geceye kendine ait bir şiir bırak

1 siir yazdim, adini sen koy,
cocugumuz olsun, hemi de boy boy,
kimsin deme, i am a gangsta kovboy,
ne kadar da tatlussun sen oyle oy oy.

evet bu kafiyeyle attim erdogan'a oy,
kiminize bu cocuk yasli, kiminize toy,
bankalar diyo ki gel fare, yeter ki sen bizi soy,
ne kadar da dusuncelisiniz siz oy oy.

evet.

ahuzar eyleyen piri gönüle hasret,
gönül kendi yare mabet,
biter mi bu hasret?
acının, sabrın ve beklemenin tâmahı yoktur gayri arz-ı diyarın gönlü bahrında...
ey mabedimi tarumar eyleyen,
güler mi yüzün?
elbet..
#karachay

aniden bir sis çöktü
ve ben bir çığlıkla karşıladım karanlığı
kaderimdi bu çığlık
korktum ve sustum,
çığlık zaman zaman, korku ise her zaman
karanlığın içinde bir sis
sisin içinde bir ben,
benim içimde korku...

2000 yılında yazmıştım. 17 yaşındaykene.

kalbimin krallığı

kurşun kalemden
kuralsız kelimeler koşar kağıda
körelmiş kuytuların karanlığında
keskin kafiyeler kurar kıvançla
kolay mı kaçmak
kadim kederlerin korkularından
kaderin kilitli kapılarından
kasırgasından kendimin
kurtulup korsan kılıçlarından
kavuşmak kabil mi kumsalına kalbinin

kalbinin kıyısında kimsesizdir küskünlük
ketumlaşır korkular konuşmaz karanlığım
küheylan kanatlanır kafdağından kanıma
kalbinin kalesinde kurulur krallığım

.

lisede yazmıştım bunu. geçen gün lisedeki şiir defterimi buldum dolabımda. hiç hak etmeyen bir insana yazmışım bu şiiri bir zamanlar...

gözlerin…
sanki ilkbaharın ilk günü,
uyanıyor içimde solmuş umutlar.
bir tebessümünle yeşeriyor her şey,
kır çiçekleri açıyor kalbimde usulca.

saçların…
rüzgârı kıskandırır bir esintide,
geceye yıldız serpen bir düş gibi.
her telinde ayrı bir hikâye var,
ve ben hepsini ezberlemek isterim, tek tek.

sesin…
içinde huzur barındıran bir melodi,
dinledikçe iyileşiyor kırık yanlarım.
sanki zaman sen konuşunca durur,
dünya sadece seninle var olur.

sen…
bir tablo gibi gözlerimin köşesinde,
güzelliğin, zarafetin bir ömürlük dua.
sana bakan, aşka inanır yeniden,
çünkü seninle aşk bile daha güzel.

evimi çok sevdiğim için evime bir şiir yazicam:

evim benim bebekimsin
valla cok seviyorum seni
inan ki sen bebekimsin
mesela hep evde durmak istiyorum

deniz yarılmasa da olur,
zalimler boğulmasa da.
tamam, atma asanı yere,
sihirleri yutmasın.
ama elini göğsüne koy be musam,
parıldamasa da olur.
mucizen adalet olsun.
bunca büyücü, bunca firavun...
neredesin musa?
ismin musa olmasa da olur.
biliyorum:
deniz yarılır,
zalimler boğulur,
bir asa tüm sihirleri yutar
ve elin parıldar.
ancak adaleti getirirsek;
gerek kalır mı denizi yarmaya?
boğulacak zalim olur mu dünyada?
sihirlere kanar mı insanlar?
belki o gün,
herkesin eli parıldar!