başarısız yemek yapma anısı

ilk yumurta deneyimimde yağ kullanmayı unutmuştum.*
yaş 8 falan.

baklavamda bir sorun oldu. sonra belediyeden ekipler geldi ve kaldırım taşı döşemek için tepsiyi evden aldılar.

pilav yapmıştım ne kadar anlatsalar da tuz tutmamıştı.

ilkokula giderken fritözde patates kızartmaya kalkmış, fritözü devirip içindeki yaklaşık 2 litre yağı üstüme boca etmiştim.

allah’tan henüz fişini takmayı akıl edemediğimde yapmıştım bunu, yoksa olacakları tahayyül bile edemiyorum.

tabii bu olayda sadece üstüm başım değil yerler, tezgah falan hep yağ olmuştu. o yağı ortalıktan nasıl temizledim, hiç hatırlamıyorum ama patates kızartmayı becerememiştim tabii.* annem yağı döktüğümü fritözün boş olmasından anlamıştı. temiz iş çıkarmışım.

bu olaydan sonra kendimi yakmadığım için dayak yemekten kurtarmıştım.* aslında yanmadığım için dayak yememde sıkıntı yoktu bence.* *

annem hasta ve ben mutfaktayım. niye bilmiyorum ama kabak kızartmasının tadı çok güzel geliyordu bana o lise yıllarında.

kızartma diye yola çıktım ve annem bir an belirdi yanımda. sonra nemi oldu merak ediyorsunuz değil mi? yok onu böyle bunu şöyle derken kabak yemeği yaptırdı bana. tadı nasıl oldu hatırlamıyorum. ama severim kabak yemeğini...

tavuk göğüsünü (haşlamak dışında) pişiremiyorum. normalde güzel yemek yaparım ama bu göğüs eti pişmiyor. ne zaman kendime tavuk göğüsü yapsam ya çok kuru yada çok yanık oluyor.

bi ara yumurta kırmaya çalışmıştım ama yakmıştım, bu aralar yemek yapmayı öğrenme isteği geldi, belki de çok eğlencelidir.

çok sinirli olduğum bir an pudinge yanlışlıkla tuz katmıştım şeker yerine.
beni kızdırmayın,nadir kızarım ama kızınca off olurum.

orta 1 falanım, annem sabah ekmek için para bırakmayı unutmuş, kız kardeşim ve ben kahvaltı ve öğlen yemek yeyip okula gideceğiz, ne yapayım ne yapayım? "bazlama" aklıma geldi, aldım unu, karıştırdım su ile oklava, senit, ufra yoğurdum, sonra henüz geometride ismi konmamış bir şekil çıktı ortaya... koydum tavaya pişirdim, tuzu çok koymuşum, ciğerimize çöktü ama o günü atlatmıştık.
dip: annem akşam geldiğinde çok ağladı bu olaya hala anlatır.

yaş 8 güya kek yapacağım. evde kabartma tozu kalmamıştı bende ekmek mayayla kabarıyor kafasıyla maya atmıştım keke. helvaya benzemişti tabi.

değişik bir şey deneyeyim diye kabaklı mabaklı bir tarif buldum internetten. kolay görünüyordu epey. yalnız bir yandan sürekli olarak "yahu şeker ne alaka! bozmaz mı tadını?" diye söyleniyordum.

bozmak o kadar hafif kaldı ki! leş gibi bir şey oldu çıktı. masrafına mı yanayım, emeğine mi yanayım, zamanına mı yanayım bilememiştim.

artık bildiklerimden şaşmamaya çalışıyorum. içinde kafama yatmayan bir malzeme görünce uzak duruyorum.

squid game çılgınlığına bende katılmıştım. bir sürü sosyal medya platformunda ünlüsünden tut herkese kadar yayıldı o dalgona şekeri. merak edip yaptım. az bir kabartma tozu yazıyordu. bende dedim o kadar tozla nasıl kabaracak diye. döktüm de döktüm. sonuç: yanmış bir boğaz ve mide. bunun üstüne de kilosunun fiyatı uçmuş olan ve ziyan ettiğim şeker...

hiç böyle bir anım olmadı. öyle çok yemek yapan bir insan değilim. yemek yaptığımda da çok dikkat ederim. belki de o yüzden yaşamadım.

yemek sayılır mı bilemem ama patlamış mısıra bayılırım. çocukluğumdan beri en sevdiğim atıştırmalıktır. yatısına giderim yani ve o kadar çok yaparım ki artık zamanlaması falan içselleşti, başında beklemiyorum. son mısır tanesi patladığında ben mutfağa girmiş oluyorum o derece.

bi gece yine mısır patlatmak için mutfağa gittim, yağı, mısırı tuzu koydum sonra içeri geçtim çünkü o sırada dünyayı falan kurtarıyorum tabi. o derece mühim işlerim var bekleyemem mısırın başında beş dakika.

neyse artık olmuştur diye mutfağa girmemle yeri göğü bembeyaz bulmam bir oldu. ben geri zekalı, tencerenin kapağını kapatmayı unuttuğum için aylar sonra bile dipten köşeden, az kullanılan çanak çömleğin içinden mısır taneleri çıkmaya devam etti.

ilk kurabiyemi yakmıştım. üzülmeyeyim diye herkes yemişti. sonra mutfakla aram hiç düzelmedi. çok güzel kek yaparım bir de sandviç. hayatımı gelecek dönemlerde idame ettirme konusunda endişelerim var.

ekmek yaparken süt tozu yerine pudra kullanmıştım.

değişik bir pasta denemesi yapıyordum. müşteri yoğunluğu olan zamanda denemem çok kötü oldu. ortaya çıkan rezalet bir pasta olmuştu. pastayı sokak hayvanlarına ayırıp konuyu kapattım.

pandispanyadır. delikanlı adam yemek mi yaparmış, hadi yaparmış da ismi bile bu kadar efemine bir kek türüyle ne işi olurmuş diye tepeme çökmeden önce açıklamasını yapayım bi dinleyin.

şemdinlideyiz, çok sevdiğimiz bir arkadaşımızın doğum günü hasebiyle kendi aramızda rıfkı oynarken yanında yemelik bir yaş pasta yapalım, onu da kesmeden önce bizim keresteye okutup üfletelim dedik. demez olaydık. pasta bulunmaz mı bir ilçede, bulunamaybiliyor. açtık emine beder ablamızdan bir tarif kendin pişir kendin ye usulünden bir şey olsun, hem ucuz yollu da olur doyasıya yeriz diye iştahlandık. kekini çözdük mü şantisi eşantiyondan üstüne de bir iki madlen çikolata kırarız ki yeme de yanında yat.

tabi olaylar böyle gelişmedi. yumurtasından mı fırınından mı tepsisinden mi (kesinlikle benden değil) o pofuduk pofuduk sevimli mi sevimli olması gereken kek bildiğin mısır ekmeği gibi çıktı fırından. kemirsen diş kesmez öyle bir karton. ilk raundda nakavt olmanın verdiği hüzünle işi burada bırakıp marketten alınan ülker peki ile işi kotardık kotarmasına da bu da böyle bir travmadır kaldı işte derinde.

(bu entryde ürün yerleştirme yapılmıştır)

sanırım daha 5. sınıftaydım ve evde o gün annemin olmadığını hatırlıyorum. canım acayip bir şekilde tatlı yemek istiyordu. evde çekmeceleri karıştırdıktan sonra bir paket çilekli puding buldum. en azından bunu yapayım dedim kendi kendime. puding’in arkasında yazan talimatları okudum ve ne diyorsa aynısını yaptım. ama biliyorsunuz kıvam olana kadar karıştırmak lazım. ben çok sabırsızdım ve karıştırıyordum karıştırıyordum hâlâ su gibi kalıyordu. en sonunda o pudingi sabırsızlığımdan sulu sulu yediğimi hatırlıyorum. zaten daha sonra yarısını “bu niye olmadı böyle!” diye, sinirlenip döktüğümü hatırlıyorum. ha, şimdi bir puding yapabilecek kadar sabrım var, o kadar da olsun.*

aç ve sefil bir lise yılından kalan ilk makarna denemesi. çatalı bastırınca tüm olarak tencerenin seklini almış makarna birikintisi. şu mu fazlaydı yoksa çok mu pişmişti hala emin değilim.
not- sufle ya da yaban mersinli bilmem ne tatlısı değil basit makarna ya. mutfak alanı beceriksizliği sanırım bende genetik.