zaman tüneli

kendim diye demiyorum en iyi yapmış olduğum hededir.

şüphesiz, birçok ön yargıyı, bir çok tabuyu, söylenebilecek her türlü kötü eleştiriyi kendine dert etmeyen toplum baskısını kaldırabilen cool bir erkek türüdür.

düşmanının düşmanına dost diyen, yarın kendine düşman bulur

şeref oğuz tarafından ortaya atılmış terimdir.

sabahattin ali, okumayı en sevdiğim yazarlardan bir tanesi. okuyup pişman olduğum bir tane kitabı yok. hepsini çok severek okudum. bu da onlardan bir tanesi.
romanı az çok bilenler vardır zaten . kitap her ne kadar "aşk romanı" olarak biliniyor olsa da okuyunca öyle olmadığını anlıyorsunuz. kitap aynı zamanda insanın kendi vicdanından kaçma savaşını da anlatıyor bizlere.

kitapta en çok etkisi altına alan durum : şeytanın dışarıda değil içimizde , kendi benliğimizde olduğudur. kitap tamamen toplumsal meseleleri içine alıyor, bizi kendimize sorgulatıyor.
hepimiz insanız, hatalar , yanlışlar yaparız insan olmanın doğası bu.
kimimiz ders çıkarıp tekrar yapmamaya çalışırız. kimimiz pişman oluruz, kimisi de yaptığı yanlışı kabullenmeyip suçu başkalarına atmayı tercih ediyor
bazen kaçmak kabullenmekten daha kolaydır çünkü
kitabı okurken kahramanlarla birlikte kendimle de yüzleşmiştim.
en çok da sorumluluktan kaçarken iç sesimize sığınma hâlimizi düşündürdü.
kendi içimdeki şeytanı da bulmuş oldum.
kitabı okuyan herkese farklı bir yol sunacağından şüphem yok.
okuyun da kendi şeytanınızı bulun.
şiddetle tavsiye edilir.
okuyacaklara şimdiden keyifli okumalar dilerim.
.
kitaptan alıntılar:

suriyelileri almasaydik bir de medeniyet genele yayılmış olsaydı iyi memleketiz aslında.

şu an tuvaletteyim ve anın fotoğrafını çekip atarsam çok fena şeyler yaşanabilir.

ıstırap çektiğim şu soğuk kış günlerinde zaten intihara meyilli olduğum benliğimi iyice ölüme doğru iten bir şarkı.

bana hep küçük takımın büyük oyuncusu izlenimi veriyor. izledin mi dersen, galatasaray'da bir iki maç harici izlemedim. kahvedeki futbol konuşan amcadan bir eksiğim olmadığı için temelsiz fikrimi sizinle paylaşmak istedim. galatasaray ile kimyası hiçbir zaman uyuşmayacak gibi de hissediyorum. eyyorlamam bu kadar.

kimseyi tanımıyorum ki.

milli lafından nefret eder oldum.

selam,
bugün rte nin bahçeliye teşekkür edip, "komisyonda ilgili bütün taraflar dinlenmeli" diyerek, komisyonun, terörist başı abdullah öcalan'la görüşmesine de yeşil ışık yaktığını duymuş muydun.
al duy o zaman.
dün selahattin demirtaş, bugün öcalan..
her şey nasıl da olması gerektiği gibi ilerliyor ama di mi.

nsibidi yazıtları serisinin ilk kitabı. yazar nnedi okorafor. ben bu seriyi amazon'da ucuzlukta buldum. 3 kitaplık serinin bir kitabı 150, ötekiler ise 43 ve 48 lira idi. bu piyasada gayet iyi bence. :d

fantastik bir seri. bu tür pek çok kitapta olduğu gibi bu kitapta da yeniyetmelerin büyüme sürecini acayip yaratıklarla ve mücadeleler ile birlikte okuyoruz.

albino bir ergen kız olan sunny'nin doğa üstü güçleri olduğunu keşfetmesi ile başlıyor kitap. böyle kişiler kendilerine leopar kişiler diyorlar. sıradan insanların arasında yaşıyorlar ancak kendilerine ve kültürlerine has gizli bir dünyaları var. işte sunny de bu dünyaya adım atıyor ilk kitapta.

üç arkadaşı ile birlikte bir yandan kötü güçlerle savaşırken bir yandan da kim olduğunu bulmaya ve kimliğini inşa etmeye çalışıyor.

bu kitap çılgıncasına heyecanlı ve maceralı değildi ama bu evrene dahil olmak açısından yeterli idi. daha uzun ve daha maceralı olsa ben de daha çok severdim sanırım ama bu haliyle de gayet güzeldi.

bir vasıf okçugil filmidir.

filmin senaryosunu benim çok sevdiğim yönetmenlerden biri olan safa önal yazmıştır. filmde tugay toksöz, fatma karanfil, turgut özatay, nevin nuray, okan demir, aynur aydan, leman akçatepe, feridun çölgeçen, asım nipton ve necip tekçe rol almıştır.

bu tür filmlerdeki oyunculuk ve senaryoların dönemine göre değerlendirilmesi gerektiğini söyleyen arkadaşlara denk geldim. kendilerine göre haklı tarafları vardır. ancak bu film dönemine göre de çok kötü bir filmdir. yapmacık ve abartılı oyunculuklarla zaten bir anlamı olmayan senaryo çok kötü bir filme dönüşmüştür.

bir soygun sonrasında haksız yere suçlanan bir adam hem adını temize çıkarmak hem de kendine tuzak kuran ve ailesini katleden adamlardan intikam almak için oluk oluk kan dökmeye karar verir.

headshotların havada uçuştuğu, cinayet işleyen herkesin kahkahalar attığı, acı çeken insanların ya yumruğunu sıkıp ısırdığı ya da yüzünü kapatıp çığlıklar attığı bir anlamsızlık gösterisi gibiydi film.

filme verilen yosmalar tuzağı ismi ise sanki kötü bir film yaptığını farkında olan insanların tüy dikme çabası gibi geldi bana.

hepinizi dövebilirim diyen (bkz: dostlarımızla geleceğiz)

(bkz: the thirteenth floor)

homo sapiens denen model 150 bin yıldır ne beynin işleyişini çözebilmiş ne de düşünce denen şeyin gerçekliğini anlayabilmiş.

bugün hala daha insanoğlu bir ağaçtan bağımsız olduğunu bile ispatlayamıyor. "benim ağaçla ne alakam var lan" dediğin anda küüt diye ağaca toslayınca ağaçla alakan var mıymış yok muymuş anlıyorsun.

varlık sorunu binlerce yıldır felsefe ve bilimin asla çözemediği bir soru. yani hala insanoğlu" ben varım" ve ya " ağaç var" sözünün hakikatini çözememiş. descartes dede bunu " düşünüyorum öyleyse varım" diyerek geçici bir bypass ile çözdüğünü sanmış ama o'nun sadece o sözü üzerine bile milyonlarca sayfa yorum yapıldığı halde sorun kabak gibi hala felsefe ve bilimin kucağında nur topu gibi duruyor.


fenomenoloji devreye girdi yine bir nane olmadı, son yüzyılın popüler bilimi neuroscience 50- 60 yıldır kafa patlatıyor gram ilerleme yok.

velhasıl antikçağ filozoflarının dediği gibi her şey zihnimizde bir ide mi yoksa tüm bu olan bitenler beynimizin bir oyunu mu asla çözülmüş değil. tüm bu gerçeklikler de bizim bir simülasyon içinde yaşadığımız sonucundan başka bir yere götürmüyor.

ahmet arif söylemiş yıllar önce benim yerime.

“öyle yıkma kendini,
öyle mahzun, öyle garip...
nerede olursan ol,
içerde, dışarda, derste, sırada,
yürü üstüne üstüne,
tükür yüzüne celladın,
fırsatçının, fesatçının, hayının...
dayan kitap ile
dayan iş ile.
tırnak ile, diş ile,
umut ile, sevda ile, düş ile
dayan rüsva etme beni.

gör, nasıl yeniden yaratılırım,
namuslu, genç ellerinle.
kızlarım,
oğullarım var gelecekte,
her biri vazgeçilmez cihan parçası.
kaç bin yıllık hasretimin koncası,
gözlerinden,
gözlerinden öperim,
bir umudum sende,
anlıyor musun?”

(bkz: tek büyük galatasaray)