başarısız yemek yapma anısı

kabak böreği yapayım derken mücver yapmıştım. nasıl başardım hala bilmiyorum.

yapılcak karmaşık yemek: haşlanmış yumurta.

tarif:
1- 6 yumurta tencereye konur, kaynamaya bırakılır.
2- canelo maçı izlemeye gidilir. ben boks sevdiğim için canelo seçtim. siz voleybol da izleyebilirsiniz
3- su kaynayıp bittiğinde, yumurtalar isyan eder ve patlar. tavan sıvama yanık yumurta harcı olur. piştiğini patlama sesinden anlıyoruz.

özel günler için renklendirmek isteyenlere:
4- tavanı temizleyeceğim diye mutfak tezgahına çıkıp, mermeri komple ortadan kırabilirsiniz.

evlendim evimde ilk yemeğim mercimek çorbasıydı. internetten bakarak yaptım ölçülerine falan. o kadar çok yapmışım ki 3 gün çorba içtik. hala bitmedi en son dökmek zorunda kaldık. tarife baktığımda tarif 4-6 kişilik falanmış. şok oldum tabi ama iş işten geçmişti.

çorbanın yarısını yakmayı becermistim. hikaye bu kadar.

yemek sayılmaz ama mısır patlatmak isterken mısırları kömür yapmıştım. bir mısır patlatmak ne kadar zor olabilirdi ki...

sucuklu yumurta yaparken sucuğu önceden pişirmeyi akıl edemediğim için yağda yumurta üzerine çiğ sucuklu bir karışımım olmuştu.

üniversiteden tüm arkadaşları çupra yemeye davet etmiştim eve. 1 hafta boyunca şöyle güzel yapacağım söyle mükemmel anlatıyorum okulda. zaman geldi o gün balıkçılara gittim çupra ebesinin şeyi olmuş fiyatları. levrek aldım orada zaten kaybettik. eve geldim tava da leş gibiymiş balık tavaya yapıştı. paramparça oldu balıklar. gün sonunda millet aç kalacak diye arkadaş da mercimek yapayım dedi. mercimek çorba değil de mercimek pilavı oldu anasını satim. gün sonunda pizza söyledik.

yoktur. doğuştan yetenekli olduğum tek konu olabilir

bugünlük kendimi övme dozumu da aldım, rahatladım..*

evime ilk kez gelip makarna yapmıştı. tuzunu ayarlayamamış, çok tuzlu olmuştu. masa başında şöyle kalmıştım. bu da böyle bir anımdır.

kekim kabarmamıştı ama merhametli kardeşim üzülmeyeyim diye dört tanesini üst üste koyup öyle yemişti.

yemek yapma değil de yemek bekleme anısı. hatta ekmek. pişen ekmeği bile bekleyememek ne demek. arada sırada açıp bakacaksın işte.

biz küçükken annem dışarıda çok iş yapardı. o gün de ekmeği kuzinenin fırınına atıp kollayın pişirin dedi. biz ne yaptık nereye gittik bilmiyorum. tek hatırladığım annemin eve geldiğinde fırında bulduğu kömür topağı oldu. o yıl kömüre para vermedik. tepsi biraz daha sobada kalsaydı ekmekten elmas yapmayı keşfedebilirdik.

yapmaya çalıştım, olmadı. çöpe döktüm gitti.

çöpe giden yemeğin anısı mı olurmuş.

suyu şekeri ve şekerpareleri aynı anda atıp taş elde etmek.
ben sevmem bir de arkadaşıma sürpriz yapacaktım. *

başlık anı olunca kendimi durduramıyorum. tesadüfen az önce çamaşır suyu ve tuz ruhu karıştırdığımda başıma gelenleri yazmıştım. üstüne bu başlığı görünce anı perilerim kulağıma yine ancak yaykadınını bulacak bir şey hatırlattı. yazacağım mecburen.

yeni evli olduğum zamanlar. çorba bile pişirmeden evlenmişim zaten. yemek yapmakla aramdaki ilişki volvo ile doğan görünümlü şahin arasındaki kadar.

kocam bir akşamüstü telefon etti, başka bir şehirde yaşayan arkadaşı karısı ile geliyormuş, onları evde yemeğe davet edebilir miymiş?
kurban olduğum, yatıya bile çağırabilirsin, senin arkadaşını misafir etme gururunu bana yaşattığın için aslında benim teşekkür etmem lazım sana diyerek kapattım telefonu. yeni gelinlik zor zanaat.
telefonu kapatır kapatmaz annemi aradım. iki saat sonra yemeğe misafir var, ne yapabilirsin diye sordum. annem hiçbir şey demesin mi, meğer babamla beraber bir saatlik mesafede oturan bir ahbabımıza gitmişler, şimdi çıksalar bile yemek yetiştiremezmiş.
hay bin kunduz, annem yoksa ananem var nasılsa dedim. ama ananemin ev telefonu cevap vermiyor. ölene kadar cep telefonu hiç olmayan ananemden de aldım mı darbeyi, aldım.
kayınvalidemi aramayı kendime yediremiyorum. ona yemek yapmayı bilmediğimi henüz söylemediğim için hemen kendisini eledim.
karşı komşunun kapısını çaldım, onun da kapısı duvar.
hızlıca düşündüm ve aklıma kardeşim ve kuzenim geldi. kardeşim 16-17 yaşında yemek yapamaz ama ufak tefek işleri becerir. kuzenim de bize makarna yapardı aç olduğumuzda.
kızlar geldiler. hızlıca menüyü oluşturduk. menü diyorum da siz anlayın diye, sadece yapabileceklerimizin listesini yaptık aslında.
misafire sunmayı planladığımız yemekler şöyleydi, mercimek çorbası, tavuk sote, makarna, salata, puding.
öğrenci evi menüsü karşınızda.
tavuk soteyi yaktık, makarna önce dipdiriydi sonra lapa oldu, çorba eh işte ama salata ve puding on numara oldu.
eldeki malzeme bitti, vakit daraldı, misafirin gelmesine az zaman kaldı, kara kara düşünürken kapı çaldı.
canım anam eli kolu paketlerle kapıda beliriverdi. benim şahane yemek bilgimle misafir ağırlayamayacağımı bildiğinden telefonu kapatır kapatmaz yola düşmüşler babacığımla.
derin dondurucuda neyi var neyi yok almış gelmiş. yaprak sarması, börek, içli köfte gözüme görünüyor sandım.
yoldan teyzemi aramış, etle pilavı da ona yaptırmış. babam da onları getirmeye gitti, geri dönerken de baklava almış.
annem hızlıca mercimek haşlamasını elden geçirdi, sihirli bir dokunuşla çorbaya çevirdi. salatamız zaten vardı.
bir sofra kurduk ki akıllara ziyan. kocam eve gelip de masayı gördüğünde şaşkınlıktan bayılacaktı neredeyse.
o gün ağırladım misafirleri. yıllar içinde kim bilir kaç kez daha geldiler. pandemiden önce son geldiklerinde adam demesin mi, ilk seferdeki sofranın lezzetini yirmi yıl sonra ancak yakaladın diye.
aşırı çok pişmiş, yer yer kararmış tavuk sote, mercimek haşlaması ve lapa makarnanın tarifini isteyen olursa dün gibi aklımda.

tamda bugün işte. büyük bir hevesle kendi elcazımla sokak simidi yapayım dedim. nasıl bir iştah nasıl bir heves aman nasıl nasıl..... görüntü herşey çok güzel ama fiyasko. lastik gibi uzadıkça uzuyor. çiğnerken yorulduk, doyduk. sütlü tarifle yapmak daha mantıklı olacak galiba. hala bekliyor mutfakta isteyen varsa kargolayayım hemen.

makarnam tamamen tencerenin kenarlarına yapışmıştı. tencereyi atmak zorunda kaldım.
yaptığım tuzlu çöreklerde su yerine bira kullandım. maya iyi çalışmamış. elde ettiğim çöreklerle "daş" savaşına gittim.

işlerin çok yoğun olduğu bir ara kimsenin oturup çay içecek zamanı bile yokken, koca bir tencere sütlü irmik helvası yapıp 8 10 kişi gömdük.inanılmaz lezzetli olmuştu. helvalar bitti 2 dk geçmeden herkes gözümün içine bakmaya başladı. 5 dk umursamadım sonra mecburen bir tencere daha yapayım mı? cümlesini bile bitirmeme fırsat vermeden evet evet evet evet evet.....
girdim haydi baştan. tekrar koca bir tencere yaptım. fakat bir matlık var bir aksilik var tam tabaklara koyacağım bir tadına bakayım dedim. ama o da ne. şeker değil tuz koymuşum. kapıdan çıktım. herkes bana bakıyor. ık mık şey ooo eee ıııı. o gün büyük ihtimal çok ağır küfür yedim ama duymadım.

hevesli hevesli sucuk ekmek yiyecektim ve bütün sucukları yakmıştım... sucuklar da çok kaliteliydi, üzülmüştüm.

böyle bir anım olduğunu bile unutmuştum. sağ olsun kardeşim bugün hatırlattı.

kardeşimin okulunda herkes bir şey yapıp getirecekti ve hep beraber yiyeceklerdi. ben de çok güzel kurabiye yaparım. ama o kurabiyelere ne olduysa olmamışlar. olmamış kurabiyeler okula nasıl gitti orası da ayrı bir merak konusu ama hatırlamıyorum. neyse okulda kurabiyeler ortaya çıkınca bakmışlar ki diş izi bile çıkmıyor kurabiyelerde. taş devrinde bile böyle sertlik olmamıştır. mermi diye silaha koysan adam ölür. canım kardeşim o gün ne kadar rezil olduğunu ve utandığını asla unutmaz ve bana da unutturmaz.

nedense yok aklımda çünkü yemek konusunu ciddiye alırım. bilmiyorsan karışma.