çocukken alınan tadın alınamadığı şeyler

karton kutuda satılan bisküviler, açık gofretler, dışı pudra şekerli lokumlar, tartı usulü gram halinde satılan tahin helvalar.

eski zaman ticarethaneleri olan bakkallarda satılan bu ürünler, şimdi renkli kağıda girip zamane ticarethaneleri olan market raflarında yerini almadan önceki tadından uzak duruyor.

döner ( evet şişkoyum ).

jelibon, bonibon,lolipop. hâlâ çok seviyorum ama eski heyecanı ve tadı yok.bir de haftasonu sabahları kanal d'de çıkan winx club onu da hâlâ izlerim ama onun tadı başkaydı.

kırmızı paketli tuzlu çubuk kraker

hüptrik

çocukken bindiğim camları naylondan cip. köyden kasabaya kadar hepi topu 5 km yol gitmiştim ama o cipin kokusu bana yaşattığı heyecan hala gözlerimin önünde. sonradan öğrendim o cipler amerikan hibesiymiş. çok güzel bi andı.

algida max kakaolu... o eski tadı bulmak için birkaç senemi verebilirim

plastik sandalyeleri üst üste koyup oturmak.



fildişi kulede yaşayan insanda o hava o mutluluk olmazdı.

salamı bütün halde elinde gezdirerek yemek. dur ya...ben bunu denemeden yazdım. fena olmaz bence.
bunu tek ben yapmadım değil mi?

ağlamak.

çocukken çok mızmız, çok uyuşuk, çok üşengeçtim. hala öyleyim ama çok pis bir huyum daha vardı. istemediğim bir şey olursa yaptırmak için saatlerce* ağlayabiliyordum. hem de böyle hünküre hünküre olanından.

sonra birtakım tatsız olaylar yaşandı ve ben o zamanlardan beri pek ağlayamaz oldum. evet o çocuk ruhum benimle ama yok gözyaşı çıkmıyor. üretilmiyor sanki bende nereden baksanız 12 yıldır. insanım tabiki ekstrem durumlarda ağlıyorum ama ne bileyim. durduk yere ağlamak ya da duygulanıp ağlamak benlik değil.

en son bu şekilde ağlamanın üstünden 4 koca yıl geçmiş vay be.

uyumak.

eskiden geceleri baya karanlık olurdu, gece tuvalete kalksak gece lambası falan yoksa önümüzü göremez sağa sola çarpa çarpa giderdik. hatta bazılarımız çocukken bu karanlıktan, karanlıkta tek başına olma fikrinden korkardı ki ben de öyleydim. bu yüzden yatağa yattığın zaman uyuması da daha kolay, daha keyifli olurdu. şimdiyse gecenin bir yarısı bile iç perde çekili olmasına rağmen odamın içi hatırı sayılır derece aydınlık oluyor, odamın içindeki eşyaları kaba bir şekilde olsa da görebiliyorum. bu aydınlık gecenin biraz tadını kaçırıyor, uyuyamadığım günlerde daha çok gözüme batıyor. sanırım artık göz bandı şart oldu.

he bi de bunun dışında çocukken sokakta deli gibi oynayıp yorgunluktan ölmüş bir şekilde o yatağa kendini atmak, dertsiz tasasız olduğun için seni uyumaktan alıkoyan düşüncelerinin olmaması da o zamanlarda uyunan uykunun tadını bir başka yapıyordu.

lahana ve havuç turşusu. dört yaşımda falan vardım, o kadar çok koşup oynamıştım ki artık tadı nasıl güzel geldiyse o yorgunlukla bir daha hiç o tadı alamadım.

müsadenizle dostluk diyeceğim... zaman geçtikçe en yüzeyselleşen şey bu oldu. çocukken çeyrek bakkal tostunu bile paylaşırdık. gelinen nokta çok değişik. neyse ki çocukken nasılsa aynı kalan şeyler de var hayatta. mesela meybuz! evet! geçen markette gördüm. 20'li paket halinde satıyorlar. 1 euro muydu, 90 cent miydi öyle bir şeydi. hemen aldım. kardeşimle bir gömdük. bir hasta olduk temmuzun ortasında. nefis... tıpkı hatırladığım gibiydi kolalı meybuz. iyi ki varsın meybuz.

meyveler. genel olarak hepsi ancak özellikle elma. şimdi gdo'lar bilmem neler diye başlamayacağım çünkü konunun bununla ilgisi yok. konunun ben elmayı seviyorum diye elmanın da beni sevmesinin şart olup olmamasıyla da ilgisi yok. hadi başlayayım yine fi tarihinden anlatmaya.

biz küçükken-yani ben ve abim ve herkesler şu anki halinden küçükken- bizim evde asla abur cubur yenmezdi. çikolata en masumları olarak görülse de o zamanlar karneyle alırdık karneyle! tüp çikolata kuyruğuna girerdik! ehehe birtakım göndermeli şakalar. kısacası yasaktı kardeşim! bebeğini vegan besleyen var da benim ebeveynlerim bize bir paket doritosu, işte efendime söyleyeyim bir duble kolayı yasaklamış çok mu? çok ulan! o kadar kötü günlerdi ki..

neyse, biz de bu çaresizlikle mutfağa her gidişimizde ağzımızı tatlandıracak bir şeyler arardık ve bu şeyler şüphesiz ki meyve olurdu. bir süre sonra yemin ederim en kral abur cubura değişmez hâle geldik. aklınıza gelebilecek tüm meyveleri yerdim ve bayılırdım. çünkü o zamanlar alışmaktan başka çarem yoktu. manyak gibi haftada 5 kilo elma yerdik abimle. bir de o benden şanslıydı, en azından okulda falan rahattı. ben tüm gün evin içinde çok afedersiniz yeri geldi küp şeker yedim.

sonra sonra, yani benim aklımın şeytanlıklara çalışmaya başladığı yaşlarda abimi gaza getirdim. "ulan abi" dedim. hayır öyle diyemedim. "abicim" dedim "elimize geçen her parayı bir kenara atsak da kendimize gizli bir zula mı yapsak?" dedim. o zamanın en kral yatırım tavsiyesiydi. yaptık. gece herkes uyuyunca ismine "ziyafet" dediğimiz abur cubur partileri düzenlerdik. işte o zamandan itibaren meyvelerin eski tadı kalmadı. mecbur kalmadıkça yemiyormuşuz meğer.

hayat.

hevesler hayaller hepsi kursaklarda

(bkz: capri-sun)

döner ve bayram sevinçleri.

doksanlarda bir ara tetris çılgınlığı yaşanmıştı. o zamanlar delisi olmuştum. en büyük zevkim biriktrip biriktirip çubuk bekmekti.

şimdilerde telefonda tetris oynayabilecek durumdayız ayrı bir cihaza ihtiyacımız yok ama sanırım çocuk oyuncağı olduğu zaman daha keyifli geliyordu.

(bkz: zor edinilen şeylerin kıymetli olması)

kaydıraktan kaymak. galiba küçükken de çok sevmezdim.