geceye kendine ait bir şiir bırak

gerçekten seversen;
gerçekten sevdiğin şey senin dünyan olur.
gerçekten sevdiğin şey senin gökyüzün olur.
gerçekten sevdiğin şey gecende yıldızın olur.
gerçekten sevdiğin şey senin evrenin olur....
ermann...

ne hasta bekler sabahı,
ne taze ölüyü mezar.
ne de şeytan, bir günahı,
seni beklediğim kadar.

geçti istemem gelmeni,
yokluğunda buldum seni;
bırak vehmimde gölgeni
gelme, artık neye yarar?

denizin dibi tutmuş yosun
samanlıkta var bir tosun
bu tosun senin olsun
bayramın mübarek olsun.
şiirimin tüm hakları saklı falan değildir gönül rahatlığı ile çalıp bayram mübareği yapabilirsiniz. telif atmıcam söz.

sen gittiğinden beri

ağlıyor yapraklarını dökmekte olan ağaç
susmuyor bülbüller sen gittiğinden beri
hayvanlar yemiyor, hepsi senin için aç
doymuyor karınları sen gittiğinden beri

nehirler akmıyor, tüm denizler durgun
bal yapmıyor arılar, sen gittiğinden beri
damlalar süzülüyor, tüm bulutlar mahzun
durdu tüm hayat, sen gittiğinden beri

güneş doğamıyor, ay batmak istemiyor
gün aydınlanmıyor sen gittiğinden beri
ormanlar kuruyor, doğa yavaşça ölüyor
dünya dönemiyor sen gittiğinden beri

bütün gerçekler acıtmaz ve acıtan herşey de gerçek olmaz.

şimdi nasıl desem,
diyemiyorum...
nasıl gelsem,
gelemiyorum...
nasıl öpsem,
öpemiyorum..

demişim öyle farz et gönlüm, seni seviyorum
gelmişim öyle farz et sevgilim, kollarımdasın saadet bu işte diye geçiririm içimden
öpmüşüm öyle farz et bir tanem, mis kokunu içime çekerek az az öperim ki hemen bitmesin bu öpüş.
ama az öptüğüme bakma çok severim seni...

sen benim sevdiğimsin
bal dudaklım, al yanaklımsın
çok sevmelere, tutku dolu öpüşlere layık olanımsın...

gelmeyen candan beklenir mi vefa?
bensiz olan gönül, sürer mi sefa?
@karachay

şiir değil...

kendime de ait değil...

rus yazar anton çehov, “sana bir iyi bir de kötü haberim var. iyi haber; henüz ölmedik. kötü haber; hâlâ yaşıyoruz.” der.

filmlerde görürdüm hep
yapayalnız bir adam
ya da vazgeçmiş bir kadın
adım adım ilerler denizin karanlığına
tereddüt etmez
ardına bakmaz
yürür tüm sakinliğiyle
tanıdık bir yere koşar, sığınır gibi
ama telaşsız ve çabasız bir edayla
insan böyle gider mi hiç ölüme?
anlamazdım
anlamamıştım dalgalar ayaklarıma değene kadar

soğuk mektup

ada'ya

ölüm: soğuk bir mektuptur
gözlerim yumulunca sallanır
virgül sonrası enkaz üssü ağıt
sayısız defa görülmüş
bir kez okunmuştur kağıt

titrer terli uyku yorganında
yerin tutamadığı kadar insan
yastıkları çizgi ile ayrılmış çokça rakam

derin bir fay hattıdır: ayrılık
tahtı sallantıda herkese eşit
kabuk bağlayan tabuttan anılar
mesafenin sayı ile ölçülemediği konuk

her masaya oturan bizsiz kalkan sızılar
ırmakları yıkayan göğün altında
yedikçe derin vurgunu
ıslanır ve dizginleniriz
avuçla anılan yüze sürülen
duadan bir ilaç
göğün kapılarını açan

geçiyorduk bir miktar daha
durduk gömdüğümüz yüzlerden
göğe itilen sela kadar yaşarız

geçmiş tortusundan beslenen umuttur
şimdi şehir
yollar genişledi tek katlı evler
en azından
bahçelere salıncak kuruyor çocuklar

sisten duvar

bir kapı üç kez çalınır ve kapı yalnız içerden açılır


kelebek
sen içinde isen bilemezsin
koza
dışarıdan görülür
içeriden örülür
kısa ömürlüdür
çıktığında ölünür
çok kısa

hoppa da hoppa çal duvarlar
şakkıdı şakkıdı oynasın kalçalar
sen sen ol bil memeleri
kimse ellemesin seninkileri

> sen yanımdaydın
çocuk oluyordum
kalbimin raflarındaki tüm reçel kavanoz
larının kapaklarını kolayca açabiliyordum
sen yanımdaydın
üç-beş çocukla salıncağa koşuyordum
birinci oluyordum
elimden tutuyordun
bir uçurtmadan farkım yoktu
köpekler bir kediyi kovalıyordu
yapraklar hışırtılı
güneş sevecen
dağlar denize parelel
kuşlar şarkı söylüyordu
tüm kötülükleri affediyordum
sen yanımdaydın
yanımda aydın sen…

buraya veya herhangi bir yere kendi şiirlerimi yazacak kadar kendimi yeterli bulmuyorum!
ajandam canıımmm sır küpüm yeter bana

yüzlerce hatta binlerce cümle vardı kurulacak.
tek bir kelime bütün cümleleri yerle yeksan etmeye yetti...

susuyorum şimdi bir daha konuşmamak üzere, biraz da sen anla sustuklarımı.
sustuklarım konuştuklarımdan fazla...

kalbimin baharında açan papatyalar şimdi yine aynı kalbin mezarında.
her papatya kokladığında ölen kalbimi hatırla
şayet hatırlayabilecek bir kalbin kaldıysa.

gidiyorum sevgilim
biraz kırgın biraz huzursuz
fakat bu işin en zor tarafı
senden bir kaç parça götürüyorum giderken

gidiyorum sevgilim
belki kızgınsın belki umursuz
belki daha mutlu uyanırsın yarın sabah
belki eskisinden daha çok eğlenirsin bu yaz

biliyorsun sevgilim
hiç istemedim bunu
fakat kaldığım her an
yanıyor canımız

özgürsün sevgilim
elbet unutursun beni
kaçıp gitmenin en vahim tarafı
hiç unutmanı istemememdi beni

mutlusun sevgilim
ihtiyari yalanlara lüzum yok
ben olsam da olmasam da
mutlusun

sonsuzsun sevgilim
ve sanma ki unutulacak adın
her mısramda her sözümde seni andım
sönmeyecek gülüşünün ışığı

gidiyorum sevgilim
fakat yıllar sonra
yine gel desen
tutamaz hiç kimse beni

gök, yüzüm olsun.
gök, yüzün olsun..
@karachay

yazmıyorum artık
nasılsa okuyacak bir senim yok
ben tedavülden kalktım
yazdıklarım kayboldu
ve hükümsüzdürler aynı zamanda
söz uçtu
yazı uçtu
sen uçtun
bir ben kaldım
kırılmış kanatlarımla

dertlerimi yaza yaza el tükendi ben tükendim dedi,
gel elin elim olsun,
kalbim kalbin olsun,
canım canına canan olsun dedim.
yok sağol dedi.
o zaman ne sızlanıyon hay yâr, diyemedim
@karachay

ben hep yazıyorum fark etmiyorsunuz..
bir tane daha yazayım madem.

"dünya eskisi gibi değil ve havalar da ısındı
ihtimaller de bitti fakat ne oldu krallıklar
boyun eğmem dedin eğmediğin dünya benim
en çok seni kullandılar en çok sen kaybettin"

nasıl? bence de iyi gibi.
o halde devam...

aynı yolda tartışmışız doğru yanlış bakmadan
harcamışız tüketmişiz sanki vakte aldırmadan
çok zaman var gibi beslenip kavgalardan
bunu da aşk mı sanmışız farkına varmadan.

that's it.