çocukken alınmadığı için yazarları bugün de üzen şeyler

alınmadığı için değil de, daha çok gitmediğimiz için şu yaşımda hala içimde uktedir parka gitmek. ne zaman bir park görsem, kimin ne diyeceğini umursamadan salıncağa biner yaşamak istediğim çocukluğumu yaşarım.

oyuncak bebek. 6-7 yaşlarındayken ortada gezen bir gazetede mor elbiseli bir bebek görmüştüm ve çok beğenmiştim. sürekli fotoğrafına bakıyorum falan öyle bir beğenmek. sonra gazeteyi babama götürüp bana bundan alır mısın diye sormuştum. babam da alırım demişti. meğerse o bebek kuponla alınıyormuş ve babam da kupon biriktirmeyle uğraşmaz, uğraşmadı da. bense günlerce o bebeğin yolunu gözledim. olsa nasıl oynardım, neler yapardım diye hayalini kurdum falan filan. sonra unutuldu gitti. yıllar sonra tekrar bu olayı hatırladığımda şunu sorguladım. paran olmaz alamayabilirsin, kuponla uğraşmak istemeyebilirsin ama neden alırım dersin be adam. alamam dediğinde ağlayıp zırlayacak bir çocuk olsam yine anlarım ama değildim de. dramımı burda noktalayarak son olarak burdan babama ve babam gibi insanlara seslenmek istiyorum: insanlara -özellikle küçük kız çocuklarına- boş yere umut vadetmeyin!

alınmayacağını bildiğinden zaten hayal dahi edemeyen istemeyi bilmeyen... var mı içinizde bunu anlayabilecek olan... inanmayanlar olacak bu yazılanlara belki lakin...

benim hiç bisikletim olmadı abi..
her karnede söz verilip alınmayan bir durum içimde ukte.

alınmayan bir şey değilde, hakkım olan ama verilmeyen sevgi için çok üzgünüm.

bu oyun evlerine çok özenirdim. hayır olduda aldın 70m2 evde nereye koyacaksın. birgün çocuklarıma da almam gerçi o kadar saçma bir şey*

ay o kadar çok ki sksjs
altına yapan bebek
izmirde pazarda gördüğüm o elbise
sonra içinden takvim çıkan kalem

uğurböcekli rüzgar gülü. alamadığıma üzülmüştüm ciddi ciddi. hayat çocukken güzel, dertleri bile ayrı güzel.

bisiklet alabilmek için 365 tane kupon toplamıştım yani 365 gün beklemiştim 364 den birer birer geriye saymıştım. geçmişte yaptığım birçok şey için çok pişmanım. bu bisiklet için de söz konusu. keşke bisikleti elime aldığım gün aileme; "beni bu bisiklet için tam bir yıl her saat her dakika beklettiniz. şu an bisiklet geldi ama artık ben istemiyorum bu bisikleti" diyebilseydim. böyle anlatınca biliyorum " derdini ... yapayım" veya " insanların ayağı yok bisiklete binecek ama senin derdine bak" dediğinizi duyar gibiyim. kısmen haklısınız da. bazı insanların imkanları yok olabilir ama benim de artık eski onurum yok. bu olay yüzünden onurum derin ve acı bir yara aldı. velhasıl; çocuklarınıza sabrı öğretecem diye işkence yapmayın. belki alınan birseyi 26 yıl sonra hatırlayıp keşke hiç alınmasaydı diyebilirsiniz.

o zamanlar my little pony çizgi filminin çok güzel oyuncakları vardı. bir arkadaşımda görmüştüm ve o kadar çok imrenmiştim ki.. girdiğimiz markette bulmuştum istediğim karakterin oyuncağını ve sadece bakıyordum. sonra annemin 'maalesef alamayız' demesiyle hevesimi ve kalbimi o gün orada bıraktım ve hâlâ orada.

tabii ki barbie evi.

ben alınacağını bildiğim şeyleri isterdim, alinmayacagini bildiğim şeyleri istemezdim. yani sonradan üzülmemek için kendimce böyle bir ticaret adabı geliştirmiştim. ailemi iyi tanıyordum, para biriktirince kendim alırdım. geç alırdım ama kendim alırdım. sevmezdim, isteyipte eli boş dönmeyi. hâlâ daha tahammül edemem buna.

tren seti.
bütün evi gezen bir tren.
çuf çuf.
yıllardır almak istiyorum ama evde dana var, sevmez öyle kontrolü dışında hareket eden şeyleri.
bir akşam gelirim, tren yok.
yani var da kemirilmiş*

paten. bir de saçı suyla renk değiştiren barbie bebek. cartoon network de reklamları çıkardı hep, çok isterdim kendi kendime.

point çünkü oyuncakçıdan ya da marketten alınabilecek, o dönemde erişimi kolay olan bir şey değildi. nereden aldıracağımı bilemediğimden aldıramamıştım. onun dışındaki her şeyi bir şekilde para biriktirip aldırdım.

ah bir de monopoly çok istedim ama ne zaman parasını biriktirsem zamlandı, alamadım. asla üzgün değilim ama bir öfke var içimde. çocukluktan enflasyon nedir öğretti bana güzide memleketimiz.

deliler gibi akülü araba istemiştim. ama öyle böyle değil yani. acayip imrenirdim akülü arabası olanlara. şu halimle alıp genişletip binesim var,çok içimde kaldı.

bisiklet istemiştim ama almamıştı ailem. hevesimi kaçırdıkları için hiç bisiklet sürmeyi öğrenmedim hiç. hâlâ bisiklet süren küçük çocukları görünce imrenirim.

pisiknaat, galeci forması. evet.