. gerek yok.

okuduğunuz anda burnunuzu testesteron kokusu ile dolduran bir takım normal sözlük başlıklarına karşı yaşadığım durumdur. tansiyonumu düşürüyorsunuz eril kişiler.

en merak ettiğimdir. onun yazdığı görünüyor siler , görünür siler en sok sadece bir selam yazar ya. acaba o arada neler yazmak istemiştir.

az önce 3 başlık için yazdım yazdım sonra da sildim.

neden bilmiyorum sanırım içimi döküp sesli düşününce bi ferahlama oluyor. ondan sonra ne düşündüğümü bilmeseler de olur diyerek siliyorum.

birçok başlık altında yaptığım eylem.
hem anlatmak istediklerimi tam olarak anlatabileceğimi düşünmüyorum hem de anlattıklarımı anlatmak istediğim gibi anlayacağınızı düşünmüyorum. çünkü bir konu hakkında buraya yazdığımda anlattıklarım düşündüklerimin yalnızca bir bölümü veya yazdıklarımın arkasında olan bir fikir bütününün sonucu olacak. onu okuyacak kişi benim yazdıklarımın arkasında olan fikirlerimi, bilgi birikimimi göremeyecek. bunu umursamalı mıyım? onu da bilmiyorum. bazen bu yazdıklarımı okuyacak kişilerin zamanını almış gibi bazen bunları okuyacak kişinin zaten yazdıklarımı bildiğini düşünüyorum. bazen de kime ne anlatıyorum ki diyorum. toplumsal, siyasi ve ekonomik birçok konu hakkında bir fikrim var ancak bunları yazdığımda da başımı belaya sokacağım endişesi var her bu ülkede yaşayan insan gibi. bir yandan da bunları yazmadığım bir yerlerden kendimi duyurmadığım için başka insanlara ulaşıp onlara kendimi anlatmadığım için kızıyorum suçlu hissediyorum. öbür yandan da insanların fikirleri ben anlattığımda değişiyorsa demek ki ben anlattığım için değişiyor ben anlatmasam kendi içlerinde böyle yaşamaya böyle düşünmeye devam edecekler diye soruyorum. toplumu, çevremi dizayn etme kendi fikirlerimi kabul ettirme gibi egolarım yok. salt doğru salt ahlak olmadığını da düşünüyorum insanlarla ortak nokta yakalamak çok zor. insanlar görüşlerimi fikirlerimi belirttiğinde benim onların görüşlerine ve fikirlerine saygı duyduğum gibi onlar da benimkilere saygı duymaz endişesi de ister istemez oluyor. bu hem yazmak ile hem de hayatı yaşayışımla ilgili aslında. insanlar ne der diye düşünmeyi bırak klişesini geçiyorum çünkü her insan insanların ne düşündüğünü düşünür. beğenilmek, onaylanmak, arzulanmak ister. bu da insan doğası gereği gayet doğal. bende insanların ne düşündüğünü düşünürüm ve insanlarında benim ne düşündüğümü düşünmesini isterim. velhasıl bazen yazıp yazıp siliyorum bazen de enter tuşu ile gönderiyorum. bu da gönderdiklerimden sanırım.

bir gazla yazmaya başlayıp göndermeden son bir kez okuyunca "ne saçmalamışım amınehehe" diye siliyorum genelde.
bazen kendimde olmuyorum, art arda saçma sapan yazılar yazıyorum. sonraki gün okuyunca pişman olup yine siliyorum.

bazı durumlar da sevgi ,üzüntü veya pişmanlıkla harmanlanan bu durum bende farklı nüksetmekte ve sinirliyken telefon kapatma ile birleşen eylemdir.

eski sevgiliye çok yapılır.

hiçbir şey yazmamak gerekir.

bilmez seni artık. bilse eski olmaz. düşürmeyin kendinizi o'na.

genelde bebek denecek kadar küçük çocuklara taciz ve tecavüz haberlerinin olduğu başlıklarda başıma gelen durumdur, pedofililere duyduğum öfkeyi anlatacak kelimeyi latin alfabesiyle anlatamıyorum...

eğlence amaçlı yazılıp çizilen ve daha sonra "bu çalışma olmamış yenisini deneyim" diye dijital ortamlardaki çalışmalar bütünüdür.

kafamdaki cümleleri toplarlayamıyorum.
kafamdan geçen herşeyi yazsam da büyük ihtimalle sadece ben anlardım.
yargılanma korkum mu var acaba diye de düşünmüyor değilim. o zaman buraya yazmanın mantığı ne?

sözlüğe mi geldin yaz geç, insana mı denk geldin bas geç cano.

zor bir soruya cevap verirken yaşanabilir.
ne düşünüyorum gerçekten, ne demeliyim gibi sorular insanın zihnini yorar.

tiksinç bir özgüvensizlik eseri. oysa kimsemiz yok kendimizden başka güvenecek.

her seferinde daha iyisini yazmana sebebiyet verir ki, bu da aslında iyi bir şey.
en doğru ifadenin peşinden koşarken, bazı sayfalar kullanılamayacak hale gelebiliyor ne yazık ki.
fıtratında var.