ben şarap içiyorum, doğrudur;
aklı olan da beni haklı bulur:
içeceğimi biliyordu tanrı,
içmezsem tanrı yanılmış olur.

dünya hangi gülü bitirdiyse yerden
kırıp atmış, toprağa gömmüş yeniden.
su yerine toprağı çekseydi bulut
sevgili kanları yağardı göklerden.

saki, gökler, denizlerce dolgunum;
içime sığmaz oldu coşkunluğum;
ak saçlarımla sarhoş ettin beni,
kış ortasında bahar bulutuyum!

şarabım, kasem, sevgilim, bir de çimen;
bırak bana bunları, al cenneti sen.
cehennemmiş, kuru laf bunlar:
kim gitmiş cehenneme, kim dönmüş cennetten?

çekmeyiz aşağılık dünyanın gamını;
özleriz gül rengi şarabın canını;
şarap dünyanın kanı, dünya ise kanlımız:
niçin içmeyelim kanlımızın kanını?

seccadeye tapanlar eşek değil de nedirler?
küfelerle riya çamuru yüklenirler gezerler.
işin kötüsü, din perdesi arkasında bunlar,
müslüman geçinirken gavurdan beterdirler.

ölüp yok olma korkuların saçma
yoktan vara yükselen dalda oldukça;
sevgiye isa gibi dirilmişsin sen;
ölüm yok artık sana dünya durdukça.

haksızlık etmekten sakın, hak yoluna gir;
yediğin ekmeği başkasına da yedir;
cana kıyma, kimsenin sırtından geçinme,
seni cennete sokmak benden: şarap getir!