bulaşık yıkamak

genellikle sevdiğim ev işlerindendir, insanda bir ferahlama olur

ev hanımı ablalarımız,annelerimiz için küçük bir psikoterapi seansı.

bir kız isteme merasimine katılmak için erkek tarafı olarak kız tarafının evine gitmiştik. ve benim ablam yabancısı olduğu, alakası olmadığı bir evde bulaşık yıkamıştı. ne alaka lan? ablam niye bulaşık yıkıyor? bu sebepten dolayı ablamı ne zaman bulaşık yıkarken görsem kendisine bu saçmalığı hatırlatırım.
kızı da vermediler zaten, ayrıldılar. bulaşıklar iyi yıkanmadı diye mi acaba? öyleyse eğer ablam çok üzülür. hayır ayrıldıkları için değil bulaşıkları iyi yıkayamadığı için *

başlık 1850 yılından önce açıldı sanırım. bulaşık yıkamak diye bir şey kaldığını düşünmüyorum. keserim topunuzu he!

gittiğim evin bulaşığını yıkarım. yemeğe de yardım ederim. "yedi, içti, kalktı." dedirtmem.

gerçekleştirirken işinin ehli bir terapiste 1000 lira vermişim gibi hissettiren eylem.

yalnız bulaşık yıkamakla ilgili kötü anılarım da yok değil. bulaşık yıkarken defalarca kafamın içinde kaybolup gitmem ve fark etmeyip hunharca bardağı foşurdatırken bardağın kırılmasıyla parmağımın kesilmesi gibi.

ama asıl dramatik anım üniversitede başıma gelendir. ilk senemdi üniversitede bir hanımefendi ile flörtleşiyorduk. benim gibi köylüye göre oldukça rahat, cool bir hanımefendiydi. ciddi manada etkilenmiştim, far görmüş tavşan gibi oluyordum onunlayken. birkaç zaman dışarda buluşup görüştükten sonra bir gün barda bir iki bira içip ona geçme kararı aldık. biralar bitmek üzereyken telefonu çaldı masadan kalktı gitti konuşma bitince döndü. anahtarını bana uzatıp sen benim eve geç ben yarım saate geliyorum dedi. olur dedim, evin adresini aldım gittim. aman allah’ım o nasıl bir ev. bok götürüyor resmen. bulaşıklar, çöpler her yerdeler yer yerde. kendime oturacak yer ayarlamakta bile zorlandım. yarım saat sonra gelince birlikte temizlemeyi önerecektim. yarım saat geçti yok, bir saat geçti yok…
beklemekten sıkılınca, zaman geçsin diye önce bir poşete çöpleri toplamakla başladım işe. o kadar pis ve dağınıktı ki ortalık hala neden çekip gitmedim diye düşünüyorum. çöpler bitti, ortalık toparlandı. en az 3-4 haftalık bulaşık yıkandı. küflenmiş, betonlaşmış bardaklar, kurtlanmış yemek artıkları her şeyi tertemiz yaptım her şeyi. hızımı alamaıyıp yerleri de silip süpürdüm. * sabah 4 gibi işim bitti. oturduğum yerde uyuyakalmışım. kapı çalınca uyandım şükür gelebildin diyerek kapıyı açtım veeeee hanımefendi bir beyefendiyle, ikisi de zil zurna sarhoş kol kola girdi içeri. direkt odaya gittiler ben de evi terk ettim gittim.

sonraki günlerin birinde denk geldiğimizde en azından bir kusura bakma demesini beklerken sen benden izinsiz nasıl evimi temizlersin diye azar işittim.*

bulaşık hüzünlü bir şeydir dostlar.

terapi bence hele 90'lar pop da açtın mı tadından yinmez. ama sorgularım köy evlerinin çoğunda neden yok bu makina.

zihin açıcı bir işlemdir, bir çok fikir üretmenize yarıyor.

kafami bosalttigim, derin ve detayli düşündüğüm en iyi iki aktiviteden biri. digeri ütü yapmak.

annemlerin bulaşık makinesi bozulmuş. bayramda bulaşık yıkadık. eski günlere döndüm. az mı kavga edilirdi bulaşık sırası yüzünden. bugün sıra sende, hayır bende değil sende. kendi bulaşık yıkama günün değilse insana bir rahatlık gelir. çikolata yer bir kaşık, atar lavaboya. su içer ortada bırakır hemen. bulaşık yıkayacak kişi de tatlıyı bile yemek yediği tabakta yer. bulaşık çıkmasın diye sırf. zor iştir bulaşık yıkamak, özellikle kalabalık ailelerde. bir de bayramsa.

iğrenç bence. yemek artıklarına dokunmak… hele ki yumurta artığından çok iğrenirim.

zeki müren'den
gökyüzünde yalnız gezen yıldızlar şarkısı eşliğinde yapılacak eylem.
en arabesk hallere dalmalık eylem.
hiç sevmiyorum.
şunu seveni beslerim valla.

yetiştirilme tarzından olsa gerek, kendi evim veya misafirliğe gittiğim yer fark etmeksizin yaptığım eylem. hizmet sektörüyle aşırı içli dışlıyım, boş bardak görünce çay doldurmadan duramam mesela. eve çok misafir geldiği bir dönem kuzenimle yemeğe çıkmıştık. bardağı boşalınca, üzülerek söylüyorum ki, "abi çayını doldurayım mı?" dedim.**
hatta bulaşık yıkamayla ilgili beni üzen bir olaydan bahsetmek isterim. üniversitede memleketi orası olan arkadaşlar yemeğe davet ederdi, 10-15 kişilik grup olarak giderdik. neyse yemekten sonra herkes muhabbete geçerdi ben mutfakta arkadaşın annesi ile bulaşık yıkardım. buraya kadar her şey iyi güzel, ama arkadaşın annesi herkesin adını bilir benden bahsederken "bulaşık yıkayan kız" diye bahsederdi. bazen "önceki hayatımda bulaşıkçı mıydım?" acaba diye düşünüyorum. hayatıma bu kadar yansımasının başka bir açıklaması olamaz.*
sabaha bulaşık bırakan arkadaşlara da ayrıca imrendim. babam sabaha bulaşık kalınca evin bereketinin kaçacağına inandığından o iş sıkıntı bizde.*

evde anne zoruyla yaparım, başka yerde de anne zoruyla yaparım. hiç sevmem.

nereye gidersem gideyim sanki yapmam gereken bir eylemmiş gibi her yerde yaptığım iş. ayrıca uzun boyluysanız ve mutfak taşı aşağıdaysa zulüm olan iş.

elde yapıldığı zaman kesinlikle insanı dünyevi ve varoluşsal sancılara düşüren, kendi kendine düşünürken lafın lafı açmasına neden olan, serbest çağrışımın insan zihninde büyük bir kasırgaya dönüşmesini sağlayan ve çoğu insanın düşündüğü gibi tam bir terapi sayılacak eylemdir.

ben becerikli bir insan değilim. hatta enikonu beceriksizim ama sadece eylem konusunda değil ev işleri konusunda düşünce bazında da beceriksizim. bir keresinde evimde iki ampül ani bir kararla yanmayı bıraktığında anında bir önkabulle benim çözemeyeceğim bir sorun olduğuna karar verip elektrikçi çağırdım eve. adam geldi gevşemiş iki ampülü eliyle sıkıştırdı ve parasını alıp gülü güle gitti. işte böyle komple bir beceriksizliğim var. ancak söz konusu bulaşık yıkamak olduğunda hemen gönüllü olurum çünkü benim bulaşık yıkama seanslarım tam bir karnaval havasında geçer.

bulaşıkları yıkamaya başladığım anda spinoza’nın insanın özgür iradesine kafa tutan cümlelerinin düşünür ve bu konuyu neden tam olarak anlamadığıma hayıflanırken bir anda zihnim 2000 yılındaki uefa kupa finalinde arif erdem’in son dakikalarda yakaladığı pozisyonda hakan şükür’e pas vermek yerine adım atarken bile zorlandığı sol ayağıyla dışarı vurduğu topu düşünürüm. belki de o pozisyon gol olsa her şey farklı olurdu. neyse olsun bizim uefa kupamız var. derken aklıma şu tanımda da yazdığım #1601992 sorun gelir. rubens barrichello büyük bir haksızlığa uğramıştır ve biz onun işin hiçbir şey yapmadık. biz aslında hak eden birçok insan işin hiçbir şey yapmazken oktar babuna için seferber olmuştuk. evet, bunu da düşünürüm o arada. bu arada da içimden uykusuz her gece şarkısını söylerim.

sonra lise tarih kitabında sırp sındığı savaşının neden küçük bir paragrafla geliştirildiğini düşünürüm. tarih bilgim çok zayıf olduğu ve güçlendirmek için de bir şey yapmadığım için bj konuyu yüzeysel bir şekilde geçip miğferdibi müdafaası esnafında legolas’ın iki ok atışı yapmasına rağmen o uruk hai’yi indirememiş olmasına dertlenirim biraz da. sonra noel gecesi bölümünde tek kalan krakerler kendisi yiyip iki arkadaşına marmelata bandırılmış kuru ağaç parçası ikram eden mr bean’in bencilliğini düşünürüm.

böyle binlerce düşünce eşliğinde bulaşık yıkama eylemini bir karnavala dönüştürdükten sonra buruşan parmaklarımla bir sigara yakar ve hayatı sorgulamayı bitirmiş bir insanın iç huzuruyla bir süper kahraman olursam asla iyiliğin tarafında olmamaya karar veririm.

antidepresan etkisi gösteren şeyler.

kimisine göre dünyanın en zor işi iken kimisine görede bir antidepresandır.

o köpüklerle uğraşmak çok hoşuma gidiyor. o akan suda bulaşıkları durulamak falan. ucuz yollu terapi resmen. bayılıyorum.

tam bir sanattır aslında.
bir leğene kaynar suyu doldurulur, diğer leğene soğuk su.
sonra her tabağın çöpü sıyrılır iyice ve sıcak su dolu leğene teker teker atılır.
atma işi bitince tek tek sıcak sudan çıkan tabaklar süngerle iyice ovalanır ve soğuk leğene batırılıp çıkarılır tezgaha dizilir.
en son da tülbentle kurulanır ve raflara dizilir.

elinize sağlık, geçmiş olsun.