bayramlardan nefret etme nedenleri

özel günlerin hiçbirini sevmiyorum. çünkü özel günlerde hatırlanacaksam hiç hatırlanmamayı tercih ederim. boş ve gereksiz samimiyetleri hiç sevmem. bu sebeple bayramlardan da nefret ederim.

çocukluğumdan beri bayramlar bana hüzün verir. en çok da kurban bayramı. böyle içim daralır, hüzünlenirim, boğuluyormuş gibi hissederim. mutluluk duygusundan çok uzak hissederim kendimi hep o günlerde.

bayramlardaki güzel adetlerimiz:
yetimler, fakirler, garipler ve çocukların sevindirilmesi,
ramazan bayramında fakirlere fitre, zekat verilmesi, yardıma muhtaç kimselere yardım ellerinin uzatılması, sosyal yardımlaşma ve dayanışma,
kurban bayramında ise, akrabaya ve komşulara, fakirlere kurban etinden dağıtılması.
dini bayramlar, milletimizin birlik ve beraberliğine ve dargınların, küskünlerin barışmasına vesile olduğu gibi, kabirler ziyaret edilmekte, ölmüşlerin ruhlarına sure ve dualar okunmaktadır.
dünyanın kendi etrafında döndüğünü sanan sizlerde bencilliği, çok bilmişliği bir kenara bırakın milletin ortak sevincine katılın, millet olmanın bilincini yaşayın.

bir sürü insanın elini öpmek,sarılmak,güler yüzlü davranmaya çalışmak. ölsem daha iyi.

son on yıldır bayramlardan nefret ediyorum. çünkü annem yok. annemsiz bayramın değil hayatın bile tadı yok.

neyseki akrabalar uzaktalar anca telefondan konuşuyoruz. bizde bayram kahvaltıdan sonra bitiyor.

dinin kendisi manevi bir uyuşturucu olduğu için bu mantıkla dini bayramlar da anlamsızdır. sevmediğim bir sürü akrabam var, onlarla daha neyin bayramlaşmasını yapacağız? ayrıca son günlerde herşeye deli gibi zam geliyor. bayram gelmiş neyime, ben yanarım derdime... yeni nesil dini takmıyor bile.

bir satanist olarak kavurma ve çukulata bayramlarını çok severim
değil akapeli olmak, gizli gizli gşdip akapeye vereceğinden şüphelendiğim eş dost akrabayı bile defterden sildim.

sıfır.
tanımlara göz gezdirince sülalemi öper başıma koyarım. bayram rahmettir, aftır. eski nesille, yeni nesilin kucaklaşmasıdır. olm nasıl bu sevgisizlikle hayatınızı idame ettiriyosunuz ? üstüne insanız diye geçiniyosunuz? hayret valla.
bir de şu sözlükte insanlıktan ders vermeye çalışanlar var. çalıştıklarıyla kalanlar.

nerde o eski bayramlar diyor herkes,
aslında bayramlar aynı, insanlar gün geçtikçe modernlik kisvesi altında değerlerini yok ediyor. bir aile büyüğünü veya küçüğünü sevindirmek ziyaret etmek önemli değil iken, sosyal medya da beğeni alabilmek veya tatile gitmek önemli hale geldi.

bu neden insanın bencil olmasıdır. sofraya bir tabak yemek koyacak, bir iki insana güleryüz gösterecek diye bunalıma girenler var, halbuki bunlar mutlu olmamız için birer fırsattır.

nerede eski bayramlar diyen tipler yüzünden nefret ettim bayramlardan. sen eski sen misin de bayramlar eski bayramlar olsun be güzel kardeşim.

kabir ziyareti.

ölmüş abi, vedalaş. hadi vedalaşamadın: orada adı yazan taşın altında bildiğin gübre. inançlıysan zaten boş beden. ruh yok.

duaysa, duada metre limiti yok bildiğim kadarıyla. evinden et.

yapay ve sahte davranışlar gülümsemeler, yıllar yılı görmediğin kişilerin bir anda evinde bitmesi ve sana kişisel sorular sorması. çünkü kişisel sınır bilmezler, laubali tavırdadırlar. bu gelenek denilen akılsızca, aptalca bir şey. zaten çoğu insan bu bayram teranesinden hoşlanmıyor bence. belli bir yaşın üstündekiler hâlâ bu salakça şeylerden keyif alıyor. hep aynı yiyeceklerin yapılması. sanki o yiyecekler yapılmaz ise dünya savaşı çıkacak. uzaylılar türkiye'ye gelecek sanki sırf o yiyecekler yapılmadı diye. bayram neden var o da ayrı bir başlık konusu.

-bayram sebebiyle resmi tatil olur, hop tatile çıkacağız ve o klasik dert : nereye gitsek?
hadi bütçesi tamam ama nerede ne yapsak?

-şehir dışına çıkmayayım, buralarda takılırım desen sokağa çıkılmıyor.
yeni yeni iğrenç kıyafetlerle her yer ergen kaynıyor.

-aile ziyareti : e bunun için de şehir değiştirmem gerekiyor, yol falan şimdi öf ya yorulurum.

-ailesinin az harçlık verdiği çocukların manasız kapıyı çalması.
(biz de yaptık 90larda ama şimdi düşününce tanımadığının kapısını çalıp bir şey istemek, neresinden bakarsan bak saçma)

-yıl içerisinde hiç telefonlaşmadığın, işinin asla düşmeyeceği kişilerden gelen samimiyetsiz bayram telefonları.
ulan aynı şehirdeyiz, hayatımızda oturup 2 kadeh içmemişiz yani bir samimiyetimiz yok ama bayramda "arthurcuğum, bayramını en içten dileklerimle kutlarım..."
sebep?

yılın 12 aya yakın zaman dilimi ortada olmayan insanlarla sahte ve samimiyetsiz bayramlaşma ritüeli mecburiyeti.

bayramda kendimi garson gibi hissediyor olmam diyebilirim. bir de samimiyetsiz küçük hesaplara sahip saçma sapan akrabalarım var.

çocukluğumdan beri sevmiyorum “ bayram kültürünü” çünkü bir sistem sana nasıl tanıtılırsa, hayat boyu öyle devam eder durur. herkes çocukken zorla çekiştirilerek akrabalara götürülüp duruyor ve tüm bayram boyunca bu “ zorlama” devam ediyor. buna türk kültüründe “ gelenek” deniyor ama bu gelenek değil, sadece insanları “ birbirleri ile görüşmeye zorlama aktivitesi”.

şahsen ayda yıl bir görüştüğüm insana neden gitmek zorundayım? o da bana neden gelsin? böyle ortamlarda kendimi rahatsız hissediyorum çünkü biliyorum ki içinde bulunduğunuz sahne tamamen sahte. insanlar sadece “ yapması gerektiğine inandığı şeyi yapıyor “ o kadar.

60’lar - 70’ler hatta 80-90’lar da evet bayram kültüründen bahsedilebilir çünkü bu kültür “ old ways” yani “eski jenerasyonun” çok değer verdiği bir aktiviteydi. günümüz dünyasında bu durum kırıldı. kimse artık bayram şekerleri dolu taslar tutmuyor kapının yanında, çocuklar kapıları çalmıyor, harçlıklar verilmiyor ya da geleneksel büyük aile yemekleri yenmiyor.

bizim ailede ( baba tarafında) hala bu bayramın ilk akşamı tüm ailenin toplanarak yediği, büyük akşam yemeği durumu standart devam ediyor. babaannem çok baskın bir karakter olduğu için, bu geleneğin şaşma ihtimali bulunmuyor çünkü torunları olarak bizde dahil olmak üzere, hepimize kök söktürüyor. işler istediği gibi olmadığında telefonlarını açmayın, yüz yüze hiç karşılaşmayın. yıllarca özellikle torunları olarak ne baskı gördük sırf bu geleneksel “tüm aile toplansın” alışkanlığı yüzünden.

kısacası ilk cümleme geri dönüyorum; nasıl hissederseniz, öyle devam ediyor. benim için başından beri zorlama bir aktivite bu, hala daha da öyle. birbirini seven insanlar, her zaman birbirini görmeye gidebilir. illa özel bir gün kavramına gerek yok.

çünkü her şey o kadar sahte ve dümenden ibaret hissettiriyor ki bayramlarda, yılda 1 kere bile yüzünü görmediğimiz insanlarla muhatap olma olayını hiç sevmiyorum. gereksiz bir ekstra samimiyet, sanki her gün her ay beraberbermişiz gibi davranmaları. benim bir insanı tanıyıp ona alışmam bile 2,3 gün sürebiliyor. belki de bu yuzden yalnızım hahaha.

neyse konuya dönersek, istemiyorum işte kardeşim. yok babanem diyor niye aramadın. banane am*** k**** ya, ben seni her bayram aramak zorunda mıyım? sen beni sanki her bayram mutlulukla seve seve arıyordun.

hep bir zorlama büyükler tarafından, hep bir emrivaki, en son pandemide selam sabahı kesmiştim herkesle, banane kardesim sanki herkes ben diye ölüp bitiyor. sadece bayramda aklına geliyorsam beni arama ve benle konuşma hayatımda eksikliğini de hissetmem yani.

edıt: bayram güzellemesi yapan 70+ moruklara da diyeceğim, mümkünse bu tarz entryleri okusa onaylayacak insanların bayramını kutlamayın, bir avuç kalacaksınız, heh iste körler sağırlar kutlarsiniz hep beraber cümbür cemaat bayraminizi.

milli beraberlik milletmiş, peh. bıraktınız ya zaten milli beraberlik.

her kesin bir-birini sahte suratla tebrik etmesi