hayal kırıklığı

rüyalarında uçurumdan düşer gibi olup uyandığın rüya var ya. * onu gerçek hayatta uyanamadan yaşıyorsun.

ınsanı insan yapan kayıplarıdır. yaşadığı kayıplar iyi veya kötü karakterini dönüştürür.

içime öküz oturdu derler ya öyle bir şey kalk deyince de kalkmıyor. hayal kurmaktan yine vazgeçmeyen biz ahmakların sıklıkla düşeceği durum.

insan umutla başlar bir işe sonucunu tahmin edemez etse zaten başlamaz çalışır cabalar ama sonu hüsranla biter sonra kendine gelemez tekrar baslamak istemez etrafında onu anlayan insanlar olmadığı zaman daha da zorlanır...

iki gündür bu yüzden deli gibi ağlıyorum. "bunun için miydi her şey?" diyorum kendime. sonra, "ne bekliyorsam yani" deyip susuyorum. o kadar ki ağlamak yetmiyor. yalnız kaldığım her an durmaksızın ağlıyorum.
hayatım boyunca hayal kırıklığı yaşamadığım konu yok ama üst üste olunca insan canından beziyor. bensiz kalın diye diye durdurmaya çalışıyorum kendimi. ne olursa olsun kimseyi hayal kırıklığına uğratmayın, her şey hallolur ama kırık bir kalp asla.

bir türlü bağışıklık kazanamadığım duygu durumdur.

bazen insan yükünü hafifletmek istiyor. birilerine güvenmek istiyor. bu çok doğal bir şey değil mi yahu? hayatta hep güçlü kalmam gerektiği söylendi. hep. hep kaldım. her şeyi sakladım. yaşadığım kötü şeyleri de iyi şeyleri de içimde yaşadım. bazen çok azını anlattım. taşıveriyor çünkü. ama istiyor ki insan, yükü azalsın; güveneceği birileri olsun. fakat bunun imkansız olduğunu kavramaya başladım. yani öyle ki, şehirde başıma yıldırım çarpması daha olası.

bence hayal kırıklığını bize başkaları değil kendimiz yaşatıyoruz içten içe biliyoruz ama hep iyi olması için ümit ediyoruz.

kendini çok kaptırdığın bir şeyin sonunda uçuruma sürüklenmen gibi bir şey.

hayal kırıklığı, bunun en ağır darbesi kişinin kendi potansiyelini gerçekleştirememesidir. argo tabirle potansiyelini piç etmesidir :(

"büyük bir hayal kırıklığı yaşayıp
ben artık kimseyi sevemem deme!
unutma ki,
en güzel çiçekler
mezarlıklarda yetişir"
-nazım hikmet

herkes gibi ben de hayal kırıklıkları yaşadım. bir daha sevemem de dedim ama işte öyle olmadığını anladım. ya da sadece sevmekte değil. bir daha güvenemem dedim güvendim. tabii her seferinde de hayal kırıklığına uğrayacağız diye bir şey yok. zamanında yaşadığımız o hayal kırıklıkları bizi ilerisi için hazırlıyor ve daha sonrasında şansımız yaver de giderse bu sefer yaşamıyoruz hayal kırıklığını bu sefer başarıyoruz. hem ayrıca ne güzel demiş nazım hikmet. ben hep hayal kırıklığına uğradığım zaman aklıma bu sözler gelirdi. umut etmeyi asla bırakmazdım. o anın beni bitirmesine asla izin vermezdim. şuan bir hayal kırıklığı yaşasam yine aynı sözler gelir aklıma ve ben yine içimi ferah tutarım bilirim ki nasıl her gecenin bir sabahı varsa bu hayal kırıklığının da bir sonu var.

beklentiler sonunda ortaya çıkan bir duygudur. herhangi bir şeye çok değer vermenin ve ona fazla anlam yüklemenin sonuçlarından biri olarak karşımıza çıkar. bazen zor gelse de geçici bir durumdur. hayatın bir parçası olduğunu kabul ederek korkmadan yola devam etmek gerekir.

"aslında insanlar seni hayal kırıklığına uğratmıyor... sadece sen yanlış insanlar üzerinde hayal kuruyorsun..."
montaigne

insanı sonsuz bir boşluğa sürükler. verdiği umutsuzluk fırtınasında kaybolursun. her şey bir tusinamide tepetaklak olmuştur. enkaz olan kalbin eskisi gibi olması mümkün değildir. enkazların üstüne kurulan hayaller ne kadar sağlam olabilir ki.

yeterince hayal kırıklığına uğrayınca bir süre sonra hiçbir şey sizi şaşırtmayacaktır.

ben iç dünyama dönüyorum. orada hayal kırıklığına yer yok.
(bkz: oğuz atay)

hayatımızın her anında var, sağolsun hiç yalnız bırakmadı bizi.

kimsenin yaşamamasını istediğim duygu. hayal kırıklığını yaşamaktan insanın hayallerinin gerçekleşmesi nasıl bir duygudur hatırlamıyorum bile.

birçok defa birçok farklı kişi tarafından tarafıma hissettirilen durum. en çok dokunan, en yakın zamanda hatırladıklarımdan bir tanesini harmanlayarak paylaşayım:
çok yakın bir arkadaşımla beraber üniversite sınavına beraberce hazırlanırken, bilirsiniz aynı şehirde okuma hayalleri kurar dururduk. bu da bizi yani en azından beni oldukça motive ederdi. sınav bitti, sonuçlar açıklandı derken aynı şehirde üniversite okumayı planladığım anlarda şöyle bir cevap aldım; ben şu anda iki üç şehri gezeceğim, canımın istediğine tercih yapacağım.
bu cümle benim için oldukça normaldi, sadece içten bir burkulma yaşadım. bunda sorun yok, hayal kırıklığı da değil üstelik.
daha sonra beni birileriyle yakıştırıp onlarla hayal kurmamı sağlatmaya çalıştığını fark ettim. bu oldukça kendimi kötü hissettiriyordu, yine de buna da hayal kırıklığı demedim çünkü değil.
daha sonra şunu öğrendim efenim, meğer benim hayal kırıklığım fazla değer verip aptal yerine konulmamdan ibaretmiş. o yüzden beni durumlar değil, insanlar hayal kırıklığına uğratır genellikle.
önce bir zoruma gidiyor ama sonrasında alışıyorum, geçti, geçer.

artık hiç bir şey yolunda gitmeyecek bir hayatı yaşama zorunluluğu hissiyatı...

kişinin ne hayal edip ne bulması durumu.

vardır hepimizin öyle anları. ne heveslerle hayatımıza aldığımız insanların bir an da eti pufa dönüşünü izleriz. çok gözümüz de büyütür "kemalim yapmaz" edasıyla sağda solda anlattığımız o kişiler var ya hani, heh işte onlar başlı başına bir hayal kırıklığı. sonra kendini tekrarlar bu hayal kırıklığı. onda göstermezse kendini bir başkasında gösterir, bazen bir dostta, bazen de bir eşya da.
"ulan be, sende mi"? dersin ama evet o da hayal kırıklığına uğratır.

sonra bihter'in gülerek behlül'e dediği söz geliyor aklıma. "en çok görmek istediğim şeyi gördüm senin yüzünde, hayal kırıklığı"...

beklentiyi az tuttuğunuz zaman hayal kırıklığıda olmuyor.

her defasında bu kez yapmaz dediğim ne varsa yapması bende oluşan duygu.