çocukken baba eve getirdiğinde mutlu olunan şeyler

türkiye’ye kola giriş yapmıştı. 1 litre cam şişede satılırdı o zaman. sene 85 falan.

muz.
zengin hissettirirdi bana kendimi ve çocukken zengin olmanın imrenilecek bir şey olduğunu sanırdım.

civciv
bir akşam babam eve geldiğinde kucağında kocaman bir kutu vardı. kutunun içerisinde bir sürü civciv vardı. o gün en mutlu olduğum gündü. kutuyu banyoya koyduk. gittim geldim yemlerini, sularını verdim. büyüdükçe kutudan zıplayıp zıylayıp evin içine kaçıyorlardı, yakalayıp geri koyuyordum. artık evin en büyük neşesi olmuşlardı. sonra artık iyice büyüdüler. kimisi tavuk, kimisi horoz oldu. müstakil bahçemiz olduğu için, artık bahçedeki kümeste kalıyorlardı. her gün dışarı salıp oyalanıyordum onlarla. yediğim içtiğim her şeyi onlarada yediriyordum. en sevdikleri şey dondurmaydı. öyle öyle kimisi ölene kadar, kimisi kaçana kadar, kimisi kaçırılana kadar bizimleydiler. keşke hala böyle bir bahçem olsa ve içinde bir sürü hayvanım olsa. çok güzel olurdu.

silgi, susamlı çubuk, kalp şeklindeki çilekli şeker, peynirli ve baharatlı çubuk kraker gibi şeylere çok sevinirdim. babamın elinde o poşeti görüp heyecan yaşamayı severdim sanırım en çok, aynı heyecanı hâlâ yaşıyorum şükürler olsun.

lokum, turkish
pişmaniye, izmit
sucuk, kayseri
pirinç, dimyat
kaşar, kars
bal, sivas kşjkşjkş

meyve.
pazar alışverişi sebze, yemeklik nevale anneme aitti.
meyveyi babam alırdı.

para... evet para, babam baya iyi iş yapan bir tekel bayii idi, akşam (eğer biz yatmadıysak) hasılatı bana saydırmaya bayılırdı. tomarla parayı bana verirdi, ben özenle sayıp, (atatürkler üst üste gelecek) dizip verirdim. kocaman kırmızı 1000 liralar ve mavi 500 liralar vardı. bu genelde cuma ve cumartesileri olurdu, erken yatmamış olurduk. (11-12 arası anca gelirdi)

envai çeşit abur cubur. hiçbirini ayırt etmezdim ve hepsini çok severdim.

metro çikolata

vienetta. yer yer kusardım. çocukken kusup tiksinmediğim tek yiyecek.

kırmızı rugan ayakkabı istiyordum ama bulamıyorduk, bir gün babam bulmuş ve başucuma koymuştu. hayatta en mutlu olduğum an buydu.

kinder yumurta tabiki. gece yatar ama uyumazdım, saat 23:00'ü beklerdim babam gelsin diye.
kapı çalınca koşa koşa gider açardım. hemen poşeti kapardım elinden.

çocukken babam, iş dolayısıyla sehirdisina çıktığı için onun eve dönmesi mutlu olmak için tek başına yeterli oluyordu.

nesquik

sakız, küçükken en sevdiğim şey sakızdı babam her gün bir avuç getirirdi hepsini çiğneyip yutardım rivayete göre hala midemdeler

kırmızı ilaç.

babam gaziantep, kahramanmaraş ve o yörelere seyahate giderdi. döneceği akşam, mesela antep'ten dönecek, antep lahmacun getirirdi, maraş'tan dönecek maraş dondurması getirirdi şoklu.

maraş'tan tepsiyle tatlı getirirdi. gider gelir yerdim sürekli.

babamın içtiği zamanlar bir şey getirdiği yoktur. zaten kendi zor gelirdi. sabaha karşı 4'te filan gelirmiş, aa kime çekmişim acaba?

iş seyahati dönüşünde mutlaka oyuncak getirirdi, hem bize hem kuzenlerimize, onlarınkini daha çok beğenirsem olay çıkartırdım. bu kısmı saymazsak heyecanla beklerdim gelişini.

ceketin iç cebinden çıkardığı çikolata

babam sürekli yurt dışı seyahatlere gider fakat asla bizi düşünüp bir şey getirmezdi. ben de çocuk aklı her seferinde bana bir şey getirmiştir diye çantasını kurcalardım. hava yolu firmalarının seyahat kitlerini bana getirdiği hediyeler zannedip sevinirdim. o da bozuntuya vermezdi. ben de enayi gibi, uçak çoraplarını, göz bantlarını saklar, mutlu olurdum.