gitmek mi zor kalmak mı sorunsalı

kalmak bu arada. gidince yeni hayat, yeni dünya, yeni olan her şey ama kalınca hatıralar, artık istenmeyen insanlar, istenmeyen mekanlar... kalmayın ya gidin cidden durulmaz yani

seni terk ettiklerinde kalmak daha zor! ve kalman istenmediğinde gitmek!

terk edilen terk edilince umudu ölür, terk eden dönmek istediğinde umudu ölür.
mutlaka bir gün bir yerde pişmanlık olur, bütün iyi niyetlerin hatrına ve günhların affına.
ama!
terk edilenin inancı kalmaz, terk edenin yüzü olmaz.
velhasıl kelam, her ikisinin duygusu biri ölümü düşünmektir diğeri mezarda olmayı düşünmek gibi bir şeydir.

pöff, şöyle bir bakayım dedim başlık altına, ay içim kıyıldı amma aforizma kasmışsınız ya, tanrım alt tarafı bi şeyler yaşadığınız biriyle yolları ayırıyorsunuz; "gitmek mi zordu, vazgeçmek mi... aslında gitmeden önce gitmiştin benden, kal diyebilirdim ama kal lavinya" amaan.
tanrım bu sözlükte ne kadar çok sulugöz varmış, şunlara bakın, tıpkı bir köpek yavrusu gibi duygulular. hadi ama bir gazete dürüp burnunuza vurmak gerekiyor artık, bu kadar da yıkık olunmaz ki.

abartıyorsunuz, tamam yine duygulu insanlar olun ama bu kadar da dramatik hale getirmek, sağlıklı değil be. ikisi de zor değil, insan her şeye alışıyor, her şey basitleşiyor. zor gibi yazarak küçük dünyanızda bazı şeyleri özel hale getirmeye çalışmak ve birbirinizle "en büyük acıyı aşkı ben gördüm" yarışına girişmekten öte bir şey değil bu. aman da ne kutsal aşk, verin arkadaşlara madalyalarını.

cıks cıks cıks.
boşluktan şu düştüğünüz ıstıraplara bakın hele. gidin bi hobi edinin.

gidenin aklı, kalanın sevgisi kalır.

havada parende atmak daha zor lan, bir arkadaş denedi kendini kocaman bir sedeyeye dönüştürdü.

araf'da kalmak!

hayır, hayır bunu yanlış yerinden alıyorsunuz sevgili esther, her şeyi yanlış yerinden gördüğünüz gibi bunu da yanlış yerinden görüyorsunuz. zor olan sizin aldığınız konuma göre değişir. ben bir kez gidenin tarafını tuttum, bir kez kalanın. her ikisi de kendi içinde dayanılmaz bir acı sağanağı yaratıyordu ruhumda. o gittiği gün öldüm sandım, kalan olmak ne zor şeymiş tanrım dedim. hani olsam bir kaya, bir ağaç, bir ırmak boyunda yerinden ayrılamayan bir balık, yıllarca kala kalmak zor gelmezdi ama insanım be babacığım, insanım; taş değilim ki hislerim olmasın, ağaç değilim ki rüzgarlar yapraklarımı oynattığında ferahlayayım, balık değilim ki yavrumlarım için kalmak zorunda olayım, insanım.
gittiğim gün dedim ki, kalmak kolay olan, taş olur yüreğim sabrederim, ağaç olur yüreğim sabrederim, balık olur yüreğim sabrederim, insanım, 9 litre kan, 1.5 kg beyin, yumruk kadar bir kalp taşıyan insanım. görüyorsun ya esther, gitmek, kalmanın çıkarımlarını siliyor anılardan.

işte bu yüzden yanlış alıyorsun, hem gitmeyi denesen, hem kalmayı denesen anlarsın ikisi de kendi içinde olanca ağırlığıyla oturuyor insanın içine.

gitmek zordur! çünkü giden, iki kişi adına karar vermiştir ve bu durum bazen kaçınılmazdır.

öyle işte.

gitmek zorunda olmak daha zor.

drama queen mode is continuing.

ikisi de kendince zorluklar içerdiğinden birbirini nötrleyen sorunsal

gidince görürsün...

gidememek daha zor.

sana git diyemem ama kal demek de gelmiyor içimden.

gidipte donememek

gitmek zor. gerçekten gözü karartan olmayan şeyi zorlamaz. karşı tarafın vaktini almaz.

bu kadar zor olmasa korkaklara, aldatmak kolaylarına gelmezdi.

git diye gözünün içine bakılırken kalmak isteyip kalmaya çalışmak çok zor.

yasart kurt sarkisi akla geldi hemen.

seviyorsan gitmekte zor kalmakta zor.
sevmiyorsan ikisi de kolay.

bu bir sorunsal değildir. bir taraf gittiğinde her iki kişi de gitmiş olur.