çocukken alınan tadın alınamadığı şeyler

dondurma
tang içeceği.
balkonda oturmak.
köy.

kola içtikten sonra gaz çıkarırken burnum yanardı artık olmuyor ya kolalar bozuldu ya da ben.

yufka ekmekle yapılan yoğurtlu dürümdür, bilmem var mıdır bileniniz...

kavun karpuz
meyve sebzeler galiba artık hiç birinin tadı tuzu yok
amannnn sanki hayatın tadı tuzu varmış gibi benimkide laf

şirinler izlemek.

soslu fıstık çocukken pazardan aldığımız soslu fıstığın tadı hiçbiyerde yok gibi.

musluktan su icmek, tam olarak surda anlattigim olaydan sonra #1778836

bir cumartesi 3-4 saat top oynamissin hic durmadan, gelmissin eve sussuzluktan dilin damagina yapismak uzere, girmissin banyoya, suyu acmissin ama hemen icmek yok, o is en son ki tadi ciksin biraz daha dayan kocum modundasin, o terli ustunu cikarican biraz havluyla kurulucan terini, sonra bakmissin aynaya yanaklarin al al olmus alev gibi yanmakta, once o alevi soguk suyla bi dindiricen, arada ufak kacamaklarla agzini biraz su cekebilirsin yuzune yikarken, sonra avucunu musluga yanastirip musluktan akan suyu itinayla avuctan iciceksin nefes almadan 2 dakika, icerden annen bagiricak -olm ac karnini doyurma su ile, gel birazda yemek ye diye soylencek ama annen bilmez ki it gibi kosturmussun top pesinde vucuddaki tum su buharlasmis, kemik suyu bile kalmamis bedeninde haha, iste o banyo lavabosindan ictigim suyun tadini bi daha alamadim. hey gidi gunler.

gülmek..

uyumak. o zamanki gibi deliksiz, rahat uyuyamıyorum artık

kesinlikle hayal kurmak. maalesef yaş aldıkça mantıklı olayım, rasyonel düşüneyim derken kaybediyoruz bu yetimizi. halbuki küçükken düşünülen absürt şeyler bile ne kadar keyif vericiydi.

televizyonun karşısında, halının üzerine serilip uyuya kalmak.
ya kucakta yatağa gidersin ya da üzerine bir şeyler örtülür.

yeni bir şey keşfetmek.
ne gibi ? şöyle diyeyim.
yaş 8-9 sokaktayız haliyle, yeni bir arazi keşfediyorsun inanılmaz büyük bir şey başarmışsın hissiyatı oluyor.
yeni bir bilgi öğrenip, o bilgiyle kullandığın bir cihaza modifikasyon yapıyorsun, bisikletin vites ayarını yükseltmek gibi.
inanılmaz büyük bir başarımla insanlığı ödüllendirmişsin gibi oluyordu.
şimdi ha böyle miymiş, okey bro diyip geçiyorsun yeni bir bilgi ya da yere karşılık.
okay bro thats all diyip geçiyorsun.

çoğu abur cubur.

çocukken yenilen çikolatanın, cipsin, kolanın bir tadı vardı. yedikçe yer, içtikçe içer doyamazdın. şimdi ne çikolatanın tadı var, ne cipsin o paketlerce yediren tadı var ne de kolanın eski geniz yakan asidi/ tadı var.

(bkz: badem kraker)
aman nasıl bayıla bayıla yerdim. tuzu, yağı, kıtırlığı zevk verirdi. şimdi zaten abur cuburlarla çok aram yok ama geçen gözüme çarptı, aldım bir paket. yok bomboş bir şeymiş. hüzünle andım çocukluğumda yediğim badem krakerleri.

okul kantininde satılan patates ekmek. patatesi mi az pişiyordu yoksa ketçapın içine su mu karıştırıyorlardı bilmiyorum. asla öyle bir patates ekmek yapamadım hayatımda.

keçiboynuzu. çok severdim yaşlı amcalar mahalle aralarında satardı. şimdi alınca asla o sokaktan aldığım yarısı çürük keçiboynuzu ile aynı olmuyor tadı. arkadaşlarımızla hemen annelerimizden para isteyip, peşinden koşardık keçiboynuzcu amcanın.

saf arkadaşlık. büyüdükçe çıkarlar, planlar, önyargılar, davranışlar da farklılaşıyor; oysa çocukken herşey o kadar masum ki.

hemen hemen her şey.
çocukken her şey doğaldı.
en önemlisi insanlar bozulmamıştı. bir birine sahip çıkardı. senin benim çocuğu yoktu çocuktu işte.

glikoz şurubu, yapay tatlandırıcılar yoktu. tatlı olan her şeyde doğal pancar şekeri vardı. pancarı haşlayıp genç, yaşlı çocuk herkes yiyordu ne şeker komasına girerdik, nede obez olurduk.

öğle yemeği için evden alınan ekmek, domates, salatalık vb. şeyler ile ağaç altında ne güzel yenirdi. o tat o koku nasıl unutulur.

bahçelerde yetişen meyveler dalında koparalıp yenirdi olmayan komşulara da verilirdi.
mevsiminde çıkan ilk meyve kimin evine gelmişse çocuk arkadaş yerken bize de verirdi. o tat nasıl unutulur.

insanlar öyle ahım şahım zengin değildi ama mutluydu. sadece babalar çalışır bütün aileye bakardı.
bisikleti olan, topu olan çocuğun arkadaş içinde herkesindi.

paylaşmak, yardımlaşma, sahip çıkma kısaca insanı insan yapan her şey vardı.

şimdi mi?
oturduğunuz apartmana, içi beyaz domatese, glikoz şuruplu içi boş baklavaya bakın anlarsınız.

liste uzun çünkü eskisi gibi olan hiçbir şey yok.

tadelle'yi çok bozdular, öyle böyle değil.