köftehorlar samimiyetini bulamadığım bir sonlandırma.bir teşekkür etme olsaymış ne güzel olurmuş pek bir ciddi bildirme olmuş efendim.

öyle yatakta yatarken aklıma geldi. gerçek olma ihtimali üzerinde yoğun şüphelerim var.

boyum o zaman 1 metre 10 santim filan (yani küçükken) annemler yeni yatak odası takımı almışlardı. ilk o zaman baza diye birşeyle karşılaşmıştım. üstü kapalı bazanın içi nasıl görünüyor diye çok merak etmiştim. hatta bazen herkesten habersiz bazanın yanına gider kaldırıp içine girmeye çalışırdım. ama benim gibi zayıf ve çelimsiz bir çocuksanız bu gerçekten zor olabiliyor.

bi gün anneme dedim "ben bazanın içine girmek istiyorum. ben içine gireyim sen üstüme kapat. ama aç diyince aç tamammı" eee kapağı açacak kişinin güvenilir biri olması lazım. yoksa naparım içini hiç bilmediğim kutunun içinde.

neyse girdim içine kapattı annem bazayı. ilk başta her yer karanlıktı heyecan ve korku kapladı her yanımı. ama bir kaç saniye sonra ışık hüzmelerini görmeye başladım. aynı yıldızlar gibi. küçük, minik yıldızlar. belki gezegenler kim bilir.

işte öyle yatarken uzayla ilgili bir fotoğraf gördüm şimdi. kocaman karanlık bir fotoğraf. içimi sebebsiz bir heyecan ve korku kapladı. bilinmez kocaman bir karanlık. içinde küçük, minik yıldızlar vardı. belki gezegenler kim bilir.

kişinin kendinden bahsederken söyleyebileceği kelime.

”bir de eğileyim arkama geç” diye tepki vermenize sebep olabilecek eylemdir.

son zamanlarda sıkça görmeye başladığım ikinci atatürk, üçüncü o, bu, şu cümlelerine istinaden;
atatürk bizim için tektir ve yeri sonsuza dek rezervedir.*

ilk canlı yayın deneyimleri. çok normal bence. lütfen demoralize etmeyelim yazarlarımızı *

eğer babanız hayattaysa iyi veya kötü ne söyleyecekseniz yüzüne karşı söylemenizi tavsiye ederim. toprağa girdim mi dönüş olmuyor çünkü.

hayatın bir gerçeği olan ve günlük yaşamda sıkça karşılaştığımız bu gerçeği neden sözlük olarak reddediyorsunuz acaba diye düşündürendir. hayır hayatınızda hiç mi küfür etmediniz? hiç mi küfür duymadınız? nedir bu iyi aile çocuğu tripleriniz?

sit kenneth robinson eğitim alanında yaptığı katkılardan dolayı kraliçe elizabeth’ten şövalyelik ünvanı almış ingiliz eğitimci ve yazardır.

kendisine olan hayranlığım bir ted konuşmasını dinlememle başladı. do schools kill creativity? başlıklı konuşması ile beni adeta başka bir boyuta taşıdı hazret.

okullar yaratıcılığı öldürüyor mu?

öyle akıcı bir konuşma ve öyle yapıcı fikirler dinledim ki bu yirmi dakikalık konuşmada öğretmenlik konusunda ufkum fersah fersah açıldı. mesleğime katkı sağlayacak her şey her zaman başımın tacıdır ama ken robinson’ın yeri bambaşka.

tabii konuşma ile yetinmedim ve hemen kitaplarının siparişlerini verdim. türkçede dört kitabı bulunmakta yazarın: öz, yaratıcı öğrenciler; siz, çocuğunuz ve okul, yaratıcılık aklın sınırlarını aşmak. özellikle öz kitabını okumanızı öneririm.

daha sonra şans eseri karşıma çıkan ve merakımı uyandırdığı için aldığım ted gibi konuş isimli bir kitabı alıp ilk konuşmaya baktığımda ken robinson’ın konuşma metnine denk gelmek ise olayı daha güzel bir yere taşıdı benim için.

eğer yanlış eğitim sistemlerinin bize neler yaptığını anlamak istiyorsanız ve bunu değiştirmek adına kafa yoruyorsanız ya da sadece mesleğini seven bir öğretmenseniz sir ken robinson’a bir uğrayın derim.

2020 yılında kanser yüzünden hayatını kaybeden büyük usta hakkında burda bir tanım olmasa eksik kalacaktık. hiç tanışmadan ölümüne en çok üzüldüğüm insanlardan biridir ken robinson.

benzerini kuş gözlemcileri yaşar, sen kuşu ürkütmemek için sessiz sedasız kuşu çekmeye çalışırken , dayının biri gelir ve
- ''yeğenim ne çekiyon'' diye gür bir sesle seslenir.
o sırada kuş uçar gider tabi. sen dayının gırtlağına sarılmak istersin ama, ''heç dayı sağı solu çekiyom işte'' dersin. buradaki amaç, muhabbeti kısa kesip dayının uzaklaşmasını sağlamaktır.
o zaman dayı;
- ''e yeğenim beni çek'' der. '' ''şöyle yakışıklı cinsinden''

antakya yöresinin bol salçalı ve yağlı, bir o kadar da lezzetli gıdası. bazıları peynir koymayı da tercih eder üzerine.

yaldızlı yenilgilerle süslenmiş bir hayatta acı artık bir rutin olur. rutin olan şeye ise ruh alışmıştır. o ruhun mutluluk gibi bir hayali hiç olmamıştır. bu yüzden en az, zaman zaman zafer kazanan ruhlar kadar mutludur.

"sana kırılacağını dalların ergeç
bir kırık dalın olduğunu unutturacağım
hemen yanıma şöyle gel otur
yalnızlığı tanrıya bırakalım
hüzün gecelere mahsustur

azizler yahut günahkarlar gibi farketmez
ellerim yüreğim dolu gelmişim
şuracıkta dünyanın öbür ucunda
rüzgarı senin değirmenine çevirebilirim"

gülten akın/kırmızı karanfil

erdoğan’ın köprüleri emine hanımın bileziklerini satarak yaptığını öğrendiğim başlık. yandaş firmalara milyar dolarlık geçiş garantisi ile yaptırmamışlar mıydı? hani tutturulamadığı için her ay cebimizden geçmediğimiz halde milyon dolar alan geçiş garantisi var ya bildin mi onu? heh aferin sana güzel tip.
edit: sanırım arkadaşımız ironi yapıyormuş. kusura bakmasın. malum kitlenin eğitim seviyesini düşününce ironi mi yapıyorlar yoksa ciddiler mi kestiremiyorum.

günün birinde karısını, kızını muayene ettirecek kadın doktor arayacak kişi beyanı.

antep'den geliyor bana her yıl. ısıtıp ısıtıp yiyorum.

çocukları bile koruyamayan bir sözde adalet sistemi yerin dibine batsın ki zaten batmış halde.

led zeppelin'in en sevdiğim şarkılarından.

kız denildiğinde sohbeti yarınlar yokmuşçasına devam ettiren, erkek denildiğinde sanki uzay boşluğunda kaybolmuşçasına ortadan yok olup ardında derin bir sessizlik bırakan yazar kardeşimizdir.