ebeveynlerin kabullenemedikleri gerçekler

ülkedeki çocuk sahibi olanların yüzde doksanın kabullenemediği veyahut bilincde olmadığı yegane şey ebeveyn olamadıkları .

"annecim, babacım ben de aşık olabilirim ve yakın zamanda evleneceğim" dediğimde inanmıyorlar bana. beni 15 yaşında liseye giden ergen kız olarak görüyorlar hâlâ. en sonunda kaçıcam o olacak.

çocuklarının birer birey olduğu gerçeği.

kendi gençlik zamanlarıyla şu zamanlar arasında fark olduğunu ve bu farkın gayet normal olduğunu.

onlar sayesinde dünyaya geldiğimiz için onların istekleri doğrultusunda -köleleriymiş gibi- yaşamamız gerekmediğini.

çocuklarının da bağımsız birer birey oldukları ve kendi kişilik karakteristik özelliklerine sahip oldukları..

ebeveynler, çocukların bir çok davranışında aslında ebeveynlerini örnek aldıklarını asla kabullenemiyorlar. hatta bu kendilerinden örnek alınan davranışlara maruz kalınca çocuklarını yargılamaya ve cezalandırmaya kalkıyorlar.
siz bu nüansı gözden kaçırmayın çok saygıdeğer ebeveyn veya ebeveyn adayı yazar bireyler.

ayrıca onların hayatlarında memnun olmadıkları şeylerin kesin ve değişemez gerçekler olmadığı da bence ebeveynlerin kabullenmekte zorlandıkları bir konu.
kader diye bir şey var yahu, her insanın kaderi farklı. ebeveyn bireyin hayatında attığı adımlar sırasında onu üzen şeyler her yaratılmış için kötü olmak zorunda değil.
ayrıca mutsuzluğumuzda boğulmak zorunda da değiliz, mutsuz olduğumuz yeri değiştirmeye çalışabilir, imkanımız varsa gidebilir en azından imkanlarımız dahilinde mutlu olabileceğimiz şeyler için çabalayabiliriz.
yani diyorum ki ebeveynler de mutlu olabilir, böylece adeta bir grip gibi yayılan hane içi mutsuzluk salgınının önüne geçilebilir.

t/ yazarların, ebeveynlerin kabullenemedikleri gerçekler konusunda fikir beyan ettikleri başlıktır.

masraf yönetimi.
bana saçma gelen çocuklarıma gerekli geliyor.
bana gerekli gelen annemlere saçma geliyor.
bence sadece ben haklıyım.
kalanlar hep haksız.

artık lisede olmamam. büyümüş ve hayatta deneyimleri olan bir insan olmam.

türk analarının oğluşlarının büyüdüğüne ikna olmaması gerçeği.. onlar yüzünden 30 yaşında ergen erk*k dolu her yer..

birey olduğunu kabul edemiyorlar. kaç yaşına gelirsen gel illa bir görüş belirtip seni caydırmak istiyorlar.

ne kadar dar goruslu aileniz ya da kendinizi ifade edememe sorununuz varmış.

çocukların üzerinde hakimiyet kurma uğraşları var. yönlendirmeyi seviyorlar ve sözlerinin geçerli kalmasını istiyorlar. günün sonunda dünyaya gelmesine vesile olsalar da bu çocuklar kendi dünya görüşlerini edinecek ve bir süre sonra bazı konularda ebeveynlerine ters düşecekler. jenerasyon farkı mutlak gerçektir. ebeveynlerin yeniliğe açık olması hem kendileri hem de çocukları için refah sağlayacaktır. kendi devirlerine göre yetiştirecekleri çocukların zamanlarına ayak uyduramadığını ve mevcut yapıya tutunamadıklarını görmek mümkün(istisnalar vardır).

(bkz: armut dibine düşer)

pek çok ebeveyn için geçerli olan gerçeklerdir. tahminimce en üst sıradaki çocuklarının büyüdüğü gerçeğidir. çocuklar ''ben şu yaşa geldim hala bana ..... diyorsun'' diyerek sızlandıklarında ''yaşın ne olursa olsun sen hala çocuksun'' cevabı gelir. aradan geçen yıllara rağmen bu değişmez. nokta. ve şunu itiraf edeyim ki sevgili yazar dostlar, bu durum gerçekten de böyleymiş. bir çocuğunuz olduğunda ''aaaa lan harbiden de çocuklar hiç büyümüyormuş ya la'' diyeceksiniz.

evlat, hangi yaşa gelirse gelsin evlattır... kendi canınız kanınız olmasından önce dünyaya bir birey getirdiklerinin farkında olmalıdırlar ve hayata karşı da bireyi hazırlamaları gerekmektedir... lakin ebeveynler çocuklarını baskı, sevgisizlik ve travmalara maruz bırakırsa bırakın birey olmayı, hayata dair hiçbir şey bilemeyen, yürüyen bir ölü yetişmiş olur...

buyudum. cocuk degilim.

anlamiyolar bunu.

bir birey olduğumuz

çocuklarının yaramaz olduğu.

çocuklarınız slk ve birçoğunuz onlara değer vermiyorsunuz