ankara'nın en güzel yanı

nasipse üç ay sonra orada yaşamaya başlayacak olmam.

her yolun kızılay'a çıkması

aşti. otobüsün hareket edip perondan ayrıldığı an da işte ankara'nın en güzel olduğu andır.

memleket olmasına ragmen, gri bir şehri gibi gelir bana. soğuk binaları, az sayıda yeşil alanı ile klasik anadolu şehridir. kırıkkale'nin ve adana'nın daha gelişmiş daha büyük halidir.

en'li başlıklardan hoşlanmıyorum. nitelik olarak kişiden kişiye göre degişen ve değerini belirleyecek sürüyle etken olan bir şey için, en ifadesini kullanmak bence mümkün değil.

az önce istanbul'dan ankara'ya döndüm. uzaktan şehrin ışıklarını görünce vahşi bir ormanda kaybolmuşken uzaktan görünen kulübenin ışığını görmüş kadar sevindim.

ankara, sokaklarını adımladığım, her köşesinde anılarım olan şehir. burası ev diyebildiğim tek kendimi ait hissettiğim yer. dolayısıyla benim için her yanı güzel.

ankara'da aşık olmak.

o’nun orda uyuması.
yazın nemsiz serin havası.

ankara kalesinin eskimemiş tarihi dokusu.. bir gün kuzenimle yürüyoruz kalenin civarlarında. sokaklarda bir naif ezgi, evler nostaljik , sokak resmen büyüledi bizi. bir pencerenin önünden geçtik içeride gazete yığınları ve tavla oynayan iki adam çarptı gözümüze, pencereyi bir kaç adım geçmiştik ki adamlardan biri arkamdan seslendi "pardon gülhaneden misiniz?"
değildim ama o atmosferin büyüsüyle neredeyse evet diyecektim. kendimi zor kontrol ettim ve hayır diyebildim. özür diledi ve beni gülhane hastanesindeki bir hemşireye benzettiğini söyledi.
ordan ayrılıp kuzenimle bir kafeye oturduk. sohbet ediyorduk ama ikimizde aynı şeyi düşünüyorduk: acaba gülhaneden miyim?

istanbul'a dönüşü.

yahya kemal’e göre istanbul’a geri dönülmesidir.

cinnah caddesi'nden tunalı'ya inen yol olabilir ancak emin değilim; ankara'nın bence çok fazla güzel yanı var.

yan olarak beypazarı var.

gözlerimi açtığım, 25 yıldır nefes aldığım bu güzel şehirin en güzel yanı bu şehirde kurulan arkadaşlıklardır. hakikaten sahicidir. sanat etkinlikleri dışında çok da yapılacak bir şey olmayan şehrimde insanlar birbirinin sohbeti ile, paylaştıkları ile nefes alırlar. ikinci sırada da çankaya'nın eski semtlerinde, özellikle büyüdüğüm ayrancı'da, bir anda göz kamaştıracak güzellikte ağaçlara sahip, mimarisi güzel binalarla dolu bir sokakta buluverirsiniz kendisini.
"ayak basılmamış toprağım, dürülmüş, göğüm
yüzü karanlık bir kalabalık
parmak basma ve bastırma yetkim
üstgeçitler kurup, altgeçitlerde titreyen devrimci ruhum"*ankaram.

benim gibi memleketi olmayan insanların memleketi olması.

dönüşü

düzenli, ulaşımı kolay, nem yok, merkezi.

mansur yavaş.

aspava.

k harfini kullanma zorunluluğu olmaması, angaralıyıg gardaş

haritaya bakarken bize göre sol yanıdır.