boşanmanın ülkemizde bir aile faciası olarak düşünülmesi

türkiye'deki aile yapılarında geçmişten gelen bir düşünce bu. aman yuvana sahip çık, aman ayrılayım deme... kimse boşanmak için evlenmiyordur. kötü giden bir birliktelik varsa bunu sonlandırmak her iki taraf için de daha sağlıklı olur. hatta arada çocuk dahi olsa bu durum böyle. mutsuz, geçimsiz bir aile ortamında büyümektense sağlıklı bir ortamda büyümeleri psikolojik gelişimleri için daha iyi olur. keşke evlilikler güzel devam etsede insanlar birlikteliklerini sonlandırmak zorunda kalmasa. fakat sağlıksız bir ilişkiyi sürdürmek için çabalamanın bir anlamı yok. aile faciası gibi bir durum söz konusu değil kanımca.

kızlarımız evlendirilirken aile tarafından gelinlikler girdiğin evden kefenle çıkarsın sözleriyle gönderildiği, babaların söz söylemeye hakkı olan ancak annelerin özellikle kızlarını koruyamadığı, ailesinden şiddet gören kadın bunu anne babasına söylediğinde maalesef ki haksız görüldüğü, abartıldığı bir yerde boşanma elbette ki faciaya dönüşür.
erkek sürekli pohpohlanır, aslan oğlum sen yaparsın, erkek adam aldatır erkek adam masaya elini vurdum mu kadın korumalı gibi söylemlerle büyütülür ve babasından da öyle görür ise boşanma tabi ki faciaya dönüşür.
bu sadece bizim gibi bir ülkeye yakışan bir durumdur. ya da 3 . dünya ülkelerine.

gelinlikle girdiğin evden kefenle çıkacaksın diye çıkılan yolun, kefen dışında bir giysi ile sonlanmasının yarattığı şoktur.

evlenmeden önce baba parası, evlendikten sonra da koca parası ile hayatını idame ettiren kadınlar için boşanma bir faciadır zira kadının meslek edinmesine izin verilmez, düzen hem baba evinde hem de koca evinde kadının güçsüz olması/kalması üzerine kurulursa yani tabiri caizse, kanatları kırılan bir kuşa "haydi uç" denilirse tabii ki böyle bir kadın için boşanmak faciadır, ta ki özsaygısını kazanıp kendi ayakları üzerinde durmayı öğrenene kadar...

ve ne acıdır ki bu düşünce sadece taşrada yaşayanlar için geçerli değildir. gelinlik-kefen ikilisi düşünce yapısını bir nebze anlayabiliyorum. eğitim seviyesi düşük kesim bunu namus meselesi haline getirirken eğitim seviyesi yüksek aileler içinde bazen prestij meselesi sayılıp facia olarak düşünülebilmektedir.

halbuki bir çok çocuk için artık huzurlu bir evde büyüme garantisidir.

asıl kötü giden bir evlilikte boşanmamak bir aile faciasıdır. hem çiftte hem varsa çocuklarda onarılamaz yaralar açar. bir kez olsun elalemin fikrini değil de kendi psikolojisini düşünmesini tavsiye ediyorum herkese.

bu durumun doğrudan çocuklar duymasın ile alakalı olduğuna yemin edebilirim. halukla meltem çiftinin boşanma arifesini öyle dramatize ettiler ki bütün nesilde travma etkisi bıraktı.

küçük çocuklarda bu şaşkınlık çok fazla oluyor "biliyor musunn annesiyle babası ayrıymışşşş"
nereden öğreniyor mesela çocuk bunun fena bir şey olduğunu? yanında konuşulunca elbet. "ay yazık" falan denince. halbuki ne kötü.. biz de ilkokuldayken anne-babası ayrı arkadaşımız acaba nasıl hissediyor, ne kadar değişik bir durum falan diye düşünürdük. ama bilinçlendik, en azından böyle çocuklar yetiştirmeyeceğimizi biliyoruz.

daha dün 7 yaşındaki kardeşim geldi, "x isimli arkadaşımın annesiyle babası boşanmış geçen ay biliyor musunuuuzz bana da sınıftan arkadaşım söyledi sır olarak" dedi. neden sır olsun ki dedim? hep beraber oturuyorduk. sonra "ama annesiyle babası ayrı ya ne kadar garip abla.. üzülüyor mudur" dedi.
"bazen çiftlerin ayrı olması daha iyi olabiliyor. sürekli kavga ettiklerini düşünsene. sence senin arkadaşın öyle bir evde daha mı mutlu olacaktı?" dedim. annem tabii ki daha deneyimli olarak devam etti "insanlar artık anlaşamıyor, birbirini sevmiyor olabilir. sevgililerin ayrılması gibi, anne baba da boşanabilir bu da çok normal bir durum. ablanın dediği gibi aksine anlaşamamalarına rağmen aynı evde durmaya devam etseler daha kötü olabilirdi. x arkadaşını düşünsene: kötü bir evde büyüyecekti. mutsuz mutsuz büyüyecekti. belki de böylesinin daha iyi olacağını düşünüp boşanmışlardır. boşanmak kötü bir şey değildir her zaman. garipsemene gerek yok"

hep böyle boşanmış ailedeki çocuklar artık sevgisiz, bakıma ve yardıma muhtaç kalacak, tırlatacaklar, psikolojik sorunları olacak, ya derslerde başarısız olacaklar ya da yaramaz olacaklar gibi lanse ediliyor ama çevremde bir sürü arkadaşım var anne babası ayrıyken her ikisi de ayrı ayrı sevgi ve ilgi gösterdiği için bir arada olmalarından çok daha iyi koşulda bakılan.

üstelik bence ayrılan eşlerin çocuklarındaki sorunlara değil de sırf çocuk vs sebepler yüzünden ayrılmamakta ısrarcı olan eşlerin çocuklarındaki travmalar, sorunlar çok daha önemli. çocuk var diye ayrılmayıp birbirlerine sabretmeye ve anlaşamadan devam etmeye çalışan çiftler çok daha fazla zarara sebep oluyor.
evet belki çok fazla normalleşmesi de iyi değildir zirâ ilişkilerde bile insanlar o kadar hoşgörüsüz ki en ufak tümsekte tökezleyip birbirlerini bırakır olmuşlar. ama evlilikte en azından objektif bir şekilde bakıp iyiye iyi kötüye kötü denilip bir yolda beraber gidilebilmeli diye düşünüyorum. çocuklara da boşanmanın da normal bir ayrılık türü olduğunu öğretebiliriz.

evliliğe bakış sebebiyledir.

şimdi, beni duygusuz bir vahşi gibi göreceğiniz tanımıma başlıyorum.
çocukken, anne ve babası ayrı olan çocuklara hep özenirdim. iki evleri vardı, daha rahatlardı, istedikleri gibi gezerlerdi.

gayrimüslim olduğu için din dersine gelmeyen arkadaşlarım, eda diye böbrekleri rahatsız olduğu için istediği zaman sormadan tuvalete giden kız ***sonradan ben de bir şekilde bu özgürlüğü edindim***,hipotiroidim olduğu için annemle konuşup öğretmeni ikna etmesini sağlamıştım. sık sık tuvalete gitmem gerekiyor muydu bilmiyorum ama herhalde annem bu konuda ikna edici olmuştu.
son olarak bir de annesi babası ayrı olanlar çok havalı gelirdi.

şimdi düşünüyordum da, madem o kadar havalıydı niye ayrılmasınlar diye o kadar cebelleştin ergenken?

yani aslında bir facia olarak düşünülen bu durum benim için havalı ve güzel bir şeydi.

ay bir de kolunu bacağını kıranlar vardı. o da çok havalıydı.

başlıkla ilgili birkaç cümle yazdım sonuçta. lütfen ne alaka demeyin. diğerleri hep konu bağlama ve çeşitlilik için yazıldı.

boşanma, istifa, intihar...kendi eliyle sonunu getirenlere hep önyargılıdır bu millet. niye? çünkü çoğu kadercidir. sonların kendiliğinden gelmesini beklerler.

"ne zaman evlenicennn evladıımmm" naraları bırakılınca bu sorun da ortadan kalkar.

aksine faciayı önleyebilir

ülkemizde ki mutsuz evliliklerin, aldatmanın, cinnet geçirmelerin, dayağın, işkencenin hatta ve hatta cinayetlerin en büyük sebebidir o soktuğumun elalem ne der tanrısı!
özellikle genç evlilerin maruz kaldığı büyük bir işkence ve zorbalıktır.
ayrılmaya karar vermiş çiftlerin yada yediği haltlar yüzünden eşinden boşanmak isteyen özellikle kadınların en büyük kabusudur.
ailelerin devreye girmesi ile gerçekleşir. taraflar zorla yada bir çok süslü cümle ve vaatlerle barıştırılmaya, devam ettirilmeye kâh psikolojik kâh fiziksel şiddet yolu ile bir arada tutulmaya çalışılır.
hele kadınlar aileleri tarafından evlatlıktan ret edilme, dönecek evinin olmaması yada öldürülme gibi yöntemlerle tehdit edilir ve sindirilmeye çalışılır.
resmen çaresiz bırakılır!
peşinden derhal damat beyin koluna girilir ve hemen çocuk yapılması, çocuk olursa şayet durumun düzeleceği akılları ve fikirleri verilir. batmakta olan gemiye yolcu alınması söylenir yani.
nasıl ki evlenmek birbirini seven iki insanın en doğal hakkı ise, boşanmakta artık birbirini sevmeyen iki insanın en ama en doğal hakkıdır.

ayıp değildir, hele hele günah hiç değildir. şerefsizlik değildir, kansızlık değildir, namussuzluk değildir, kötü birşey yapmakta dağildir. aksine daha kötü olmasın diye önlem almaktır.
açıkçası dürüstlüktür, dürüst olmaktır dürüst!

en başta anne ve babalarınız ve kardeşleriniz olmak üzere hiç kimseyi ama hiç kimseyi evliliğinize karıştırmayın.
buna izin vermeyin, asla müsade etmeyin. evinizin içi yani evliliğiniz size aittir, size özeldir. bok yedisi kimseyi almadı o yüzden.
eğer olmuyorsa, düzelmesi için çaba sarf etmiş ama bir türlü başaramamışsanız ayrılma yoluna muhakkak gidin. ne karşınızda ki insana nede kendinize hayatı daha fazla zehir etmeyin.

ulan (bkz: türbanlı bir kadınla evlenmek) başlığında millet daha evlemeden ayrımcı mevzusuna kavga ediyor. üzerine bir de boşanma konusu varsa atom bombası bile atarlar.

bu konuda çok şanslı hissediyorum kendimi.
ne olduğunu anlamadan iş bitmişti. iyi ki de bitmiş.

şimdinin çocukları şanslı tabii...
hatta eğlenceli ve konforlu da oluyor çocuklar için.
hafta içi annede kal.. haftasonu baba gezdirsin tozdursun seni..
akıllı telefon diye bir şey var!
istediğin zaman ulaşabiliyorsun, mis gibi..
evler kaloriferli..

anne de şanslı aslında, bi 20-30 yıl öncesine göre.
en azından boşanabiliyor.. geçerli bir sebebi varsa istesin, boşanır..
akıllı telefonu var onun da cillop gibi.. ekonomik şartlar doğrultusunda her şey, iki tık uzağında.
evler kaloriferli.
bunu daha önce söylemiş miydim?

bir aile faciası varsa ortada yaşanan, bunu iliklerine kadar hisseden taraf kim oluyor biliyor musunuz, günümüz şartlarında?
erkekler..
kocalar.

hele bir de boşanılan taraf isen, vay haline...
bir kenara atılmış, terk edilmiş hissediyorsun kendini...
whatsapp'te görüyorsun, çevrimiçi!
bir şey yazamıyorsun..
yazsan, vereceği cevapları biliyorsun.
hep onur kırıcı, incitici...

silmek, unutmak istiyorsun ama hep iletişim halinde!
çocukların ihtiyaçları, arap saçına dönen mal paylaşımı...
sürekli bir şeyleri hatırlatıyor sana.. sadece bu kadar...
mevcut iletişim bu kadar.

kadın, dimdik ayakta durmayı hedef belirlemiş kendisine ve yeni bir hayat...
erkek ise, doğrulabilmenin derdinde... hayat zaten hep aynı hayat.. keşke imkan olsa da, geriye dönebilse...

kadın, yalnız kaldığı zamanlarda, ileriye bakıyor hep.. erkek ise geriye...
bir araya geldiklerinde ise, kadın, geçmişe bakıyor.. erkek ise geleceğe..

bu amansız çelişki batırıyor işte tüm ilişkileri.
ellerde akıllı telefon... evler kaloriferli.

eskiden akıllı telefonların olmaması ve evlerin kaloriferli olmaması nedeniyle toplumda oluşmuş önyargıdan kaynaklanmaktadır.

para pul işleri var. o yüzden öyledir. hele de çocuk varsa arada... abav