hayatında hiç sinir krizi geçirip etrafındaki eşyaları kırıp dökmemiş insan

öfkesini kendi kendine yaşayan sakin olmasada etrafına zarar vermenin kendine bi faydası olmayacağını bilen kişidir..eşyaların kabahati ne onlar kırıldığında olay çözülecekmi.

ben. bir kere birisinin kafasına çok ağır ve değerli bir cihazla vuracaktım. sonradan devletin bana o makineyi ödeteceğini ve benim ödeyemeyeceğim aklıma gelince vazgeçtim.

bir çizgi vardır. onu aştığın zaman artık sağlıklı düşünemezsin. gözün dönmesi mi dersiniz yoksa sinir krizi mi bilemem. ama geçiyor insan o çizgiyi. sonra toparlanması ve baş ağrısının geçmesi biraz zaman alıyor. kendinde anlamıyorsun. neden bir anda başka bir insana dönüştüğünü. sanki hulk çıkıyor içinden. ve sevmiyorum hulku.

bir kaç kez yaşadım. artık biliyorum içimdeki hulku. ve onun bilincinde olarak yaşıyorum. tekrar çıkmasın diye.

içinizdeki hulku tanırsanız ve o çizgiyi bilirseniz, geçmeyi bırakın yaklaşmazsanız bile hayat daha güzel oluyor.

o çizginin en güzel örneği yaşar ustadır.
ve ben hayatında bir karıncayı bile incitmemiş yaşar usta. çeker vururum seni. ve dönüp arkama bile bakmam.

muhtemelen öfke kontrol problemi olmayan insandır*.
ergenlik dönemim tamamen kırıp dökmekle geçti, insan sadece kendisine zarar veriyor bu şekilde.

demek ki hiç cuphead oynamamış.



yapımcısını yolda görsem iki tokat çekeceğim şerefsize. bu oyun bence bir deney. hem o kadar şirin ve çocuk yanınızdan vuruyor ki, oyundan çıkmak istemiyorsunuz, öte yandan da sinir krizleri geçirten bir zorluğu var.

cuphead oynarken ben:



lan şu oyunu insan gibi yapsaydınız da biz de güzel güzel geçseydik bölümleri, tam yapmıştım soktuğumun ejderyası son saniye alev topunu çakıyor.

kesilip çorba yapılması ve hayrına fakirlere dağıtılması gereken namussuz ejderha:

hiç sinir krizi geçirmediğim için olabilir. en fazla ne yaparım diye düşünüyorum ama aklıma bir şey de gelmiyor. ağlarım herhalde. yine de eşyalara zarar vermem. garibin suçu ne?

fakirlik görmüş, zor zamanları içine biriktirdikleriyle atlatma yolunu seçmiş insandır. bir akıllı telefon, bir bilgisayar, ne bileyim bir televizyon kaç para bu devirde dostlar? sinir krizine girince masaya tükürün, krizden kurtulunca da o masayı silip masadan özür dileyin. çünkü böyle giderse ömür boyu o masayı evinizde barındırmak mecburiyetindesiniz efendim.***

ben daha çok kafamı duvarlara vuruyorum daha az masraflı.

benim. öyle bi numaram da yok.

20 yaşında saçı beyazlayan insandır.

fanusta yaşıyordur. bu hayat erol evgin efendiliğine sahip bendenize dahi balkondan tencere attırmıştır.
not: tencere çelikti ve bahçeye attım. siz evde denemeyin.

ben. soğuk kanlı olmak lazım, o eşyalar parayla alınıyor.

bir kaç kez düşünüp sonra ortalığı toplamaya üşendiğimden kendi kendimi vazgeçirdim. sonuçta ben toplayacağım onları, sinir krizi geçirmek için daha büyük bir neden bu da.

sonra kapı deliniyor baban anlamasın diye poster asmak zorunda kalıyorsun.

ergen dertleri.

benim çünkü annem ve babam, sinirlenince öyle her şeyi kırıp döken insanlardır. onlar gibi olmak istemediğimden, hiçbir zaman etrafa zarar veren biri olmadım. benim zararım hep kendime oldu. sinirlenince birden elim ayağım titremeye başlar, o esnada elimde bir şey varsa istemsiz olarak pat diye yere düşer. eskiden daha sinirli biriydim ama terapi aldıktan sonra, kolay kolay sinir krizi geçirmiyorum artık. gerçi dün olağandışı sinir bozucu bir durum yaşadım, olay anında iyi idare ettim ama eve gelince tam buzdolabından yoğurt kovasını alırken ellerim titremeye başladı ve kovayı elimden düşürdüm. saatlerce bir de mutfağı kırklamak zorunda kaldım. sinirlenmek, her türlü başa bela...

başlığa doğru cevap veren bir tanım olmayacak, olsun.

aklıma geldi iki bilgisayar, üç telefon kırmıştım, aşırı rahatlatıcıydı ve bir gram pişmanlık hissettmemiştim. gizli gizli teknik servise götürüp tamir ettirmiştim. geçen haftalarda yine o karşı konulmaz dürtü, şiddet çoğaldı ve elimdeki telefonu duvara fırlatasım geldi, yapmadım. uzun süredir sabırlıyım.

sinir krizi geçirmeyecek kadar umursamazım ama bağıp çağırırım ne gerek var kırıp dökmeye hiç yani.

35 yaşıma kadar bendim, nasıl bir şey olduğunu da anlamıyordum insan o halmgelemez diyordum. eşim sigarayı bıraktı 1 ay önce ve sonrasında ev cehenneme döndü, sürekli sinirlilik kavgalar, anlaşamamalar. anlaşamamak neymiş onu da yeni anladım, kendisi diyor ki sigarayı bırakmak istemiyordum ben tek keyfim buydu, bende diyorum ki tamam öyleyse tekrar başla sıkıntı yok benim için. ben içemezsin demişim gibi anlıyor bunu ve yine kavga, 5 dakika bu konuyu konuşuyoruz ve ben tamamen serbest bırakıp iç diyorum ama hala diyor ki ben içmek istiyorum. ben diyorum iç hatta ben alayım geleyim marketten istersen, o diyor tek keyfim oydu ben içmek istiyorum, farklı dili konuluyoruz sanki. o an kendimi kaybettim ona vurmamak için duvara yumruk attım sonrası 5 dakika talsn yok. sonra o elimle yemeğe götürdüm ailemi, ben hastaneye gittim el tarak kemiğim de kırık var. elim 4 katına çıktı şişti, elimi kullanamıyorum. hayatımda tek sevdiğim şey spor, salona gidip çalışıyorum ve bunu kaybettim. mesleğim müzisyenlik ve 3d tasarım yapmak. ne enstrüman çalabiliyorum ne bilgisayar kullanabiliyorum. bir yumrukla hayatım bitti yani. sigara içenleri sevmez tokalaşmazdım hile zaten o yüzden istiyordum sigarayı bırakmasını. şunu sadece sevmiyor değil nefret ediyorum. kendisine saygısı olmayan insana benim yiç saygım olmaz her fırsatta rencide edip bozuyorum.

hiç yapmadım.
kime sinir olduysam onu kırıyorum.
sinir olmuşsun zaten telefonu kırdın mı kendini cezalandırmış oluyorsun. çift yönlü zarar. en azından karşıdaki bı daha yapmaz. kendimden değerli değil.

bu benim haftalık rutinim ya. bünyem maksimum bir hafta dayanabiliyor.