aldatılmaktan daha kötü olan şey

türkiye'de yaşıyorsunuz.
insan hakları ve özgürce yaşamaya dair milyon tane derdiniz var.
%99 ihtimalle yoksulluk, %70 ihtimalle de açlık sınırının altında bir gelire sahipsin.
insanlar eğitimsiz, gerçi eğitimlisi bile pis.
düşünceler çirkin, herkes hayatın her alanında tuttuğuna geçirmek derdinde.
günaydın dediğin market sana 3 liralık şeyi 10 liraya geçirme derdinde.
patronun 50 liralık işi 30a yaptırma derdinde.
konuştuğun insan üzerine çıkma derdinde.

ve aldatılmaktan kötü bir şey yokmuş ayağı yapıyorsunuz...
yok ya, sizden olmayacak.*

dişinin arasına kaçan şeyin bir türlü çıkmaması

kendine dünya lideri denilen şahsın yeniden seçim yapıp bir beş yıl daha başımızda kalması.

düşündüm de bundan daha kötüsü aklıma gelmedi şu an.

uykusuzluk aşkoo
aldatıldıysam bu benim sorunum değil ki zaten ama uykusuzluk başlı başına benim sorunum
offf uykum varğğğ

12 atın koştuğu ve 8 atın işaretlendigi kuponun son ayağında yatmak.

madem öyle bende aynısını yapmalıyım gibi korkunç bir düşünce.

2 kere aldatılmak

sevdiğinin seni bu hayatta yalnız bırakması. (yazarken ağlamaya başladım)

aldatınca da ölüyor o insan senin için. güven duygusunu da yanında alıp götürüyor, hırpalıyor bu duygu seni. fakat yine de bir şekilde sana o güveni, o aşkı tekrar hissettirmeye gönüllü insanlar çıkabiliyor karşına.

ama sevdiğinin ölmesi öyle mi? başkalarının gelip onarabileceği bir duyguyu bırakmıyor sana. her gün ölmek için tanrı’ya yalvaracağın, yaşadığın her dakika için ise müthiş bir vicdan azabı yaşayacağın bir hayatın içinde sadece kütlesel olarak varlığını sürdürmeye devam edeceksin. bu his aldatılmaktan da, kandırılmaktan da daha ağır gelir insana.

beni sakın yalnız bırakma.

değersiz hissettirmek.

aldatıldığını anlamamak.

bir erkek olarak bir kadınla aldatılmak.

en yakın dostunla aldatılmak. bundan kötüsü yok.

anne, baba, kardeş, evlat, arkadaş kaybı.

özdemir asaf

ne güzel söylemiş erich fromm abimiz;

insan seviyorsa iki şeyi asla yapmaz.

"aldatmaz ve ağlatmaz".

çünkü aldatmak insan onuruna;
ağlatmak ise insan yüreğine yapılmış en çirkin saldırıdır...

o kadar!

bedevî bir gün çölde seyahat ederken, uzaktan çaresizlik içinde kendine el sallayan bir adam görmüş ve hemen devesini ona doğru sürmüş. zavallı adam uzun günler aç ve susuz kalmanın sonucu bitap düşmüş bir hâlde, gelen bedevîye seslenmiş:
-lütfen biraz su!
bedevî devesinden inip suyu hazırlarken, adam kendinden beklenmeyen bir çeviklikle bedevînin devesine atlamış ve hızla uzaklaşmış. bedevî, durumu fark eder etmez dönmüş ve tüm gücüyle arkasından koşmaya başlamış. sesini duyurabileceği bir mesafeye erişince yüksek sesle bağırmış:
-tamam! devemi aldın, beni bu çölde bir başıma bıraktın. varsın olsun! ama senden rica ediyorum; bu olayı, yaşadığın müddetçe kimseye anlatma!
devesini, hatta canını değil de olayın başkalarına anlatılıp anlatılmamasını önemseyen bedevinin bu sözlerini duyan adam birden durmuş, geri dönmüş ve
-niçin bu olayın başkalarına anlatılmamasını bu kadar şiddetle istiyorsun; hikmeti nedir? diye sormuş.
bedevî :
-insanlar bu olayı duyarlarsa bir daha çölde aç ve susuz kalmış hiçbir insana yardım eli uzatmazlar da ondan!
diye cevap vermiş..."

daha kötüsü bu işte, bir daha eskisi gibi olmaması.