başarısız yemek yapma anısı

bekar evinde yemek yapmak hep sıkıntılıdır. ev arkadaşlarım ve ben hiç beceremeyen tipleriz. neyse çanakkaleden arkadaşın annesi tarhana yollamış. dedik ne olabilir yani çorba sonuçta. çok da uzatmayayım. 6 ay yetecek tarhanayı bir tencereye döktüm üzerine de su. sonrasında ekmeğe sürüp yedik. farklı bir deneyim oldu.

yemek yaptım mı harika yaparım ama bir kere saçma bir tarife güvenim pasta kreması yaptım, pastacı mamasına döndü. tadı güzeldi ama abim benimle çok dalga geçmişti.

bundan seneler evvel annem çalışıyorken ki hala çalışıyor, işte dedi ben gelmeye yakın çorba yap pişsin hazır olsun vs. ocağı yaktım çorbayı hallettim suyunu koydum azcık içindeki mercimeklerin pişmesi lazım, altını biraz kıstım geçtim bilgisayarın başına, nasıl unutmaksa pilav gibi bir şey olmuş dibi tutmaya ramak kalmıştı.

bu da böyle bir anımdı.

ilk şehriye çorbası yapışımda bir paket şehriyeyi çorbaya boşaltmıştım en başarısız budur herhalde.. geriye kalan bir koca tencere domatesli şehriye lapası

yemek değil de aşırı kötü bir ekler pasta yapma anım var. muhallebisini sorunsuz pişirdim , hamurunu çok güzel pişirdim ve en son sıra hamura tek tek yumurta kırmaya geldi. ilk yumurtada her şey çok iyiydi fakat ikinci yumurta kırıldığı an ufak bir duman çıktı ve çok kötü bir görüntüyle karşılaştım. ağlaya ağlaya tencereyi yıkamıştım hiç unutmuyorum.

ocağı kapatıp tekrar yakamayınca makarnaları suyun içinde bırakıp bahçeye inmiştim akşama erimiş hamur yediler ve muhtemelen 12 yaşında olduğumdan bir şey de demediler *.

lisedeyim. annem yok. mercimek köftesi yapmaya karar verdim. kuru oldu su kattım, cıvık oldu bulgur kattım. böyle böyle; un kat keloğlan, su kat keloğlan derken kilolarca mercimek köftesi oldu.

14-15 yaşlarındaydım. yaprak sarma yapayım derken o yaprakların tuzlu olduğunu öncesinde tuzdan iyice arındırmamız gerektiğini unutmuşum. bir tencere sarmayı yaptım pişirdim. insan bir tadına bakar. yok illa pişicek öyle bakıcam o kadar eminim. neyse işte aşırı tuzdan yenmedi. koca bir tencere sarma çöpe gitmişti.

13 yaşındaydım ve makarna yapmaya kalkmıştım. ocağın önüne fazla eğildiğim için saçlarımın ucunu yakmıştım. ha tabi bir de perdenin ucunu unutmayalım. o da biraz o ateşten nasibini almıştı.

allah'tan o gün çok korktuğum için sesini çıkaramamışlardı.

suyu koymadan makarnayı koymuştum. bence yeterli bir anı...

yok, çünkü internet denen bir nimet var, faydalı şeyler için de kullanabilirsiniz böyle bir anınız olmaz. internetten bakarak turşu yaptım ben ya daha ne diyeyim.

yıl bilmem kaç, iştahla ilk defa yemek yapmışım,babam yiyecek.bir iki kaşık aldı.anneme döndü.
-bu yemeği kim yaptı?
+öğrensin diye hassasa yaptırdık artık,evlenince ne yapacak?
-evlenene kadar bu kızın bu yemeklerini biz mi yiyeceğiz yani?

işte bu son sözü çok dokundu,hiç unutmam.mutfağa küstüm diyebilirim.ondan sonra yaptığım yemekler iki elin parmaklarını geçmedi.

umarım yemek yapmayı biliyorsundur ve seviyorsundur kocacım*.

(bkz: beyaz çikolatalı brownie)
ama bitter çikolata ile yapılan tarfite bitter çikolatayı beyaz çikolata ile değiştirip başka bir değişiklik yapmayınca tereyağı gibi bir şey olmuştu.
sonra blondie tarifleri gördüm ama geçtim o sevdadan artık.

browniyi fırına koymadan kek kalıbıyla birlikte yere düşürmem tabi tüm emek çöp oldu.

şehriyeler kapkara olduğu için gidip gizlice dökmüştüm!!!!!!!!!!!!!!!

kabarmasına rağmen içi pişmeye kek.

kek dediğin havuçlu tarçınlı cevizli olur.

bir keresinde omleti teflon tavada havaya atarak döndürmeyi denedim. yarısı kopup ocağın arkasına düştü. bu kadar.

milattan önce 478 yılının bir yaz günü. pilav yapmayı yeni öğrenmişim. annem öğretti tabii, o zaman nefis yemek tarifleri sitesi mi var? pirinçler beyaz kalsın diye, kavururken 2 - 3 damla limon suyu koymak gerekiyor bilgisini emmişim.
o gün ilk kez tek başıma pilav yapacağım. evde limon bitmiş ki bu tarihte nadir görülen bir olaydır. "bulunsun bari" diye alınmış limon suyu var. maksat 2- 3 damla. şişeyi nasıl bir hırsla sıktıysam, neredeyse yarım çay bardağı limon suyu gitti. çaktırmadan yaptım pilavı. tane tane de oldu meret. gururla sofraya oturdum, yemekle beraber pilavlar da kondu ve sofradaki herkesin ilk pilav lokmasında, sanki ağızlarına limon sıkmışsın gibi bir ağız büzmeler, bir surat ekşitmeler, bir tiksinç ifade. ne oldunuz o kadar ya? sanki hiç erik yemediniz.

yıllar önce kızgın yağın üzerine gayet sakin bir şekilde su döktüm. sonra salona doğru koşup bunun dış güşlerin bir oyunu olduğunu mırıldandım. "yemek bile yapamama" anısıydı bu. fakat şimdi yakmadan patates bile kızartabiliyorum. yağ da sıçramıyor. yenebiliyor da.

şey ya reyhanlı çay demlemiştim