ankara'yı özlemek

uzun süredir ankara'ya gidememiş olan kişinin içinde bulunduğu durum.

daha 4 ay oldu. ne zaman kavuşuruz??

ağlatan başlıklarda bugün :((
hem de nasıl özledimm

şehirden ayrılalı çok geçmemişti ki şarkısını yaptılar neyse ki... bazen anlatmak zor olabiliyor. bu şarkı kimse anlamasa da beni anlayan birileri varmış gibi hissettiriyor:

ankara

* *

bir türlü fırsat bulamadığım duygu. yaz kış buradayım babasını satayım!

bi' bırak yakamı da biraz özleyeyim be!

sırasıdır....ağlamanın...

belki her yer öyledir. bılemiyorum. belki de bir yaşlanma belirtisi.. birilerine tuhaf gelse de özlüyorum ankara'yı.. eski ankara'yı.. ama her gittiğimde biraz daha azını buluyorum ankara'nın.. (hoş, istanbul da öyle.. izmir de, bursa da.. ama en çok azalan ankara sanki.. ya da bana öyle geliyor. gökçek 'angara'lılaştırdı ankara'yı.. belki de tüm ülke öyle.. bilemiyorum.)

üniversite eğitimi ve askerliğimi mateessüf ankara'da yaptım. en son bir buçuk sene önce internetten tanıştığım bir hanımefendiyle buluşma vesilesiyle oradaydım. gittiğimde o şehri hiç özlemediğimi ve son gördüğümden bu yana geçen yirmi küsur senede değişmediğini farkettim. bir de şehir dışında her aracı tek tek durdurup, jandarmanın kimlik kontrolü yapması cabası. ölüm her nerede olursanız olun sizi bulacaktır. meğer ki müstahkem kalelerde bulunun ayetine muhatap kişiler için ankara ekabirlerini biraz fazla tedirgin buldum.

ilk dövmemi ankara'da yaptırmıştım. hem de aklımda hiç yokken; araştırmadan, bakmadan, cart diye daldım bi stüdyoya.

kendisini değil de, o zamanki plansızlıklarımı özledim sanıyorum.

yoksa her sene bi anıtkabir, bi orman çiftliğinde kokoreç, akşamına aspava yapıp geliyorum illaki.

aşırı karamsar ve resmi bir şehri özlemek gariptir. gereksiz pahalılık ve pek de çekici olmayan mekanlar var. sol şeridinde trafik akmayan anlamsız bir şehri özleyen yazarların duyguları ne kadar samimi olabilir ki?
t: köyü özlemekle aynı his değildir.

arada oluyor hep misafir olarak gittiğim bir şehir olduğu halde. bir eski kız arkadaşım için bir iki yıl boyunca ayda bir giderdim en az. sonrasında meslek içi eğitim dahilinde gidip iki hafta kadar kaldığım oldu. kısa süreli askerlik serüvenim de ankara'da gerçekleşti. bir şekilde kopamadım şehirden, beni çağırdı hep kendisine. öyle ki birkaç tane favori mekanım da oldu. her gidişimde bir ziyaret ettiğim, birasını içtiğim barlar, karnımı doyurduğum yerler. güzel hatırlarım ankara'yı hep.

özlemedim desem yalan olur. şöyle emek, bahçelievler, kızılay, kocatepe, tunalı hilmi güzergahında yürüyüş yapmak vardı.

2020 ilkbaharından beri ankara'dan uzağım. yani korona patladıktan sonra erken tatil edildi işim ve ankara'dan tamamen taşındık sonrasında, aydın'a döndük (kışları izmir). ankara'daki işimde virüs kapma ihtimalim aşırı yüksekti ve oradaki evimiz de çok işlek bir yerde. kolej'de ve kızılay'a çok yakın bir yerinde. sonra ekonomi de iyiden iyiye saçmalayınca... ankara'ya git-gel, orada sürekli kombi yak, aylarca... oradaki evimizi kiraya verdik ve ankara ile tamamen vedalaştık. yani günün birinde döner miyiz emin olamasam da düşük ihtimal...

ilk senelerde cidden özledim ankara'yı. toplam 11 yılım ankara'da geçti ki üniversiteyi de orada okumuştum zaten. hala ankara'yı çok seviyorum ama artık özlemiyorum da. zaten şu anda yaşadığım yer(ler)i de seviyorum. bir orası bir burası güzel oluyordu ama hep buralar da iyi.

bu aralar içinde bulunduğum durum. sürekli ankara'yı hatırlatan şarkılar dinliyor, ankara'da çektiğim fotoğraflara bakıyor, kendimi haritalarda ankara sokaklarında gezerken buluyorum.

elbet bir gün kavuşacağız.

içinde değilken özlersin içindeyken de gitmek istersin. öyle bir yer ankara.

''kışımız soğuk olur, kırımız boz,
kızımız hoş olur, hızlıdır çok,
denizi var,ama kıyısı yok.''

ezel-şehrimin tadı

ankaraya gitmedigim icin olmayan ozlem