değersizlik hissi

bu hissi hayatım boyunca taşıyorum yanımda. çok derin ve kurtulması pek mümkün olmayan bir illettir bu. bundan kurtulmayı çok denedim ama olmuyor, bir virüs gibi kemiriyor insanın ruhunu.

bu gerçekten bir histir. bu histen kurtulmanın tek yolu da bunun histen ibaret olduğunu farketmektir. gerisi çorap söküğü gibi gelmez elbet ancak bir şeyleri hafifletir, emin olun hafifletir

degersiz olduguna inandirilamlarda var olan his. oysa her insan az ya da cok degerlidir bu hayatta.

bazen boşluğa düşüyorsun, derinden hissettiğin ve ifade edemediğin duygunun temelinde bu vardır. rahatsızlığın fark edilmemen, alman gereken duyguyu alamamandan kaynaklı olabilir.

cunku degersizsiniz

durgun bir yüz ifadesiyle yürüyen dalgın insanları görünce çok üzülüyorum. çünkü o duyguyu çok iyi biliyorum.
değerini bilmeyenlere aldanmış gafiller sürüsüyüz de değersiziz zannediyoruz .

kendimi bildim bileli içinden çıkamadığım durum.
bazı anlar daha fazla değersizliğe çekiliyorum, şu anda da o anlardan birindeyim.

düşündüğüm zaman fikir belirtme gereksiniminde bile bulunamazdım değersizlik hissiyatından ötürü.
etimi kemiğimi yiyip bitiren bir his olmasına rağmen yine de alıştım bir şekilde bu hisse. değersizlikle yaşamayı öğrendim.
ne kadar yaşamak denir bilmem ama bir şekilde idare ediyorum.
daha doğrusu edebiliyordum, son zamanlarda bu şekilde daha fazla idare edebileceğimi düşünememeye başladım.

çürütüyor resmen beni, olumlu olan tüm duygularımı da beni de tamamen çürütüyor.
her şeyimi engelliyor, dünya üzerindeki tek yük benmişim gibi hissettiriyor.
bu fikirlerimden bile bahsetmeye hakkım olmadığını söylüyor mesela içimden bir ses.
bu kadar aciz olup olmadığımı sorguluyor, küçümsüyor beni kendince.
yaptığım her hareket kendi gözüme batıyor.

herkesin belli değerleri olduğunu düşünürken kendime gelince bu iş o kadar zorlaşıyor ki.

yıllardır kendisiyle savaş halinde olduğum hissiyattır.

önümdeki çay kaşığından kendimi izlerken bile aklıma geldi az önce, bir de sana üzüleceğim.
sanırım artık çayı şekersiz içmem gerekiyor.

herkes önemli de bir önemsiz ben kalmışım gibi hissettirse de halledeceğim.
umarım.
dilerim.
inş.
sanırım.
belki halledebilirim.

sen kendine değer verdikçe eşitliğin sağına değersiz geçersin.
ve seni yalnız bırakmak için kiminle sadeleştirirler görürsün.

hayatım boyunca hiç hissetmedim diyen yalan söylüyordur. hayatım boyunca kendimi hep sevdim diyene de hassssevdir diyoruz. insan ne yazık ki sosyal bir varlıktır. değer görmek, takdir edilmek, beğenilmek hiç olmadı onaylanmak ister. işte bunun temelleri de ailede atılır.

ilk değersizlik hissini anne ve babanızı memnun etmeye çabalarken hakir görüldüğünüzde hissedersiniz. bir yaramazlık, bir kötü not herhangi bir sebeple öğrenirsiniz ki insanı ailesi bile koşulsuz olarak her durumda sevmiyor. ilkokul öğretmeniniz, uyum sağlamak için çaba verdiğiniz çocukluk arkadaşınız derken ödün vere vere kabul görmeyi umarsınız. bu hikaye ortalama olarak birçoğumuzda bu şekilde işler.

bir noktadan sonra kendinize kattıklarınızla kendinizi severek baş edersiniz. sevemezseniz içinizdeki boşlukla ne yapacağınızı bilmez bir halde duvarlara çarpa çarpa yaşamaya çalışırsınız. oysa siz insanların sizde gördükleri değil içinizde kahkahalarla vakit geçirdiğiniz o insansınızdır. o çocuğun ne kadar değerli, önemli olduğunu sürekli tekrar etmeniz gerekse de asla vazgeçmeyin. asla birilerinin size uygun gördüğü kalıplar ve sıfatlara takılmayın. sizi görmeleri için çabalamak yerine bırakın onlar sizi bulmak için çalışssın. ulan bazen çok güzel başlıyorum ama sonunda söylediğimi tek ben anlıyorum djdjdjxjz

genellikle değer verdiğiniz kişiler tarafından hissettirilen duygu durumu.

sevilme arzusu ile bağı olan bir durum.

fazlası öfke yaratır.