geçmiş

aslında hiç geçmeyen

geçmiş geçip gitmiş bir şey değildir. geçmiş şimdiki zamanın içinde yaşar.

şimdiki zamanımızı berbat edebilen şeydir. korkunç birine dönüşmemizi sağlayabilir.

'bence geçmiş tüm zamanları oluşturan zaman dilimidir. geçmiş hayatın tam göbeğidir. evet belki kötü şeyler olmuş olabilir ama o geçmiş olmasaydı biz bu zaman da güçlü,olgun ve daha nicesi olamazdık.'

hiç geçmeyendir. üzerine yapışır geçmiş. tabi seni sen yapandır bir yandan. acılarını, sevinçlerini sakladığın zaman dilimidir. ama orada takılı kalmak seni diplere doğru çeker. yapılması gereken, geçmişten ders alıp şimdiyi ve geleceği güzel kılmaya çalışmaktır.

kişiyi inşa eden ve sürekli karanlığıyla gezen hortlak.

hiç geçmeyen zaman dilimi.

insanın zihnine ve kalbine yapışıp eski güzel anılarla güç, kötü anılarla ders veren ve kişi hayallerini gerçekleştirmeyip geride kalan günlere bakıp üzülüyorsa acıtandır.

oysa hiç geçmemiş..

zaman olarak geçmiş olsa da, izleriyle, etkileriyle, bizde bıraktıklarıyla, aslında geçmemiş olan, bizimle olan, bizde yaşayandır.

bir şiirin dizelerinde, bir pencere kenarında, bir şarkının nağmesinde, bir sigara külünde, bir mürekkebin lekesinde... geçmiş peşimizde...

"geçmiş geçmişte kaldı"diyoruz ama gelecekte bir gün geçmişte kalacak. belki de arda kalan,yalnızca gelip geçen şeylerin ruhumuzda bıraktığı kişiliğimizi oluşturan hatıralar olmalıdır.

eskide kalmış demek. kalmıyor,geçmiyor.
tecrübe ile sabit. sadece kabuk bağlıyor. en ufak bir koku,tat,anımsama, hatırlamaya yetiyor.

en büyük imtihan ayrıca. psikolojik olarak zihniniz resetlenmiş olsa bile, hic ummadığın anda film şeridi.

öğrenilen şeyler asla unutulmazlar. adı üstünde öğrendin! bu yararlı olmakla birlikte aynı zamanda bizi üzen ve zorlayan bir durum. bizi uzmesi ve zorlamasinin ise bambaşka anlamları var. evet, öğrenilen şeyler unutulamayabilir, hafızadan silinemeyebilir.

fakat şöyle bir çözüm yolu var:

öğrendiğimiz şeyi unutamayız, silemeyiz, yok edemeyiz ve yok sayamayız* fakat onunla kurduğumuz ilişki biçimini değiştirebiliriz.

o hep var, orada. silinemez ve yok olamaz.

bu yüzden ilk iş onun varlığını inkar etme yoluna gitmekten vazgeçip önce onun gerçekliğini kabul etmek.

ardından ise bu gerçeklik ile kurduğumuz bağı değiştirme yoluna gitmek.

her süreç zordur, her süreç acıdır.

ileride bu konu ile ilgili (bkz: kabul ve kararlılık terapisi) veya (bkz: kabul ve adanmışlık terapisi) buraya daha dolu, içerikli entry'ler gireceğim.

ctrl + h >> geçmişi sil>> tüm arama verilerini temizle

üzerinde kesinlikle deney yapamayacağımız bir kavramdır. dokunulmazdır.

peşini asla bırakmayan ,çoğu zaman acı veren ve karmanın dolaylı yoldan akrabası. ve bilirsiniz hiçbir akrabadan hayr gelmez.

-di'li geçmişten tek yaradır bazen.

feridun düzağaç abimize göre.

parıltılı geçmiş zamanların dinmeyen yalnızlıkları. bilmem hangi gün, bilmem hangi dünden bir an. dağınık iç dünyasının yansıması olan odanın içerisinde bir uçtan öbürüne doğru dönüp dururken bir şeyler arıyordu. tam olarak neyi aradığını da bilmiyordu aslında. öylece karıştırıp duruyordu eline geçen eşyaları, ne olduklarını görmeden. uzunca bir süredir gözleriyle değil de parmaklarıyla görmeyi denediğindendi belki. dikenli, keskin, sert hatlı olanları karanlık bir çöp poşetine doldurup arka bahçedeki kapının önüne atmayı düşünmüştü. elinde donuk bakışları ve ne idüğü belirsiz cisimler. geri kalanları ne yapacaktı? yumuşacık ve can acıtmayanlar; onlar için de uygun bir yer bulunurdu elbet. dolabın üzeri, masanın altı ya da zihninin herhangi bir köşesi. rengini yitirimiş bir kefene sarılmamış olması fark etmezdi... uzunca bir süre karşısında dikili durduğu kitaplıktaki tozlanmış rafların önünde diz çöktü. zamanın yorgunluğu yahut haklı bir direnişin ardından görkemli zaferlerle gelen mağrurluğun izlerinden sararmış olan sayfalara bariz bir saygı duyar gibiydi. eskiyen bu yaprakların üzerlerinde neler yazıldığı mühim değildi şu an. yalnızca yıllanmış varlıklara karşı içgüdüsel bir imrenmeyle yaklaşıyordu; kendisinin dışındaki tüm eskimişlere... parmaklarının rastgele seçtiği kitaplardan birinin aylardır açılmamış sayfalarını ışığa kavuştururken bir fotoğraf buldu. hastalıklı bir gülümseme ile canlılığını kanıtlama çabası içerisindeki bir çocuk. bu gülümsemeyi hatırlıyordu. her sabah ayna karşısında kusurlarını tekrar tekrar incelediği o yüzün henüz eskimemiş haliydi; unutmamak için çabaladığı ama geçen her saniyenin ondan giderek uzaklaşmasına neden olan geçmişi. koca kafasının tam ortasındaki minicik burnu soluk beyaz yüzündeki o tuhaf gülümsemeyi daha belirgin kılıyordu. zamanı donduran bakışlarının ardında nasıl da mutlu görünüyordu. üzerindeki tozları sildi ve yüzüne dokunurcasına okşadı fotoğrafı. renklerin birçoğu tozlarla silikleşse bile bazı şeyler yok edilemezdi; yılların verdiği içine işlemişlik vardı. rafların üzerinde gezinirken yerdeki cam kırıklarına ilişti gözü. hangi dikkatsizliğin, kendini kaybetmişliğin ya da tamamen keyfiliğin doğurduğu bir eylemin sonucuydu kim bilir. pencereden süzülen ışığı kırarak rengarenk elbiselere bürünen parçalar. tüm o güzel görüntüye karşın çöp poşetinde yerleri çoktan hazırdı. kırıkları incelerken bir süre yerde emekledi, dizlerini ve ellerini kanatmamak için büyük bir gayret sarf ederek. dikkatle topladığı parçalardan kusursuz bir bütün yaptı kendisine; camdan bir fincan. içine doldurduğu acı ve sert kahveyi yudumlarken kırıkların dokuduğu keskin kenarlar dudaklarını kanattı. kahveyi yere döktü, fincanı çöp poşetine koydu ve kanayan dudaklarını aralık duran kitabın sayfalarıyla sildi... dudaklarındaki sızlayan yerin de bir gün diğer yaralar gibi unutulacağını hatırladı ve kirlerini saklayacağı gölgedeki yerini bulmak için kendini dışarı attı. bir anı daha eskimeye başlamıştı çoktan.

geçmişte kalmıştır.

hep geçmeyi seçmiştir.