z kuşağının en büyük sorunu

bulundukları yıllar itibariyle aslında sorun onlarda değil onları bugünlerin içine doğmaya zorlamış olan bizlerde. nerede toruna miras topraklar. ben kavgamıza hem onları hemde batmakta olan dünyayı bizsürükledik. geçmiş olsun hepimize. özür dileriz çocuklar ve bize yuva olmuş dünya.

dünyanın sonuna doğmuş olmamız

teknoloji ile fazla iç içe olmaları ve erken tanışmaları.

devirlerin en rahatına doğdukları için ayağa kalkmayı tecrübe etmemeleri(ki kendilerine mensubumdur)

onları anlayan kimsenin olmaması

z kuşağı dışında ki kuşaklar bilgiye gerçekten çok zor ulaşırdı. ben hatırlıyorum eskiden bir bilgi için ansiklopedilerden araştırma yapardık. bu araştırma da bilgilinin aslında değerini ortaya çıkarmaktaydı. bu yüzden yeni neslin bilgiye direk ulaşması , sanırım biraz bilginin değerini biraz düşürdü. tabi bu sakın ha değersizlik anlamına gelmesin ama böyle bir durum var. üstüne gelen zaman alıcı gereksiz oyunlar ,müzisyenler ve iç kültürün abd kültürüne kayması bu nesli fena halde eski nesilden aldı götürdü. vesselam bu nesli kopyalayıp amerikaya yapıştırsak sanırım bizim burada yaşadıkları uyumsuzluğu yaşamazlar. ailelerine sabır dilemekten başka bir şey diyemiyorum. bir de ülkemi unutmayayım .

günümüz kuşağı nasıl bir hayat yaşayacaklar, nasıl bir dünyaları olacak, nasıl eğitim görecekler, nasıl meslek edinecekler, nasıl bir pozisyona sahip olacaklar?
onlar için geçmiş mevzuları, tik tok eğlenceleri, netflix esprileri, youtube geyiklerinden çok bunlar önemli. bunları anlatmak, bunları sağlayabilmek gerek.

malum parti döneminde doğmuş olmaları.

naçizane fikrim: onlara abilik ve ablalık(yani biz y kuşaktakiler ), annelik, babalık yapacak olan kuşağın aşırı şekilde hayatın zorluklarıyla uğraşa dalması yahut dünya nimetlerine çok fazla yönelmeleri sebebiyle z kuşağının dijital yani sanal dünyanın onlara sunduğu abilere, ablalara ve ebeveynlere kalması.
ortada bir suçlu varsa biz y ve x kuşaklarındadır. z kuşağına iyi örnek olamadık, onlarla yeteri kadar ilgilenemedik ve şimdi şikayet etmeye hakkımız yok.

çok kıskanıyoruz kabul edin. onlara öğretebilecek, bilmişlik yapabilecek bir konu yok. ben umutluyum.

ciddi bir sorunları yok. sorun olarak görünenler avantajları bile olabilir. tüketim çılgınlığı, popüler kültür, çarpık ilişkiler vs. zaten tüm insanların sorunu ya da sorun olarak görüp de parçası olduğu şeyler. minnoş serçe’nin dediği gibi küresel dünya, küresel life.

bizim dönemin geyiği, bilgiye ulaşmak. salt bilgiye ulaşmak kısa vadede avantaj sağlar. önemli olan interaktif. yani tecrübeye ulaşmak, bilince ulaşmak, gelişime ulaşmak. mevcut teknoloji ve iletişim şartlarında gayet kolay. bu şansı kullanmamak da öznel bir durumdur, bir kuşak üzerinden genellemek rasyonel değil.

bilinçtir. z kuşağı olmayı ucundan kaçıran nesil ise inanılmaz şanslıdır. mahalle kültürünü tatmış, vakti dışarıda koşturmacayla oyun oynamayla maç yapmakla geçmiş, adeta sokakta büyümüş bu nesil aynı zamanda eğitim sisteminin de içine edilmeden önceki son zamanlarını görmüştür. devlet okullarının kaliteli olduğu, dershanelerin henüz kapanıp saçma sapan okulların yahut eğitim kurumlarının açılmadığı o zamanlarda okul-dershane arası mekik dokuyan, arkadaşlığın da aşkın da güzelini yaşayan bu z olmaktan son anda yırtan nesil ne kadar yatıp kalkıp dua etse azdır. bilgiye erişimin bu kadar kolay olduğu bir zamanda ailelerin bu süreci doğru yöneterek çocuklarının faydalı şeyleri kendilerine meşgale etmelerini sağlamaları elzemdir. aksi takdirde çocuklar kafalar bomboş, yüzeysel bilgilerle hayattan yiyecekleri tokadın farkına bile varamadan 20li yaşlarına doğru paldır küldür ilerlemekte.

sırf doğduğu yıl hasebiyle ötekileştirilmeleridir. yersiz saçma bir eylemdir.

kendilerini bilmemeleri.

yakın geçmişten bi haber olup, ülkede 20 yıl önce herkesin her yıl son model araba aldığını, üniversitelerin özgür olduğunu, türkiye’de asgari ücretlinin maaşının çooook olduğunu o maaaş ile kira yemek kıyafet fatura en lükslerini alabildiklerini zannetmesi.

kendınden sonrakı nesıllerı dusunmeyen bencıl ust kusaklarının hoyratça kararlarıdır. bız yandık onlar yanmasın.

kendilerini belli bir kesimde bulunduğuna ikna edip o topluluğu kendine rehber ediniyor. beline bağla kuşağı, niye takılıyorsun isme?

duyguları çabuk eskitmeleri bence.

çok eski hayatları düşünün; mesela birbirini seven iki insanı... bunların birbiriyle buluşup görüşmesi bile olaydı. buluşmalar heyecan, ilk öpüşme heyecan, evlenip ilk kez sevişmek heyecan... şimdi mesela seks ihtiyaçtır diyerek bunu elde etmeyi kolaylaştırmaya çalışan bir toplum var. tamam ihtiyaç olduğunda hemfikiriz ama aynı zamanda son derece değersizleştirildiğini de kabul etmek zorundayız.

bu sadece bir tek örnek. hemen hemen her işimizi ulaşılması kolay hale getirdik. biraz bizim davranışlarımız biraz da teknoloji bunun sebebi. sonuç ne oldu? günlük ya da aylık olarak tükenen kullan-at duygular. o yüzden şimdi çoğu duygusal bakımdan yalnız veya tatminsiz durumda.

bilmiyorum ama sorun aramıyorum, kuşakçılık yapmak, nesiller olarak çatışmak saçma. belli ki x kuşağı gelecek ve z kuşağına suç atıp duracak; z kuşağı ise suçu bize atıp biz ne n'apalım diyecekler ve bu toplumsal çatışma böyle devam edecek ve bu süreçte psikolojik çatışmalar yaşanıp gerçekten tartışılması gerekenler tartışılmayacak.

akıllı telefon ve boş muhabbet bağımlılığı.
zaman ve kelime israfı.

susmak, dinlemek, öğrenmek, sabretmek, düşünmek... bu ve benzerleri eksik olunca ne kuşağı olursan ol pek bir kıymeti kalmıyor.
kuşağından bağımsız, bizde, toplumumuzda genel olarak bir sığlık her zaman vardı ve hala devam etmekte.
okumuşunda, doktorunda, mühendisinde bile görebiliyorsunuz.
nasıl anlatayım, bilemiyorum. şöyle en insani yanımız eksikmiş gibi. ruh eksikliği mi denir? ne denir bilemedim şimdi. ama belli başlı inceliklerden, zenginliklerden ne yazık ki yoksunuz ve bu da beni oldukça üzüyor.