frida kahlo

muazzam elmacık kemikleri var.

hayat hikayesi hayatıma bir çok şey katan kadın. mesela diego’ya olan bağımlılığı hayatta kimseye bağlanmamayı öğretti bana. ne kadar seversen sev, sevdiğin kadar sevilmeyeceğini de. acılarla bazen tek başına farklı yöntemlerle başa çıkmam gerektiğini de. biyografisini hakkında yazılanları defalarca okudum. ondan ve resimlerinden ilham alıyorum.

bugün solda göremedim de merak içindeydim. meğerse;

eğer lince uğramayacaksam , bnce gereksiz yere aşırı abartilmis sanatcidir.tamam on numara ressam ama trajediler arasinda birinci olan onunki değil...

recep ivedik ile evlenecek olsa, dünyaya getirecekleri çocuğu hayal edemedim kadın.

(bkz: anthony davis)

bez çantalarda en çok gördüğüm abla.

bez çantacılar birliği ortak bildirge yayınlamış
frida kahlo olmadan bez çanta üretilirse o çanta üreticisine en yakın zamanda anal

neyse cümleyi böyle birden kesmeyi çok seviyoru

duvarımda posteri bulunan, biyografik resimler çizip 'kendimi çiziyorum çünkü yalnız bolca zaman geçiriyorum ve diğer her şeyden daha iyi bildiğim konu kendimim.' diyen, diego'nun
biricik aşkı, 20. yüzyıl ressamı..

hayat hikayesi ve kişisel özelliklerini sürekli duyduğum ama bakır araştırmadığım ressam

magdalena carmen frida kahlo calderon
1907-1954 yılları arasında yaşamış meksikalı ressam.

xx. yüzyılın en bilinen latin sanatçılarındandır.

küçük yaşta çocuk felci geçirmiş, tren kazası sonucu hayatı boyunca acı çekmiştir. tahta bacak frida olarak lakap takılmış, o ise kendini resimlere vermiştir.

kendine özgü bir insan olan kahlo, 32 ameliyat geçirmiş, öldüğü sene ise bacağı kesilmiştir.
kaşlarını almaması bile güzellik dayatmalarına bir cevap niteliğindedir.

ilk oto-portresini 19 yaşında yapmıştır, kadife elbiseli otoportre.

meslektaşı diego rivera ile evlenmiş, bu evlilik her zaman fil ile güvercinin evliliği olarak anılmıştır.
bu süre zarfında hamile iken çocuğunu kaybetmiş, diego aile ayrılmış, tekrar barışmışlardır.

ketum gibi dursa da ne iç dünyasını resimlerinde anlatmaktan vazgeçememiştir.
yaşamının son yıllarında yatağa bağlı yaşamış, tavana bakarak resimler yapmaya devam etmiştir.
47 yaşının son günlerinde iken de hayatını kaybetmiştir.

naaşı yakılmıştır. adına çekilmiş bir film ve bir belgesel bulunmaktadır.

ben benim olmayan bir adamı kaybettim diye üzülmedim.
ben benim olmayan bir adamda, kendimi kaybettim diye üzüldüm.*

1929 yılında, 22 yaşındayken meksika komünist partisine üye olmuştur. en güzel resmini de üye olduktan hemen sonra çektirmiştir:

karikatür olarak ikinci sırayı verdiğim martı kaşlı güzelim diye sevdiğim meksikalı ressam.
hastalık ve kaza hayatının bir kısmını çalarken aşk uğruna (sevdiği diego) da diğer yıllarını heba etti.
eserlerinde hastanedeki günlerinde yediği yemeklerin çalışmasını, sevgisini (diego lanetini alnına çizdiği), sonra saçlarını kesip yanlış hatırlamıyorsam diego olduğu bir çalışması vardı. deniz üstünde 2-3 kıyafetin olduğu çalışması da vardı. ben birkaçını kendimce yorumlamıştım.
ayrıca filmi de var. filmi idare ederdi...
diego'ya baya sövmüştüm. ve sevgiyle bir insanı değiştiremeyeceğinizin en büyük kanıtıdır kendisi. onu olduğu gibi kabul etti (doğru olmayan şeyin size göre oluru olsa dahi bu olabilirliği anlamına gelmiyor.) sonra hayatını mahvetti. düşük yaptığında bile yoktu doğru düzgün.
ikili ilişkilerde tek kişinin sevgisiyle yürümez...
ders alınması gereken çok şeyi var ve de örnek alınması.
benim için pes etmeyen, hangi şartta olursa olsun istediğini yapabilen güçlü kadınlardan. çiçekleri, kaşları ve o özellikleriyle yer edindi ben de...

biliyoruz ki bütün acılar bir gün geçer.
bütün fotoğraflar sararır.
yara kabuk tutar kapanır.
bir sabah yine taze ekmek ister canın kahvaltıda.
bir fincan sade kahve.
demli bir çay ister akşam üstü olunca.
sokakta mevsimi fark edersin aynada kendini. önceleri belli belirsiz sonra gamzene kadar gülersin.
şarkılar mırıldanır, çekmecelerde renkli kalemlerini ararsın.
kuşlar gelir konar dallarına.
kırıldığın yerden çiçek açarsın.
bütün acılar bir gün geçer.
ya da alışırsın. *

(bkz: feride)

biliyoruz ki bütün acılar bir gün geçer.
bütün fotoğraflar sararır.
yara kabuk tutar kapanır.
bir sabah yine taze ekmek ister canın kahvaltıda.
bir fincan sade kahve.
demli bir çay ister akşam üstü olunca.
sokakta mevsimi fark edersin aynada kendini. önceleri belli belirsiz sonra gamzene kadar gülersin.
şarkılar mırıldanır, çekmecelerde renkli kalemlerini ararsın.
kuşlar gelir konar dallarına.
kırıldığın yerden çiçek açarsın.
bütün acılar bir gün geçer.
ya da alışırsın.*

üzerinde bu kadının silüeti olmayan çanta ile gezeni dövüyorlar. *

popüler kültür şeysi.

trt 2'de yayınlanan kısa bir ara adlı programdan izlediğim kadarıyla frida kahlo çocukluğunda geçirdiği çocuk felci sebebi ile bir bacağı inceliyor ve arkadaşları onunla dalga geçmeye başladıkları içinde uzun geniş etekler giymeye başlıyor bacağını gözlemek amacıyla. daha sonra bu etekler onun için bir tarz haline geliyor. ilerleyen zamanda bir kaza geçirip zor bir döneme giren frida yatakta kalınca yatakta resimler çizmeye başlıyor ve çoğunlukla kendi resimlerini çiziyor. buradan sonra kocası ile olan bir tanışma durumları oluyor ve kendisinden yirmi yaş büyük olan bu adam ile olan yaşantısında oldukça iyi eserler ortaya koyuyor. kocası da ressam çok büyük bir ressam hem de. daha sonra amerika ve fransa'da yaşasa da oralarda duramayıp ülkesi meksika'ya dönüyor. geçirdiği kazalar sebebiyle sürekli ameliyat olup sürekli zorluklar çekmiş. psikolojik olarak da zorlanan sanatçı kocasında da ayrılıyor. kocası ile olan ilişkileri ilerde farklı ilerlese de evli olup ayrı evlerde kalma olayı ile birlikteliği sürdürüyorlar. yataklara mahkum olan bu kadın yatakta yaptığı resimlerle ününe ün katmaya devam etmiştir. hayatının son yılları berbat geçse de çok büyük bir sanatçı olmayı başarıyor.
bir iki eserini de bırakalım şöyle.

son eseri

''iyileşmek mi?'' dedi frida. ''ama ben, hasta değilim ki... kırık döküğüm. aynı şey değil, anlıyor musunuz?"