türk dil kurumu sözlüğüne göre aspiratör demekmiş. mutfak aspiratörü yerine bundan sonra mutfak emmeçi diyoruz.

selam dostum ben buradayım bir şeye ihtiyacın olursa sadece birkaç adım uzaktayım sesi.

hemen siyanür sipariş ettim bu utançla yaşayamam, eyvallah.

bindiği duraktan indiği durağa kadar telefonda aile içi tüm meseleleri ya da iş sorunlarını konuşan tiptir.

çok unutkan olmama rağmen kimsenin doğum gününü unutmamam. hiç tanımadığım biri söylese bile aklımda kalıyor.
ben seviyorum ama çevrem tuhaf buluyor.

istanbul'da pandemideki işsiz gençler için yeni iş kapısı olarak nitelendirilen iş.
sırtlarına 6 kiloluk bir hareketli reklam panosu asıyorlar ve günde 5 saat yürüyorlar caddelerde. bunun karşılığında ise günlük 250-300 lira kazanıyorlar.

buradan

çok güzel bir uygulama hem bedenen spor amaçlı hemde ihtiyacı olan bir çok birey için ihtiyaç kapısı.

çok kötü bir şey.
kararsızlık anlarında en çok ihtiyacımız olan şey bir karar verip kurtulmaktır. yanlış kişiden tavsiye almaya ve o tavsiye her neyse mantıklı bulmaya çok yakın olduğumuz bir durum. tehlikeli.

önümüzde birkaç seçenek var. biz hangisinin iyi hangisinin kötü olduğuna ya da hangisinin mantıklı olduğuna karar veremiyoruz. birkaç gün bu kararsızlık bizi iyice savunmasız hâle getiriyor ve herhangi biri çıkıp "çok kolay! şunu seç." diyor kendinden gayet emin bir şekilde. işte o tavır yok mu o tavır.. söylenen şey saçma olsa bile "acaba?" diye düşündürüyor.

bir insanı tanımak için kitaplarına bakın, kitaplarındaki altı çizili cümlelere. insanların altı çizili cümlelerini görmeye yarayan harika bir uygulama.
benim okuduğum bir kitapta benim dikkat etmediğim cümleleri başkalarından okuyup kitabı anımsamak çok keyifli.

camların, kapıların arasından sızan rüzgarla oluşan uğultulu ses bu kategoriye girmektedir.
şu anda duyuyor olduğum ve kış aylarında çok sık duymaya devam ettiğim, beni tek başımayken korkutan sestir.

rütbeliyse herkesin "komutanım yaa" diye güldüğü kantin çadırında "ya bu adam çok makara birader" dediği askerdir.
normal yeniçeriyse " senin yaptığın şakayı" diye küfür edip, kefere canını alsa da kurtulsak denilen askerdir. zira her şey sınıfsaldır.

sigara içmeyenlerin üşüştüğü zam haberi başlığıdır. ben de vejeteryanım o zaman etin kilosu 500 tl olsun siz de bu katliama bi son verin diyeyim. makarna sevmiyorum paketi 300 tl olsun.
içmiyorsanız çok da müdahil olmasanız iyi olur zira sigara veya alkollü içecek tüketenler için gayet sinir bozucu bir haberdir.

ölmek.

bak şimdi dostum sana bir iyi bir de kötü haberim var.
kötü haber : sen büyük ihtimalle cennete gidemeyeceksin.

iyi haber : hiçkimse gidemeyecek *

ne diyordu şükrü erbaş? şöyle diyordu: kim kimin derinliğini görebilir, hem hangi gözle?*
bu söze ilk temas ettiğimde açıkçası çok sarsıcıydı benim için. yine bu geceye benzer bir gece yarısıydı, yalnızdım, sıkılıyor ve en kötüsü uyuyamıyordum da. durup bu sözün üzerine düşünmeye başladım. öyle ya düşünmek için biraz durmalı derler.*
evet, durup düşündüm. şimdiye kadar kimlerin derinliğini görebildim, en azından bir kez olsun? ya kim benim derinliğimi görebildi? peki derinlik dediği şey neydi erbaş’ın? en basit haliyle ben kendi derinliğimde hangi bastırılmış hisleri muhafaza ediyordum? benim derinliğimde ne vardı? bir insanın derinliğini görürsek ne olurduk, nesi olurduk? daha kötüsü, her şeyi geçip de ben en azından kendi derinliğimi görecek göze sahip miydim?

haklısınız. hiçbir soruya cevap veremedim. fakat bu, bu cümlenin bende yarattığı etkinin sebebini de açıklıyordu. sebebi buydu, buradaydı, bu kadardı işte: bu derinlik; çoğu zaman görülemeyen, anlaşılamayan, izah edilemeyen soru işaretleri barındıran bir düğümler yumağıydı. derinliğin içini/muhtevasını görmekten ziyade bize düşen derinliğin varlığını idrak edebilmekti. bize kalan orada bir derinlik olduğunun ayırdına varmaktı, hepsi bu. en korkağımız, en cimrimiz, en telaşlımız, en talihsizimiz, en yalnız en aşağılık ve en iyi hasletlere sahip diğerlerimiz. her birimiz kıymetli bir derinliğe sahip benlikleri taşıyorduk içimizde. ve sadece bunu bilmek birçok şeye yarıyordu aslında: çabucak yargılamanın, kınamanın, hor görmenin önüne geçebilirdi mesela bu farkındalık. karşımızdakinin içinde bulunduğu durumu hesap ederek sözlerimizi sarf etmemizi sağlayabilirdi.* bizi empati yapabilen, daha anlayışlı, daha iyi seven, daha güzel kollayan kimselere dönüştürebilirdi. iyi kimselere.

yine de belki bazımız o derinliği görmek mutluluğuna erişmiştir. hatta bazımızın derinliği de görülmüştür ki onlar bizden hayli mutlu olmalılar, böylesi insanlara sahip oldukları için. diğerlerimiz, ötekilerinde sadece bir derinlik olduğunun ayırdına vardıksa ne mutlu bize. ya da bu mesele bu kadar alengirli değildir de ben tüm bunları yine zorlayarak çıkarıp sözlüğe üfürüyorumdur? öyle ya her şeyin olabileceği saatler bunlar.

velhasılı şu cümleye vardım, tüm düşündüklerimin sonunda: ‘kim kimin derinliğinin ayırdına varabilir, hem hangi kavrayışla?’
bizi bir kavrayış sahibi kıl.

son okudugum sabahhatin ali kitabi genel bir degerlendirme yapacak olursam,

minareden atlarım, bayramınızı kutlarım.

cinsiyetçi başlıkların görüldüğü anlardır. bu başlıklar genellikle kadınları hedef alır.

birtakım kutlamalar...

(bkz: manga'nın birinci olamaması)

vaktiyle bizim türkçe öğretmenimiz derdi ki;
şey öyle bir şeydir ki hiçbir şeyle birleşmez.
*