geceye kendine ait bir şiir bırak

---------------gerekçe--------------
evet onlar seni hiçbir zaman anlamadı.
çünkü sen hiçbir zaman,
gerçekleri anlatmadın.
ve onlar ;
hiçbir zaman fark etmedi yangınlarını,
çünkü sen profesyonesin.
yalanlarında açık yok,
mimiklerinde utanç yok.
ve sen yalan söylemekten sıkılıp,
duvarlar öldüğünde kendine,
seni oradan çıkaracak kimse yok,
çıkmanı isteyen de yok.
ve yine sıkılıp bir gün,
yıktığında o duvarları,
umursamadan altında kalacakları,
sustur o vicdanı!
telefi filan etmey sakın kalkma yaptıklarını,
sende o potansiyel yok...
o yüzden iç ilaçlarını ve kapat gözlerini...
ve eğer biraz inancın kaldıysa içinde,
yaratıcından son kez özür dile;
ondan hakkın olmamasına rağmen cenetti iste.
ve belki bir umut kabul eder seni cennette,
gerekçesi de:
çok yaktılar canını kurtulmak istedikçe...
(bkz: g.r.a)

umutla bakmalıyım yarınlara.
yaşamayı bir çaba olarak değil de lütuf olarak görmeliyim.
her nefes alışımda hücrelerimdeki canlılığa şaşıp kalmalıyım.
gülmeliyim, ağlamalıyım..
koşmalıyım ve yorulmamalıyım.
yorulmanın ne demek olduğunu bilmemeliyim. hayır, daha değil..
uçmalıyım, uçabilmeliyim hayallerimde
hayallerim olmalı en başında, kimseyle paylaşmadığım hayallerim
yaşamalıyım ya ben! sanki yarınlar yokmuşçasına yaşamalıyım...

ne kadar güzelsen, ne kadar deli,
o kadar özledim,
benden gideli...

şiirlerim ve çocukluğum.
döner mi eski günlerim?
seni çok bekledim.
geldi mi güneşim?
yoksa bir rüya mı hala?
hayalin ruhumda.
masumiyette son parça.
saklar mısın acaba?
kafiye aramam.
sen olunca.
çemen-i ruhum.
yeniden uyanınca.
gülümser gözyaşlarım.
hatıralarla, hatırla.

kurumuş bir ağacın
gövdesinden
kopmamış son dalına
kurulmuş bu salıncak
kaç kere sallanacak
diye
sorar mı çocuk

ah bir açsan gözlerini gerçekliğine ayın
kaldırımlar aşınır gölgesinde direğin
gün kapansın , lambalar siz durun kapanmayın
bari gölgem yaşasın , bu son sabaha değin

sigara kadar közsün duman kadar bulutsun
incesi olmazmış ya ne rüzgarın ne fikrin
ben düşeyim yerlere gölgeler beni yutsun
lambalar ayıplasın aksimi çirkin çirkin

kartonlara sarınmak ,uyanmak caddelerde
grevli kapıların , küfürsüz pankartları
göğü yaran lambanın tam da bittiği yerde
şu kafama yaslansın , gölgenin mor sırtları

gün uzadı anlardım , karpuz sergilerince
ne bilsin kaldırımlar mevsimleri takvimi
silinip golgelerim , direğine sakince
sarılıp da uyusun lamba ve müdavimi

uykumu çalan ihtimaller
her zamanki gibi
her zamanki kadar
seninle yüklü aklım
sen
oyuncu
ve gaddar

gülmek geliyor içimden
ve ağlamak
işte yenik düştüm
bir kere daha, ve bir kere daha
yenildim gözlerine

çığlık atıyor içim
duyuyor musun?
kaç, diyor
bakma arkana
güzel gözlerden kaç
kulaklarım ihtimallerle
kulaklarım sözlerinle tıkalı

neden
neden serbest bırakmayasın beni
sana verecek neyim var
ben ki
zavallı bir ateş böceği
kanatları onarılmış
kanatları paramparça

gülünç bir naiflikle
uykusuz bir yürekle
işte yine yenik düştüm, yazıyorum

az kaldı
sanki birazdan öğreneceğim
bunca zamandır beklediğim cevabı

uykumu çalan ihtimaller
ve sen
gülen, anlatan, dinleyen,
sen
çözmeyi ümit dahi edemediğim arap saçı
sen
sürekli gözlerimin önünde duran soru
sen
o tek bir nadir gülüşle
o tatlı gülüşünle hatırladığım
gün sonunda o gülüşle parlıyor gözlerin
sen
aklımın içinde bucak bucak kaçmak istediğim
öyleyse neden hala peşindeyim?

ihtimaller uykularımı çalıyor
çığlık çığlığa içim
duyuyor musun?
yine de, çok az kaldı
görüyor musun?
cevabı sanki
birazdan öğreneceğim.

–bir yoksulun gözündeki o sefaletin gölgesiyim.
o amansız sevgiye dair umutların ve şefkatin safkan annesiyim.
gece kondu muaviniyim, oralardayım.
gözetliyorum ve yine senin için tanrı'ya dua etmekteyim.

her bu başlığa girdiğimde " bir ben güzel şiir yazmıyor muşum, ulan herkes şair" üzüntüsü oluyor. merhaba atanamayan şairler merhaba...

şanına yaraşır bir şiir yaz dedim kendime
ismini bulmaya çalışırken şiir için derdime
illa kafiye gerek bu satır sonlarına dedim, kedime
razı olmadı mırnav, yapıştır akrostişi.. nasilsa karşılık yoktu sevgime.... ahahsffjjj....

gecenin siyahında ufka bakarken gözlerim,
sicim sicim yaşlar akmaktaydı göz pınarlarımdan.
ırmaklar kadar uçsuz bucaksızdı halbuki, ve
gecenin dipsizleştirdiği uçurumdu yalnızlık.

heyt bee 2013 yılında ne de derin düşünüyor muşum söndbksdjdbkj

mumbar, şırdan, musakka.

kimsesizler matemi


gözlerinin merdümgiriz hali
ruha dokunan ezgi.
yarım kalmış bir his,
anlatılamayacak
hep yarım kalacak...
burası;
kimsesizliğin yeri.
tamamlanamayanların
diğer yarısını arayanların,
içindeki boşluğu doldurmaya çalışanların.
burası;
kimsesiz olanların yeri.
kimsesizler matemi.

bir çok hikaye ile var olmaya devam edildi .
binbir zorluklar ile mutlu sona ulaşılmak amacı ile katlanılmayacak acılara katlanıldı .
yorgun , bitkin olan bedenler ile çabalayıp mahfolundu .

ama hiçbir şey  istenildiği gibi olunmadı .
mutluluk denildiği kadar da kolay bulunmadı ..
kim buldu da biz bulmaya çalıştık .

sadece yorgunluk ile kala kalındı .
bir yorgun beden bir intihar etmiş ruh bir de geçmiş ile dolu bir bavul ...

işte buydu hikayemiz ! fazlasını beklemek suç !

benim de intihar eylerimlerim var,,
gülüşümde sakladığım bombalar...
mühimmatım dilimde bayım..
hedefi asla şaşmaz kelimelerimin...
sensizlik ile imha ederim kalbimi,,,
bi avuç göz yaşı kalır elimde.
onu da giderken ardından serperim!..

minik bir kara parçası.
gönlüm
yavru kedi gibi öksüz
solgun bir çiçek gibi güçsüz,
minik bir kara parçası.
gönlüm...

öyle ya
insan çare olamazdı bazı gidişlere
özledim desem seyyah bey
gelecek misin sanki?
yitirmeyelim umutlarımızın boynu bükük düşlerini
hasret, adın gibi..

ğ' ye övgü

kim birini basmak istese bağrına
ya da
ağlayarak bir günahı bağışlasa
ordayım

her doğum çığlığında
yalnızlığın yazıldığı camların buğusunda
bulutlarca yağmurun her damlasında
minicik bir tohumdan filizlenen ağaçta
ben varım

ben varım
sözün kadim konağı kağıdın ortasında
ağyara gizli aşığa ayan nice kalp ağrısında

burdayım

hiç bir başlangıcın ilk harfi değilim
ne zaman açsam ağzımı yok sayılırım
.

gitme dediğim yerden nasıl geçti adımların
hislerim günah gibi sakındığın masum durak
ne kelimeler kürtaj oldu ruhumuzda umutların,
doğmamış cümlelerini çalarak...

içimdeki yangınla tutuşturdum satırları
geride öfkeye dönüşmüş kelimeler bırakarak
ben nasıl bir saman aleviydim ki
söndürdüm cehennemini,
gözümden bir damla yaş akıtarak...

maziye gömdüm elimle geleceği
ne anlamı var ki yoktu geleceğin.
"zamanı kandırıp yaktığın anıları
bir öpücükle geri getireceğim"
desen ne güzel (ahmakça) olurdu inanmak...
ydd

ruhumun dinginliğe ihtiyacı var
gökyüzü kadar berraklığa
güneş kadar aydınlığa