her şeye ve herkese rağmen yalnız hissetmek

hiç kimseye kendimi tam anlamıyla açmıyorum. içimdekileri oturup birine anlatmıyorum. kafamı birinin omzuna koyup ağlamıyorum. her şeyi içimde yaşıyorum, tek başıma. belki en zor olanı tercih ediyorumdur ama bunları yapabilmem için birine çok güvenmem lazım. ve ben henüz kimseye o kadar güvenmedim. o yüzden yalnızım. ama asla mutsuz değilim. yalnızlığımla mutluyum.

yaşamamış olduğum durum. yalnız falan değilim arkadaş, ailem var benim.

ruhumuzun yalnızlığa göre kodlanmasındandır.

(bkz: modern insanın en büyük problemi)

zaten mevcut olan bir gerçeği hissetmektir. hayat bu, herkes ve her şey geçiçi ama yalnızlığın eninde sonunda baki kalacak olan.

çivisi çıkmış dünyada hissedilebilecek en olağan duygu.

normal olan bir durum. sonuçta yalnız geldik, yalnız gideceğiz bu dünyadan.

çünkü hep yalnızlık var sonunda, yalnızlık ömür boyu.

demek ki etrafındaki insanlar o kişiye kendini yalnız hissettiriyor.

yalnızım çünkü ne yapayım. ne arayanım var ne soranım.

belki de insanlara kendini ifade edememekten doğan bir şeydir.

davranışsal olarak ipin ucunu kaçırmışsak, saygı anlamında çevremizde bize karşı soğumalar öne çıkar.

bencilliğin oranında mutlu olursun bu hayatta. güzellikmiş, yakışıklılıkmış, falanmış falanmış hikaye geyik.

olması gerekendir. ne olursa olsun, kim olursa olsun günün sonunda yalnızız. bunu kabullendikten sonra, olumlu olumsuz karar almak, yaşamak daha kolay oluyor. çünkü bu bizim hayatımız. yaptıklarımız bizi bağlar. tabii ki aile, çevre, toplum oluşumlarını es geçemeyiz ama kendimizin tek başına bir birey olduğunu kabul etmek zorundayız.

insan varoluşunun nedenini ve amacını anlamaya çalışıyor çoğu zaman, bu da varoluşsal kaygılar'ı beraberinde getiriyor ister istemez. ölüm, özgürlük, yalnızlık, anlamsızlık, bu konuların hepsi insan zihninde yer buluyor. ''bu dünyaya tek başımıza geldik, dünyadan tek başımıza gideceğiz'' düşüncesi insanı ister istemez yalnızlığa sürükleyebiliyor fakat insanın içsel yalıtımı yani duygularını, arzularını ve hayallerini bastırması bence daha yıpratıcı oluyor.

tüm bu düşüncelerin her şeye ve herkese rağmen yalnız hissetmeyi beraberinde getirdiğini düşünüyorum. evet dünyaya yalnız geldik ve yalnız gideceğiz ama dünyaya yalnız gelip öyle gidecek olan tek kişi değiliz ve olmayacağız, bu gerçeği kabullenmek gerekiyor. etrafımızda kimse yoksa yalnız hissedebiliriz fakat etrafımızda birçok kişi olsa da yalnız hissedebiliriz. kafamızın içerisindeki söylemek istediğimiz sözleri eğer karşı tarafa geçiremiyorsak, bizi anlayacak birisi yoksa, etrafımızda ne kadar insanın olduğu önemsizdir. fakat yalnızlık bu kadar kötü müdür? kafamızı dinlememizi ve biraz soluklanmamızı sağlamaz mı yalnızlık?

hani orhan veli diyor ya; ''ağlasam sesimi duyar mısınız, mısralarımda..'' diye, belki duymayacağız, belki gözyaşlarına dokunamayacağız ve o bize anlatmak için çırpındığı şeyi de bir türlü anlamayacağız fakat ben sanmıyorum ki bir kişi olsun orhan veli'nin ''anlatamıyorum'' şiirinde onun mutlu olduğunu düşünsün. tam olarak yalnızlığını dile getirmiş mısralarında. peki bu konuda orhan veli net bir şekilde anlaşıldıysa, bir nebze de olsa yalnız olmadığı anlamına gelmez mi? bu yalnızlıktan yazarak kurtulmuş. öyleyse, yalnız hissettiğinizde ve bu his bunaltıcı geldiğinde alın elinize kağıt ve kalemi, yazın. ne yazdığınızı düşünmeden, içinizden ne geliyorsa yazın. hem artık kafa sözlüğümüz de var, kağıt kalem olmadan buraya da yazabilirsiniz, sadece yazın.

iyi de kim gerçekten sevdiği, sevildiği insanlara sahip ki? en yakın aile üyelerin bile günü gelince ya ölüyor ya da irtibatınız kopuyor. hemen bir metre yanında oturan annenle, eşinle bile bambaşka dünyalarınız var. sosyal hayvanlar olmamız yalnız olmadığımız anlamına gelmiyor. herkes günün sonunda tek başınadır. bu yüzden bu kadar hassas olmayın kardeşim. kafanıza göre yaşayıp s.k..r.p gidin dünyadan işte. milyarlarca yıldır canlılar bunu yapıyor. yaşamına anlam ve önem katmaya çalışıp dinleri, idealleri yaratan alemin akıllısı da insan.

hiçbir şeyin anlamı yok kardeşim. sen ölünce önemliymişsin gibi belirli bir ritüele göre gömülsen bile ahali evlerine çekildiğinde o çok sevdiğin bedeninin üzerinde böcekler gezip ayrıştırıcılar seni tüketecek. ayılıp bayıldığın ailen en geç bir ay sonra normal hayatına dönüp sadece nadiren seni hatırlayacak. herkes gülüp hayatına devam edecek. seni tanıyan herkes yok olduğunda ise hiç yaşamamış gibi olacaksın. kasma yani kasma. evren seninle ilgili değil.

çünkü etrafımızdaki insanların %99 una kendimiz gibi olamıyoruz. onların istediği gibi oluyoruz , bazılarında bu durum %100, şanslıysanız 3 5 arkadaşınıza kendiniz cinisinizdir o arkadaş gurubuyla da hiç ayrılmak istemiyorsunuz zaten.

pandemiyle beraber iyice yoğun hissetiğim his. bunun sebebi ne yazık ki insanlar değil. tek sebep benim. o hissin geldiği an ruh gibi hissedilir.

fiziksel yalnızlık değil de; o muhteşem frekansı arama ve bulamama. 3 tane effffsane ötesi anlaştığım çocukluk arkadaşım var yıllardır sayısız muazzam dostluklar edindim. bu mertebede kadın sayısı 1. mental olarak gay olduğumuza karar verdik. kabullendik. mutluyuz.

istenen kişi yanınızda olmadığı için yalnız hissetmektir.

kişi x kişisini yanında ister ama x kişisi yanında değildir y kişisi yanındadır. işte bu yüzden kişi kendini yalnız hisseder. kalabalıkların içinde yalnız olur.
bu biraz bencilliktir ama böyledir.

istediğimiz kişiler yanımızda olmayınca hüzünlü ve hırçın oluyoruz ve yalnız hissediyoruz.
bazen de kafa yapınıza göre bir kişi bulamazsınız yalnız hissedersiniz.
bazı insanların arasında abi ben kime ne anlatıyorum ya dersiniz.
sonra bir çığlıktı yalnızlığım hepiniz mi sağırdınız ? dersiniz.

aradığın kişiyi bulamamışsın, istediğin yerde olamamışsın demektir.

bu kadar boktan bir duygu daha yok.. duyguların en berbat olanı olabilir... gerçekte hiçbir gerekçe olmadığının farkındasın ama yine de kendine hakim olamıyorsun.. sadece düşündüğün tek şey yalnız olduğunu hissetmek.. imdat.