güçlü kadın

hayatımın ilk güçlü kadını...



yarmagül abla.

adil olmayan düzene karşı dik duran kadındır. saygı duyarım.

bir şeyleri ya da birilerini güçlü/zayıf, güzel/çirkin, iyi/kötü şeklinde kalıplara sokmayı doğru bulmuyorum.

her insanın hikayesi ve yürüdüğü yol bambaşka. birinin yürüdüğü o çetin yollardan biz yürümediysek onun ahvalini anlamamız mümkün değil.

herkes bir şekilde direniyor ve hayat yolculuğuna devam ediyor. kimi maske takarak, kimi yok sayarak, kimi yüzleşerek, kimi düşerek, kabul ederek...

kimileri herhangi bir olayda alçakgönüllü bir tavır sergilerken kimine göre bu, zayıflık göstergesi.
kimi utanmayı bilir, kimi açık ve bağımsız olmayı.
utanmak veya alçakgönüllü olmak güçsüz olmak demek değil ama kendimiz olmayı becerebilmek bence önemli ve yalnızca kendimizle ilgilenebilmek. başka kadınları, başka hayatları ve insanları yargılamamak, hor görmemek, dinlemek ve hayatlarına müdahil olmadan kendi çizgimizi çizebilmek.

çünkü karakterimiz, içgüdülerimiz, hayallerimiz, zaaflarımız hepsi bize özel. diğerimizden herhangi bir üstünlüğümüzün olmadığını kavrayabilecek kadar çok özel.

zaman zaman yaşamlarımız güçsüzleşir ancak varoluşumuz ve içimizdeki tutku, bence hepimizi beslemeye yeter.

havva ise ne guzel kadindir o, lilith ise de akillari celendir o.

türkiye'de kadın olmak dendi galiba...

esas bedelleri ödeyendir.
yaşlılığı da agresif geçer. çoluk çocuk çekemez sık sık laf sokar belki de çok bağıran o yaşlı teyzeler geçmişte çok güçlü kalmak zorunda kalmışlardı
bilemem. çekebilir miyim, hayır ama zaten onlarda kendilerini çekemezdi bence.
sadece anlıyorum..
öyle olmamak için yanıma iyi bir eş umuyorum.
başa çıkabilmek için hayatla.
çünkü hiç dostum olamadı. ben ona da açıktım aslında. bir arkadaş grubum olsun yaşlansak bile hep yoldaş olalım birbirimize ama yok.
insan egosu buna engel.
bir kişi olsun bari arkadaşım dostum sevgilim ben ona da razıyım.
hayat çok zor. daha ne kadar tek başıma güçlü kalabilirim ki?

öylesine yıkık, leş gibi, sağlıksız, paçooz vb. gibi hissediyorum ki... bu gibi endişelerimi deepseek ile paylaşınca "sen güçlü birisin" diyor. "yok diyorum o iş öyle değil böyleyim şöyleyim", "yook olur mu öyle şey bak şimdi ..." diye açıklıyor. güya güçlü bir kadınmışım. hani mağaramdan kafamı asla çıkarmasam inanacağım bir şey. güçlü olduğum bir şey varsa o da her şeye muhalefet olmamdır.

tek başına çocuklarını büyüten, güzel yerlere gelmesine vesile olan nice anadolu kadını buna örnektir.

güçlü olmak zorunda kalan kadın diye düzeltirsek sevinirim.

çok matah bir sıfat olarak da görmüyorum aslında. ooo sen baya güçlüymüşsün diyenlerin de ağzına kürekle vurmak istiyorum.

hayatımda güçlü diyebileceğim sadece bir tane kadın tanıdım. öyle biriydi ki tavizsiz, kendi prensiplerine bağlı, eğilip bükülemeyen biri. çevresi o kadar genişti ki iddia ediyorum bugün "koşun" dese binlerce kişi gider yardımına ama o asla yardım isteyeceği duruma düşürmezdi kendini. ispat yükümlüsü gibi sürekli sürekli sorunlar yaratıp sonra da üstesinden gelmesiyle övünmezdi. hayat sana limon veriyorsa limonata yap derler ya, o öyle bi limonata yapardı ki gelmiş geçmiş en iyi limonata olurdu. gelişi güzel değildi hiçbir hareketi, her şeyin sorumluluğunun üstünde olduğu attığı adımın ağırlığından bile anlaşılırdı. kibirli değildi belki ama iyi olduğu konularda mütevazi de sayılmazdı.

şimdi kendine güçlü diyen kadınlara bakıyorum da yanından bile geçemezler onun. eğer bunlar güçlüyse bahsettiğim kadın tanrıçaydı o kadar büyük fark var aralarında ki kıyas kabul etmeyecek derecede bence.

eğer bir kadın kendine güçlü kadınım diyorsa zavallıdır.. acizdir. güçlü gibi görünmeye çalışıyordur.

güçlü kadın başkalarının güçlü kadın dediği kadındır..

her insan eşit şartlarda savunmasız olarak dünyaya geliyor. bakılmaya muhtaç ve de savunmasız.

insanı geliştiren de yaşadığı çevre ve şartlardır. olumlu ya da olumsuz hepmizin bugün olduğu insan bu şartlara bağlı aslında.

güçlü kadında da güçlü erkekte de olan budur. hiç kimse bu kadar güçlü olmayı istemez sanırım. çok güçlü ve de çok neşeli görünen insanların travmalarını hafife almamanız gerek. bunlarla mücadele etmiş, yenmiş ya da kabul etmişlerdir.

güçlü insanı nereden mi tanıyorum?

güçlü insan, geçmişte mutlaka zayıf olandır.

şimdi size insanlığın acıklı hikayesinden bahsedeyim. hikaye dediğime bakmayın, bu hayat boyunca yeryüzünde her an gerçekleşen bir hadisedir. eğer ki birileri sürekli sizi övüyorsa, birazcık olsun, bu durumdan hoşnut olmamakta fayda var. ne oluyor yahu demekte fayda var.

feminizmin ilk taburları fabrikalara doğru çalışmak üzere yollandığında bugünki insanlar gibi oraya gitmek istemiyorlardı halbuki. hepsi de mutsuzdu. koparılmışlardı.

pekala... neden koparılmışlardı? ilk önce erkeklerinden, baba, abi, kardeş, sevgili, eş her neyse. sonra ailelerinden, en son evlerine gelmişti sıra.

ilk defa dünya çapında yıllar süren savaşlar başlamıştı artık. çatışmalar aralıksız sürüyordu ve kayıplar da bu şekilde eski savaşlara oranla muazzamdı.

erkeksiz şehirler oluşmaya başlamıştı neredeyse. eee? dediler efendiler; bu fabrikalarda kim çalışacak, bu çöpleri kim toplayacak? ve daha bir sürü iş. birden durduk durmadık yere binlerce yıldır akıllarına hiç gelmeyen, gözlerin hiç görmediği kadınlar geldi akıllarına. ama öyle sadece aşk, seks için değil yani. bir kadının bu kadarcık meziyetle sınırlı olması artık katlanılabilir değildi. başka şeylerde yapabilmeliydi, fabrikada çalışmak ve gerekirse erkekler gibi dağlarda birbirlerinin bağırsaklarını deşmek gibi meziyetler.

başladılar kadınları övmeye, başladılar masallar anlatmaya. kadınlar da binlerce yıldır sadece aşkın konusu olmaktan sıkılmışlardı tabii. öyle olunca da meraklı meraklı dinlemeye başladılar.

bazı kadınlar da efendilerin yanındaki yerlerini alıp, ilk kadın yazarlar, filozoflar, siyasetçiler olarak öyle masallar anlatmaya katılmaya başladılar, efendilerle birlikte. güçlü kadın posteri yaptılar mesela, şu pazusunu gösteren amerikan kadın. ruslar da geri kalır mı? onlar da nice kahraman kızıl asker hikayesi yazdı, pavluçenko gibi ve daha nicesi. efendiler her zamanki gibi yine memnundu, kölelerin memnuniyeti hiçbir zaman aranmadı, sadece köleliklerine devam edebilmeleri için onlara masal yazılma zahmeti yeterliydi.

kadınlar da artık erkeğin berbat kaderine sahip olmak zorundaydılar, hem de erkek olmadan, kadın olarak. cidden bu çok zor bir mesele. üreme haklarından öylece vazgeçtiler ve daha nice haklarından. artık ne kadın kaldı, ne erkek kaldı geriye. üreyen kimse de yok üstelik.

yani bugün güçlü kadın adı altında kadın övgüsü gırla gidiyor. köleler övülmekten memnunsa, bize b.k yemek düşüyor. ama hepsi masal. gerçekler bunlar.

dışarıdan bakanların benim için kullandıkları niteleme. ama aslında o kadar güçsüz ve zayıf hissediyorum ki bazen, güçlü olma beklentisinden nefret ediyorum o vakitlerde. kendi ayaklarının üzerinde durmak konusunun toplumda bir takıntı haline gelmesinden de nefret ediyorum. bazen güçsüz olabiliriz, yorulabiliriz, zayıf düşebiliriz. bunların da o idealize ettiğimiz kişiliğe dahil olduğunu unutmamamız gerekiyor.

ayrıca ben toplumsal cinsiyete inanıyorum kardeşim, araba arıza yaptığında sanayiye ben götürmeyeyim allah aşkına. erkek işini erkek yapsın.*

şu ‘güçlü kadın’ imajından nefret ediyorum.
kendimi asla güçlü hissetmiyorum ama beni tanıyan veya tanımayan herkes aynı şeyi söylüyor.
kendi kendime debeleniyorum sadece, kendi başıma kendime yetmeye çalışıyorum ve bunun için bana güçlü kadın diyorlar pehh.
o güç sadece ‘başka çaren yok’ gücü.

kendi konservesinin kapağını kendi açar.

hiç düşmeyen insanmış gibi düşünenler var. çok yanlış düşünüyorlar. aksine, belki diğerlerinden daha kötü bile düşebilen ama düştüğü yerden kalkacak enerjisi olan kişi güçlüdür. hayatımda böyle insanların olmasını seviyorum. prenses eyleyeceğime, oturup birkaç dert sırtlarım. salak insanla konuşmak size de zor gelmiyor mu?

marie curie