başarı

doğada yeri olmayan, insan yapımı uydurma bir motivasyondur.

başarı daima 'öteki' ile ölçülür. diğerine göre başarılı ya da başarısızsındır. başarı hali daima 'öteki' ile mevcuttur. başarıda kıyas, mukayese esastır. kendimizi çocukluğumuzdan beri ötekine göre tanımlamayı, ötekiyle rekabet etmeyi öğrendik, 'önce öteki sonra ben'. 'önce uzaktaki sonra elimdeki'

peki kıyaslamanın olmadığı bir düzlemde başarı nerededir?

başarı dediğiniz şeyin doğada hiç bir önemi yoktur. çınar ağacı kendisini çalıyla kıyaslamaz. çimen gül ile rekabet etmez, hepsi ayrı güzeldir, hepsi bütünü oluşturur. hepsi varlık sahnesinde tezahür edecek ve sonra gidecektir. rekorlar kitabına girmeniz, plaket almanız gerçekte hiç bir işe yaramaz. zincirilyar tane galaksiden bir tanesinin içindeki küçük bir gezegenin üzerinde yaşayan, evrenin zamanı göz önüne alındığında hemen şimdi yok olacak bir zerreyken, gerçekte var olup olmadığın bile tartışmalıyken takdir belgesi aldığın için sevinmen en basit tabirle saflık değil mi? bir bok böceği larvadan çıkıp öldüğü son ana dek hiç durmadan bulduğu tüm dışkıları toplayıp toprağa gömer. sen işini hiç durmadan yapamıyorsan zaten bir bok böceğinden daha başarılı değilsin, bu yırtınman niye?

şartlandırıldığınız bu sonu gelmez kıyas savaşına son verip mukayese etmeyi kestiğiniz anda başarı ya da başarısızlık kendiliğinden yok olur. önünüze özgür bir alan açılır, potansiyeliniz artar, gidebileceğiniz yollar çoğalıverir. çünkü artık hiç bir şey başarmak zorunda değilsinizdir, bambaşka bir hayat sürmeye de karar verebilirsiniz ya da dingin bir şekilde kendinizde olmasını istediğiniz şey için severek ona emek verebilirsiniz. dil öğrenmek, sınava hazırlanmak vesaire. bir kısmı olur, bir kısmı olmaz zira bunun da önemi yoktur. önemli olan yaşamın kendisidir, yaşantınızın değil.

başarı, büyük egoların saldırdığı bir gıda, bilge için ise gıdaya saldıran o küçük sinektir.

benim icin basari, insanin kendine yapışanı giymesidir.

başarı çok özel bi şeydir emek,zahmet cekmeden zora katlanmadan insana gelmez kolay yoldan olsa zaten insan kiymetini bilmez zor derken aşırı zorlayici olmasa da caba gerekir yorar biraz da yıpratır ama başarıya ulaştığında yorgunluk uçup gider

birçok insanın ensesinde bekleyen canavar, kabus.

başarı bana göre ikiye ayrılır. birincisi insanın kendisi için tanımladığı başarı/başarılar, ikincisi ise toplumun insan üzerinde tanımladığı ya da toplumun etkisinde kalarak tanımlanan başarı/başarılar. zaten kabus olarak bahsettiğim başarı tipi ikinci kategoriden çıkıyor.

başarının ne üzerine tanımlandığının bana göre pek bir önemi yok. maddi de olabilir manevi de. insanın kendisiyle de ilgili olabilir başkalarıyla ilgili de.

toplumun otomatik olarak tanımladığı başarı kavramları insanların kendisini başarısız, yetersiz hissetmesine sebep olabiliyor. mesela çok başka konularda çok yetenekli gençler dayatılan sınav sistemiyle ezilip yok ediliyor.

nefret ettikleri bölümleri okumak zorunda kalanlar, kendilerine göre olmayan okulları/işleri bırakamayanlar ve hatta boşanamayanlar var. çünkü başarı ve başarısızlığı toplum tanımlıyor.

tüm bunlarla beraber kişilerin yetenekleri toplumsal başarı tanımlarına uymuyorsa önemsenmiyor, zaman zaman engelleniyor bile.

okulu bitir - iş bul - evlen - çocuk yap insanların zaman zaman isyan ettiği zaman zamansa gerçekleştirmek için bütün mutluluklarını, maddi manevi kaynaklarını heba ettiği bu kalıplar da birer toplumsal başarı öğesi.

kpss'yi kazanamadığı için zengin olan arkadaşım var mesela*. o sınavdan sonra herkesin gözünde başarısızdı. şimdi herkes başarı öyküsünü konuşuyor. toplum başarı konusunda baskıcı olduğu kadar ikiyüzlüdür. bugün yaptığınız bir hareketin başarısız olacağını ön görüp sizi yerden yere vururken yarın sonuçlar başarılı olursa sizi hep desteklemiş rolüne bürünür.

bu konuyla ilgili çok beğendiğim bir tanımı da şuraya iliştireyim: #2133277

olmak istediğim beni herkese rağmen yaşattığımı fark ettiğim andayım. o küçük hasta kız çocuğu şu an beni izliyor olsaydı eminim gurur duyardı. çünkü o bile inanmamıştı kendine. tren raylarıyla bile kendisinden daha çok ilgiliydi. bastırdığı duyguları canını her daim acıtmayı başarabilirdi. şimdi ise hayatı deli dolu seven büyümüş bir kadın oldu o kız çocuğu. hayal kurdu ve gerçekleştirdi. küçük düşünmemeye ve devleşmeye hep devam etti. yolunu kendi çizdi. kendisini yine kendisi inşa etti. yapmak istediği her şeyi düşünmeden yapmayı, yeni alanlarda kendini geliştirmeyi ve sürekli denemeyi adet edindi.
bu engebeli zor yolun koşucusu en çok da neyi öğrendi biliyor musunuz?
yaşamak istiyorsan dilediğin gibi kendini sevgiyle yont, sevgiyle yoğur. elin yüzün sevgiye bulaşsın. yaptığın her işi sev. fakat ilk önce kendini sev. öyle çok sev ki kimsenin seni sevmesine ihtiyaç duyma. kendi kendine yet. en çok da inan. yapabileceğine, bu oyunda galip olabileceğine inan. sevgiyi besleyen en büyük atak inançtır.
tüm kalbimle kendime inandım ve bugün o ellerinde yara izleri, gözleri şişmiş, yataktan çıkmak dahi istemeyen hasta küçük kız karşımda olsaydı derdim ona.
‘’ sevdin, inandın, başardın. iyileştin ve kazandın…’’

tek başarım sözlüklerde yazar olmak. böyle hayatı seveyim.

sürücülerin genellikle yayalara yol vermediği yollarda, dört bir yandan arabaların akın akın geldiği ilginç kavşaklarda karşıdan karşıya geçmek ve bu şekilde bir ömür sürmek.

varmak istenilen hedefe ulaşmış olmaktır, ulaşma gayretidir.

edindiğimiz sıfatlar veya kimlikleri sahip olduğumuz başarılar belirler.
belirli bir puanı almadan hastane odasında kapıda tabelada dr sıfatını alamazsınız.
bütün başarıların bir bedeli vardır. ve o bedel genelde yalnızlık ve fedakârlıktır.

çabalamadan gelen başarı tatminsizlik yaratır ve bir gün mutlaka elinden kaçar; hayat, çabalamadan gelen en büyük başarıdır.

inanmanin yarisidir

sizden başka hiçbir değişkenle ilgili olmayan durum.

insanı için için ahlaksızlaştıran bir şey.
makbul olanı bir "şey" uğruna olanıdır. diğer türlü çok korkunç...