her şeye ve herkese rağmen yalnız hissetmek

sevgi eksikliğinden doğan bir durumdur. insan ruhsallığının doğası ikiliktir, o yüzden sağlıklı bir ruhsallığa sahip olan kişi tek başına olsa da yalnız hissetmez, ikiliğinin farkında olan kişinin yalnız hissetmesi imkansızdır çünkü ne yaparsa yapsın kendisinden kaçamayacağını bilir. lakin kişinin zihninde yanlızlık kavramıyla bağdaştıracağı bir ruh halini deneyimleyebilir, ama bu ruh hali de genellikle kişi kendisinden bıktığı ve yeni insanların getireceği yeni hazları arzuladığı zaman gerçekleşir. yani aslında yanlızlık değildir.

yanlış yerde, yanlış insanlarla birlikte olmaktan kaynaklanır.

etrafımızdaki bizi anlamayan düşüncelerimizi önemsemeyen insanların sebep olduğu duygu durumu

sebebini uzun zaman önce bulduğum hissiyattır: kendini bulmamış olmak. inanın bana. kendinizi aramaya başladığınızda etrafınızda bir sürü insan belirecek. yalnızlık, sizi bekleyen yolculuğu beklediğiniz için ortaya çıkar. çekinmeyiniz efenim.

ne lanet bir histir bu! konuşacak, gezecek, paylaşımda bulunmak için birilerini aradığınızda herkesin bir işi vardır. sonra alışmaya başladığınızı hissedersiniz bu yalnızlık hissine, birden herkesin ilgisiyle karşılaşırsınız. bu sefer de hevesiniz kalmamıştır. böyle bir kısır döngüdür.

gerçekleri konuşamadığınızı gösterir.

yalnızlık kalabalıklarla ölçülür. sizi yalnız hissettiren başkalarıdır. bu yüzden normal karşılıyorum durumu.
(bkz: kalabalıklar içinde yalnız olmak)

en son beni sevdiğini söyleyen kadına bile söylemiştim. haliyle toparlamaya kalkamadı iyi geceler dilemeden gitmişti.

ama hayat hep böyle banane lan beni seviyorsan ben onu hissedemiyorum ki.

yalnız hissetmek değil sadece yalnız olmaktır istediğimiz.fakat asla bunu beceremeyiz yani herkesten uzaklaşmak ya da kimseyi yanımıza yakınlaştırmamak gibi.çünkü her insan içinde tecessüs vardır yani merak..bu da en zayıf noktadır ki bir ben gibi sürekli seninle fakat başkalarının bunu fark etmesi gibi.

diğer yarınızı - ruh eşinizi bulamamış olmak.

bu genç yaşınızda neden bu kadar yalnızsınız anlamak güç sosyalleşme elinizin altındayken hem de

oğuz atay sendromu

ramazan samet yılmaz'ın da dediği gibi:
“bazılarımız şiirlere, şarkılara, filmlere, kitaplara tutunuyor.
sanırım artık insan, tutunamıyor insana”

yalnız kalmanın bir çaresi vardır belki, ama yalnız hissetmek bir ruh haline dönmüştür, artık hayatına kim girerse girsin o histen kurtulamıyorsun. ve zaman geçtikçe anlıyorsun, bu durumu kabullenmek en iyisi.

arkadaş ortamında belli olmaz ama böyle o dönüş yolunda yalnız kalışın, odaya girip kapanınca elindekileri yere bırakıp ya oturup ya uzanıp böyle bi boşluğa düşmek. yalnızlığı hissetmek.

yalnız hissetmenin huzurunu değişmeyenlerdenim.evet bazen bu durum değişmezlik içeren karanlık bir girdap gibi görünür ama hayat ve insanların yoruculuğu,kaosu içinde tek tutunduğum seçenek yalnızlığa yönlendirir beni. bu çok sıkıldığında sessiz bir liman var çek gemini oraya 'kafa dinle' mantığıdır. güvenebileceğin tek yer'in kendinle baş başa olduğunu bilirsin dayarsın kafanı gönül rahatlığıyla tanıdık olan sana... bir kalabalık var baktığında her yerde ama içinde hep o ıssızdasın işte. seni anlayan ve sana kalan tek şey sensin.bir ömür boyu bununla yaşamayı öğrenmelisin. bu belkide en büyük sınavın. sen seni sevdiğinde mutlu olucaksın bırak herkesi onlar hep kendi aleminde seni anlayacaklarını mı sanıyorsun kendilerini bile anlayamamışlar sana ne yararı dokunabilir ki bunların.

ioanna kuçuradi 'ye göre dostu olmayan insandır. yoksa özünde her insan yalnızdır.

aitlik olmayınca yalnızlık kaçınılmaz oluyor.

son zamanlarda yaşadığım durum. durup dururken melankoli bulutları üstümde dolaşıyor sanki.

dertlerini kimsenin anlamaması veya önemsememesi durumunda yaşanan bir duygu.