çocukken alınmadığı için yazarları bugün de üzen şeyler

at
kalbim kırık sözlük.

fazla bir olayı yok ama benim için çok önemliydi. susamlı çubuk kraker. şimdi alabilsem de o büyülü görünüşü kaybolmuş gibi.

şu an üzmüyor ama çocukken bir çok kişinin ukdesi akülü arabaya sahip olmayı ben de çok istemiştim. bir de kaç bayram para biriktirip alamadığım action man oyuncakları. iyi ki alamamışım. bunlar hep reklamcılık, pazarlama. tabii yıllar sonra tuzağına düştüğüm ve 10 tane çeyrek altın bozdurarak aldığım extreme, sexy siemens mc 60 telefona hiç girmek istemiyorum. aklıma geldikçe koyar hala.

tepsili çay seti oyuncak. çok severdim onları

48'li monami pastel boya.

ayakkabı. dümdüz ayakkabı , spor , ışıklı , cırt cırtlı falan değil , dümdüz ayakkabı.
fukaralık çok zor.

pembe bisiklet hala içimde yaradır.

akülü araba. heyyyt bee ne çok istediydim. çocukluğumda belediyenin parkında 15 dakikası 10 liraya mı ne vardı. zamanında bir kere orada bindiydim. zaten oda ağır aksak bir akülü arabaydı. sonra hiç binmedim. ulan kaç yaşıma gelmişim hala bazı veletlerde gördüğümde içim cız eder dalar giderim. ha bizim zamanımız için oldukça lüks bi şeydi buna sahip olmak. tabi hayat bunun harici onlarca şeyin yokluğunu çektirdi de hiç biri bunun kadar yer etmedi bende. hayat enteresan.

tesla.

ben.

çocukken de değil hem, bebekken beni alsaymış doktor, şimdi hiçbir şeye üzülmüyor olacaktım.

kıyafet. annem sürekli zaten 6 ay sonra size olmayacak der ve minimum düzeyde kıyafet alırdı.

(bkz: bisiklet)
gece gece yara desmeye mi meraklandin a sozluk?
neyse, gelin hikaye anlatayim size. en gerceginden hem de.
babam memurluga ilk basladigi yillarda kendine bir bisiklet alarak ise onunla gidip gelmeye baslamis, taa ki kamyonun altinda kalma tehlikesi gecirene kadar. o korkuyla bir daha asla bisiklete binmemis, arabadan da korkar olmus. ehliyet bile almamis o yuzden (bakmayin simdi pisman ama gururundan da odun vermiyor beyfendi). her neyse, kiz kardesimle biz yavas yavas buyurken almanya'daki akrabalar bize biri 3, diğeri de 2 tekerlekli olmak uzere 2 bisiklet hediye getiriyorlar. ben buyuk oldugum icin 3 tekerlekli olana hic binmedim (yaş 4-5). diğerinin de yanlarina iki tekerlek taktirarak binmeye basladim. tabii babamin surat asik her seferinde. 3 tekerleklinin omru cok kısa oldu zaten. digerine de yandaki tekerlekleri cikararak kiz kardesimle binmeye basladik. e hadi 1 yil daha boyle gecti. biz artik babama baski yapmaya basladik. "hadi baba, nolur baba" seklinde tum gun yalvarıyoruz. adam "nuh diyor, peygamber demiyor". bu arada babamin amca cocuklarinin hepsi bisiklet satıcısı, tamiricisi, her sey var yani. parmagini siklatsa bisiklet kapiya gelecek. ama yok. ınat. neyse, biz de kız kardeşimle bu boyle olmaz deyip para biriktirmeye basladik ve yaza kadar da biriktirdik harcliklarimizi. tabii okullar da kapaninca ciktik babanin karsisina: "hadi parasini biz veriyoruz, al artik bisikleti" dedik. o da "sorun para degil, anlamiyorsunuz. konu kapanmistir" deyip bizi basindan savdi.
o gun bugundur icimde uktedir. bazen baharda bisim'den kiralayıp agir aksak da olsa tura cikiyorum. ınsan bu kadar mi mutlu olur ? 30plus yasim gidiyor, yerine 5 yasindaki ben geliyor.
babama kırgın miyim? belki biraz evet, belki de hayir. tamamen koruma icgudusuyle alinmis karar bir karar. belki biraz fazlaydi ama ben de asiri korumaci oldugum icin kızamıyorum iste.
bir basliga bu kadar yazilirsa (tez yaziyorum ben, normal bunlar benim için) ooo isiniz olur benimle dimi? *
selam olsun okuyanlara ve icindeki cocugu oldurmeyenlere!

oyuncak ev. hala gördüğüm zaman içim gider. bütün arkadaşlarımın vardı ve benim oynamama hiç izin vermezlerdi. babama çok yalvardım ama o satılmadığını , kalmadığını söylerdi. şimdi daha iyi anlıyorum ki maddi durumumuz pek iyi değidi o yüzden alamamışlar. saçma çocuksu bir hevesti ama beni hala çok üzüyor.

uzaktan kumandalı arabaya bayılırdım. şuan araba sürecek yaşta da olsam uzaktan kumandalı araba alıp sürmek isterim. hatta alacağım. aklımda öyle yer edinmiş ki.

civciv.

benım listem cok uzun o sebeple yazamam. ama alamayacagımızı o kadar iyi bilirdim ki küçükken en buyuk zevkim mağazaların kataloglarından broşürlerinden ürün begenıp işaretlemekti bunları alırdım diye. bir nevi sepete atmak diyelim. bazen o günleri hatırlayıp gülümsüyorum bazen de inciniyor.

renkli tokalar.

kendime alınmadığı için olmayan ama beni bugün bile düşündüğümde o sekiz yaşındaki çocuk halime üzülmeme sebep olan şeydir.
doksanların orta düzeyli ailelerindendik biz. çok şükür her şeyi yiyip içtik de istediğim her oyuncakla oynadım da ama bir senesi durum biraz sıkışık olduğu için öğretmenler gününde öğretmenime almak istediğim hediyeyi alamamıştım. 2. sınıfa gidiyordum. annem o gün eli boş gitmeyeyim diye bahçeden çiçek toplayıp vermişti elime. öğretmen teşekkür edip beni öptükten sonra çiçekleri sınıfa dağıtmıştı. akşam eve gittiğimde o kadar ağlamıştım ki “öğretmen beğenmediği için dağıttı” diye, bugün hala daha hatırlarım üstünden 25 sene geçmesine rağmen.

akülü araba. anneannem çok istemişti de babam izin vermemişti.