geceye kendine ait bir şiir bırak

ruhumun içerisinde ki
boynu bükük bu sıkıntı
sanki bir çiçek demeti

ezelim şu kelimem de ki
boğazımda hür hırıltı
sanki bir çiçek demeti

yıldızımın altında ki
boynu bükük bu sıkıntı
sanki bir çiçek demeti

duvarları düz boyalı odada bir saat asılı,
gözlerin kayıyor yelkovana; sanki zaman takılı,
içinden geçiyorum, aklından
ama duramıyorum, durma isteğim yok.
ikimizin içinde bulunduğu süre orantılı,
sen gidiyorsun ben sana bağlı...

şıkların bana ulaşamaması için çektiğim perdeleri bir bir aralarken,
dilimden dökülemeyenleri gökyüzünde asılı bulmuştum.

kuşların kanatlarında salınan hayallerimin toprağa düştüğünde çiçek açacağını bilemezdim. çiçeklerime konan kelebekler kadar güzel olacağını da.

çakıldığım kuru toprağa yağmur damlaları düşerken ben daha tohumumun kabuğunu kıramamıştım.
çatlaktan içeri sızan su damlacığı gözlerime ulaştığında gerçek dünyama dönmüştüm.

azar azar azaldı azığı aklın
delilik döküldü dilinden düşüncemin
sersemliği sevgilim sallanan sarkaçların
tik tak'ları tabutu tükenmiş takatimin


hesabı hilesiz hakimin hükmü
hoştur harami hazinesinden
sus sakini salihin sırlanmış sözü
dertliye devadır dertsize diken

batar benliğime baytar bıçağı
bilenmiş bilincin bilmezleriyle
kansız kesilerle kurulur köprü
gerçeğin güvensiz geçitlerine

rastgele rüzgaların rayihasında
kalbimde kışlayan kuştur kelamım
tarihin tekinsiz talih toyunda
çelik çomak çocuğu çaresizliğim

duysalar duramazlar duraklarında
kanımda köpüren kuruntuları
baksalar başıboş boşluklarıma
kurumuş köklerin kırıntıları

bırakırdım da yazmaya üşendim.

şiirlerimi yırtıp attım yilllar önce ve bir daha yazmayacagim konusunda söz verdim kendime..

gece armoni ilişkisi
bir uyur gezerin aradığı sesizliği bulma umuduydun sen,
sesler tüm armonisini kaybettiği o gece,
işte o gece çocukluk günlerini anlattım bir tanrıya,
düşlerimde beden bulan mizacınla.

şarabın haram olduğu bir bahar sabahında,
kıyıdan esen rüzgarların kulağımıza fısıldadığı,
türküler gibi ahenkliydi bakışların
düşlerimde beden bulan mizacınla.

bir gaz lambası gibi parlak ve doğaldı gözlerin,
belki tanrı'nın sadecd uzaktan izlemem için gönderdiği bir melek!
belki de beni bu karanlıktan kurtaracak bir mehti!
soluk benizli bir kabile liderinin,
koruyamadığı toprakları gibiydi kalbim...

işte! sesler tüm armonisini kaybettiği o gece,
seni anlattım bir tanrı'ya
gözlerim dolmuş,
biraz hıçkırıklarla...

ölüme çok benzeyen bir şey

ve kestiğim bileklerimden akıyor annemin sütü
ağaçların göğsünden içtiğim,
toprağın çatlaklarına süzülen acıyı.

bütün atlar ölürken ağlardı
ve bunu sadece çocuklar duyardı.
kuşlar uçarken, kafeste
cehennemi yaralarına basardı
ve küçücük kızlar, kötülük çiçeklerini toplardı

şahitti hepsi, çarmıhlara gerilmiş
dillerini kargalar yemiş
anlatmazdı...
anlatsa da belki kimse inanmazdı.
ufukta gözün, gözünde hüzün,
hüznünde koca koca delikler vardı..
kapanmazdı..

kestiğim bileklerimden akıyor annemin sütü
akıyor hiçbir yeri doldurmadan
elimde yüreğimle geziyorum,
adına hiç toz kondurmadan.
bana hiç bilmediklerimi hatırlatan
aşk adında o büyük şarlatan
ruhuma oynuyor, bahsi çok büyük
yardım da etmiyor hiç yaradan..

zihnimi çalıyor bir büyük öfke
sağımda solumda bitmeyen şüphe
kendimi bıraksam olmuyor yine
eğreti aktör, köhne bir sahne.

dünyayı istiyor aç heveslerim
bir hiçi çekiyor  çiğ ciğerlerim
içimde yanıyor "sen" cehennemim
durmuyor, susmuyor, bilmiyor beni...

bileklerim akıyor annemin sütü gibi
yıldızlar, gök ve dağlar yıkılıyor içimde
son kez bakıyorum resmine, ucu yanık
ve sartre'ın cenazesi gibi kalabalık
bu yalnızlık..
yıkık
kırık...

kara salılar ve pembe cumalar
uzun haftalar
mağara duvarlarına çiziyorum kendimi
gördüklerimi beğenmedim zaten
kronik bir benlik nefreti
renkler yitirince anlamlarını, anladım
çok zaman geçse de üstünden
kalp ağrıları yitip gitmiyor ki
dalından daha yeni kopmuş bir kayısı, mis kokulu
ne yazık! çürümeye mahkum bir ömür boyu...

bir kuşun cenazesi'nden

kuş seslerinde bir sancı,
gökyüzünde endişe,
cebimde kırık parmaklarım,
zaman, artık dinlenmeyi bilse..
karşımdan yükselen mezarlar;
"annemdir" benden size hediye..
ve emanettir bütün umutlarım,
diri diri gömülür ölü diye..
kelebek kanadından şarkılar,
çiçek sapından şiirler yaptım size..
bir acı tütün ucunda ölmekteyim
ve bilmekteyim, ömrüm gider nereye..

kuş seslerinde bir sancı,
aşiyan basmış sanki eşkıyalar..
kaderimden daha yalancı,
annemi gördüğüm rüyalar..
uzanın ve alın canımı alın yazımdan
çok güldürmez ama bildiğim fıkralar..
bir insan sevildikçe insandır,
bırakın madem nefreti ey insanlar..!!
nar çiçeğinin nârına düştüm bir gece,
o geceler ki; saklayamaz beni karanlıklar..
sayıkladığım bir hayalden ibaretsin, ömrüm,
ahiret boyunca sana anlatacağım masallar,
bir ademoğlu varmış, bir insanlık yokmuş,
ve kıyameti unutmuş, kıyâmda duranlar..

kuş seslerinde bir sancı,
allah'ım, nedir biz şairlerin günahı..??
neden kimse duymaz, göğe bakan, bu feryadı
çok kez kovdum kendimi kendimden,
kimseyi kovmadım billahi kalbimden,
kalbimi kırdığım gibi unutmadım da allah'ı..

kuş seslerinde bir sancı,
kulaklarım sağırlığın özleminde..
sonbahar derin bir yara gibi
kahve ve duman sızıyor gözlerimde..
kimseye sitem etmedim, rab'dan başka
o'na sitemim de doymadığımdan aşk'a..
lakin dua edecek güç kalmadı ellerimde
yine de; "ey allah'ım" bir öksüz garipliğiyle,
"sen bütün kuşları affeyle.."

çok canım sıkılıyor puşt vuralım istersen...

kırıklar acı, yakar değdiği yeri
ve yanan etten fazlası her defada
sefil benlikler yaralar güzel günleri
doğası insanoğlunun sefada cefada

mutluluklarca, sevgiyle, umutlara yolculuğum.
yeşilden, boyanmış çehresi hüzünlü hayatlardan, geçip gidiyorum usulca,
hüzünlü, utangaç beyaz yüzlü çocuk ağlıyor, ıslanıyor yollar,
ben ağlıyorum.
gözyaşlarından, umutlardan yapılmış evlerin önünden geçiyorum,
çocuklar koşuyor, ben izliyorum.
gözleri sürmeli kundaktaki bebeler ağlaşıyor, duvarların arkasından
yol uzun, yolum uzun
zaman dünün pişmanlığında, yarına koşuyor gözlerimin önünden
ben ise izliyorum.
çiçekler, mis kokular sürünmüş, kuşlar bir başka diyara yolculuk yapıyor,
binlerce hayatlara dokunuyorum bilmeden
küçük bir kız çocuğu gülüyor, gülümsüyorum.
yollar uzun, yolum uzun
bıkmadan usanmadan gidiyorum..

ey benim,
cemre diye gönlüme düşen yarim!
"neredesin?"diye sorma
ben sana geleli çok oldu.
eğildim önünde kurşundan gözlerinin,
ben sana öleli çok oldu...

ben terkedilmiş gibi bir evim..
duvarlarım hiç boyanmamış
aylarca beni dikmek için uğraşmışlar
ama ben terkedilmeye mahkum olmuşum..
(bu fragman)
devamı gelemiyor..

denize çok uzak bir memlekette vâr ettin..
anlamadım neresi vatanım neresi gurbetim..
vuslat yakın dedin hangi zaman hangi mevsim..
tamam, sormuyorum artık nerdesin...

geceleri kapanır odamın örtüsü
başlar gözlerinin ışıltısı öyküsü
hayallerimi süsler çehren
şad olurum, ruhum ağırlaşır sevinçten
ve uykuya dalar kalbim
aheste aheste

benim şiirim yok
kalbimi sıyırdı ok
karnım romantikliğe tok
şiirim falan yok anlıyor musun yokkk.

zamanı böldüler
yıllara, aylara, günlere
dünyayı böldüler
kıtalara, ülkelere, şehirlere
sonra insanları böldüler, ırklara, dinlere, soylara, burjuva ve fakir
her şeyi böldü de insanoğlu
bölüşmeyi bilemedi…

kuseyra

biraz uykusuzum.
hasretlerim birikiyor;
her uzvumdan fışkırıyor acılarım,
ölümden çaresiz ölümden aniyim.

gözlerimde umut yok.
pınarlarım çağlamıyor;
bir çöl kuraklığı yığılmış üzerime,
seraptan güzel seraptan uzağım.

şevkim yok.
soluklarım düğümleniyor;
bir bahar istiyorum ki yüreğime,
kıştan kara kıştan ayazım

vuslat gerek.
mazinin rayihasıyla hatırlarım;
aynı sıralarda ilk okul yıllarımızı,
senden çok sana yakınım.