geceye bir dert bırak

ömürden bir gün daha eksildi. ölüme bir gün daha yaklaşıldı.

ne kadar yalnız bir insan oluşumu artık umursamıyorum bile çünkü kendimle uğraşacak halim kalmadı.
insanın kendi ile barışık olması için yalnız olmaması şarttır, çünkü kendi kendine kalınca kendinden soğuyor kendi.
konuşulacak herşeyi kendimle konuştum ve artık kendimi ilginç bulmuyorum. iç ses var ya hani sanki ağzın kapalı ama ağzının içinde cümleler kurulur sorular sorulur kendine işte o iç ses ve birde kafanın içindeki ses yani düşünce var. bunlardan birinin ismi "kendi" diğerininki "kendine" dir. kendi kendine konuşuyor derler ya hani onlar bunlar işte.
kafanın içindeki bir düşünceyi kendine sorarsın ve sonra içinden sadece kafanın içinin duyacağı bir cvp verirsin ağzın kapalı, hatta buna bazen bir yere bakarak yada kafanı sallayarak falan vücudunla tepki vererekte sağlarsın... işte ben bunlardan birini kaybettim bende tek ses var artık. oysa kendime biraz mesafeli davranıp bu kadar cömert olmasaydım ve başka insanlarada vakit ayırsaydım belkide şu an bilemiyorum ama daha huzurlu hissedebilirdik "kendim"le beraber. ben "kendim" i kaybettim hükümsüzdür.
"kendine" faydası olmayan biriyim artık üzgünüm.

gözyaşım akmıyor.
mutsuzluğum stabil.
umutsuzluğumun içinde dahi hala bir umut barındırıyorum.
yıkıklığın kaçıncı evresi bilmem sadece tükendim artık dedikçe daha da tükeniyorum.

havalar o kadar sıcak ki üşümekten titremeyi özledim.

sevilmekten ve sevmekten (daha çok bundan) korkarken bu korkuyu yaşıyorum. hani öncelerde bu histe darmadağın olmuşsundur. ilk ve son olarak kalmış ve başkası olmamıştır. uzun bir süreden sonra biri çıkıyordur karşına.
korkum kendi adımla birlikte onun adına da.
o kadar kırıkken ona batmaktan onu kanatmaktan korkuyorum.
o yüzden bilinmezlik içindeyim. hoş bu ona konuşmayı kesmek istediğimi söyleme ihtimalimin yüksekliği bilinmezliği biraz bilinir yapsa da.
çünkü sevmek yormak ya da kanatmak değil bunu biliyorum. daha çok bağlanmasın o yüzden...

yaşıma sığmayacak kadar büyüdüm. ne gerek vardı? lunaparka gidip yeğenlerimi bindirdiğimde tek istediğim o anın tadını çıkarmalarıydı. biri bunu benim için hiç yaptı mı? hatırlamıyorum. keşke yeniden çocuk olsam.

çok uzun. yazsam da anlamazsınız ki.. anlayamazsınız... *

uyku düzenim kayboldu uykum kaçtı napıcaz

kendimden ala dert mi olur? bu ara derdin faili de mefulu de benim. salaklık ya valla salaklık başka bir şey değil bildiğin salaklık yaptığım.

sevdiceğim 2 ay sonra kalp ameliyatına girecek. zor bir ameliyat. ameliyattan sonra 2 ay yüzyüze göŕüşemeyeceğiz.
ama vicdansız patron sevdiceği bu durumda bile çook çalıştırıyor. yani yine görüşeniyoruz. eskiden telefonla güzel sohbetlerimkz olurdu. yoğunluktan o da olmuyor. uzak mesafe ilişkisi zaten zorken iletişimin bu kadar az olması beni dert sahibi insan yapıyor.

sorun değili diyorum sabrediyorum. dileğim ameliyatının iyi geçmesi, çarçabuk güzelcene iyileşmesi, sağlıklı olması.

bırakmakla dertlerden kurtulacak olsam bırakırdım, yüküm hafiflerdi. bir de şöyle birşey var, insan en büyük derdi kendisi olunca bırakması için ölmesi gerek.

ay tirnagim kirildi. evet.

kadinlarin tirnaginin kirilmasi

kendi öldü gitti darı bekaya bizi derten derde saldı.
nur içinde yat ali ekber baba.

saçlarım uzamış.

ellerim çok kuruyor, her bahar aynı çile.

insanları sevmediğin halde insanlarla muhatap olma sorunsalı ve insan olma durumunun ironikliği ¿