aynı filmi defalarca izlemek

sık sık yaptığım bir şey. bazen ses yapması için bir şeye ihtiyacım oluyor. o gün çok yorulduysam genelde türkçe bir şey seçerim hatta. eh kafa yorgun olduğundan hiç odaklanıp, anlamaya çalışacağım yeni bir filmle mücadeleye giresim gelmiyor. açıyorum daha önce defalarca izlediğim, eğlenceli bir film yaslanıyorum arkama.

bazen de canım gerçekten bir şey izlemek istiyor fakat iyi bir şey izleme ihtiyacı duyuyorum. işi şansa bırakamayacak kadar önemli oluyor iyi bir şey izleme durumu. bilmediğim bir film açıp 2 saatimi boşa geçirme riskine girmek istemediğim zaman patlatıyorum bir tane en sevdiğim filmlerden.

kınamayın dostlar.

çok seviyorum. yani seyretmeyen birileri ile her gün ayrı ayrı seyredebilirim bazı filmleri. ki tiyatro da aynı şekilde benim için. seyrettikçe aldığım keyif artıyor. aile arasındayı yedi kez sinemada izledim mesela altıda olabilir ama seyrettim yani. kelebekler filminin o son sahne şokunu göreyim diye seyretmeyen insan da üç kez seyrettim ki birini bulsam gene seyrederim. la fille sur le pont filmine hiç girmiyorum aşığım filme. ilk seyredişten üç gün sonra bir daha bir hafta sonra bir daha sonra hafta bir. yazarken bile heyecanlandım.

neyse seyretme zevkini katlayan bir eylem.

bir filmi çok kez izleyişimin sebebi her defasında yeni bir şey fark ediyor, öğreniyor ya da yineleyerek aklımda kalmasına yardımcı oluyor olmamdır. bunu ya eğlendiğim için yaparım ya da öğrendiğim için.

selvi boylum al yazmalım. milyon kez izledim yine de izlerim.

yemek yerken bisey aramak yorucu olduğunda gerçekleştirdiğim eylem.

lise yıllarımdayken "yaşayan ölülerin gecesi" filminin 1990 versiyonunun cd'sini elime geçirmiştim. haftada en az iki kez cd oynatıcıya takıp seyreder ve evimize gelenlere de zorla seyrettirirdim. bu filmin 60'larda çekilen ilk versiyonunu daha önce trt1'de izlemiştim. film siyah beyazdı. film de kiralanan müzik markete gidip -o zamanlar kelime haznem daracık olduğu için ne istediğimi iyi ifade edemezsem diye- evdeki renkli film cd'sini de götürerek ilk versiyonunu sordum. "dostum illâ siyah beyaz istiyorum diyorsan televizyonun renk ayarını siyah beyaza çevir (elimdeki cd'yi göstererek) bunu öyle seyret" demişti o.ç. kasetçi.

sıkıcı ve zaman kaybıdır.
bir kere izlediğim bir filmi, tekrar izlemekten hiç hoşlanmam. aynı sahneleri, aynı mimikleri görmek ve sıradaki sahneyi önceden bilmek hiç keyif vermez bana. benim için hiçbir heyecanı yoktur.

ancak anlayabiliyorum.

call me by your name'i tekrar tekrar izlemeyi seviyorum.



guilty pleasure'ım alacakaranlık'ı da defalarca izlemişimdir. ortaokulda edward'a aşıktım. 3 yaş büyük kuzenimin gelip beni teselli etmişliği var. şimdi bakıyorum da edward cullen asosyal, melankolik, toksik adamın tekiymiş. ömrü bırak 1 gün geçmez onunla. adamın kafası 20. yy'da kalmış yani dünya savaşı, ekonomik kriz vs ile ilgili ofansif mizah da yapamazsın, ciddiye alıp düzeltir.

gerçek film severler bilir bunu ilk izleyişte "iyi yapım" dedirten film detaylar için tekrar izlenir ve pişman olunmaz....

my best friend's wedding

her repliğini ezberlemek bir yana mimiklerini bile ezberleyecek kadar

(bkz: the matrix)