ankara ile izmir sevgili olsaydı

ankara'yla sevgili olunur mu izmir aklını başına topla*.

ankara toksik olurdu, izmir gamsız. sonunda ankara depresyona girerken izmir yoluna bakardı. ankara ayrılık sonrası stalk yapar ve hiç mi etkilenmedin ayrılığımızdan diye izmir'i darlardı. sonunda izmir engel atardı, ankara yine çıldırırdı.

benim ‘gelgitlerim’ var tamam mı? diye trip atardı izmir.

-şu sıralar çok soğuksun ankara!
+yavrum elimden geldiğince yazıyorum işte.

+arkadaşlarla çekirdek çitliyoruz, sen?
-çekirdek? tamam peki! sen şimdi gevreğe simitte dersin, tamam.

bir tane belediye başkanı adayı ismini unuttum, izmir mahallenin en güzel kızı bilmem ne diye zırvalıyordu. sözlüğün seviyesi de tam ona düşmüş. afiyet olsun.

(bkz: şiddetli geçimsizlik)
(bkz: farklı dünyaların insanı olmak)

istanbul isminde çocukları olurdu.

izmir ankara'da pavyona düşerdi, ankara'nın şanı böyle yürür.

şarkısı bile var..

(bkz: güzel kızların çirkin erkeklerle olması)
hangisinin hangisi olduğunu söylememe gerek yok diye düşünüyorum. *

ankara izmir'i boğmaya çalışırdı havasıyla.

izmir ise "ne anlatıyon be abla gözünü seveyim be abi" der, onun denizsizliğini yüzüne vurmaz, idare ederdi çünkü dezavantajlıydı ankara.
zaten o yüzdendir kara.
o yüzden soğuk.
ama içinde ankara'nın bağları çalıyor bir bıraksa kendini renklenecek geceleri de yok.
o tutturmuş denizsizim de denizsizim.
herkesin denizi var ben neden denizsizim vay anam vay.

la oğlum herkesin denizi yokk diyorum. hem deniz dediğinin de kendine göre sıkıntıları var.
nem var yiğidim. kolay değil dışarıdan göründüğü kadar.
gözünü seveyim yorma şu izmir'ini hadi yavrum. zaten yapış yapışız. zaten kafamız gelgit.

ankara:
- denizli?
izmir:
- gösteriş oğlum gösteriş. yok onun denizi. her duyduğuna inanma.
senin dezavantajın denizsizlik değil.
senin dezavantajın etrafına çok odaklanmak. kendini unutuyorsun.
dön içine. aç içindeki pavyonun kepenklerini.

ankara:
- ama şey..
izmir:
- sus artık sussss... bak köpürmeye başlıyorum sus.
ankara:
- ama deni..
izmir:
-
ankara izmir'i boğmaya çalışırdı havasıyla.
sonunda izmir, köpürdü ve taştı,
ankara'yı boğdu kıyısında..

aklı başında kadınların serseri erkek merakı.

iki ayrı uç noktanın birleşmesi. göğün çökmesi gibi birşey olurdu.

ankara emekli bir asker, izmir ise kafa dengi bir teyze. neden olmasın? :)

üff ankara'nın da ciddiyeti ve soğukluğu hiç çekilmezdi ya.
izmir, ankara'yı sıkıcılığından ötürü terk eder daha eğlenceli, hareketli şehirlerle flört ederdi.
ankara bile kendinden sıkılıyordur ya.
ay izmir bebeğim, sen daha iyilerine layıksın mesela bursa.*