her şeye ve herkese rağmen yalnız hissetmek

yav kizlae erkekler sozlukte o kadar kisi var ki nasil yalnizsiniz ya. şaşırıyorum. biraz özgüven ya.

edit:eminim yalniz hissettirmezler onlar.

sanırım böyle hissetmemde benim payım büyük. insanlara güvenmekte o kadar zorlanıyorum ki git gide kendimi yalnızlaştırıyorum. eskiden daha affediciydim daha gamsızdım. şimdi beni kıran kimseyi affedemiyorum. bazılarına sadece soğuk davranmam yetiyor. hayatımdan hiç yokmuş gibi gidiyorlar. aslında üzülmüyorum. sadece kendime kızıyorum. beni hayatlarında tutmak için zerre kadar çaba göstermeyen insanlara bunca zaman nasıl katlandığıma şaşırıyorum.

hep bir rol içindeyim, kimsenin yanında kendim gibi değilim . bazen ben bile kendimi anlamazken bir başkası tarafından anlaşılmayı da beklemiyorum aslında . bu bana yalnız hissettirse de yalnızlıktan ziyade eksiğim, hem de çok.

gördüm, herkes oradaydı, bir ben yoktum

"hiç kimseye acımıyorsun bari anana babana acı ulan!"

bedenen ordayım ama ruhen orda değilim

yokluğuyla baş gösterecek olan haldir.

kapat gözünü kimi görüyosun, sen bile yoksun yalnızlıktan ötesi.

çizdiğin yol hiç bir düzlemde veya eksende başka bir eğriyle kesişmez ola ki denk geldi mutlaka bı süreksizlik olur ve senin yolun yön değiştirir. yalnız kalmamak geçicidir

sürekli gördüğüm başlıktır; yalnızlığı sevdiğim için benim için bir anlam ifade etmeyen de bir başlıktır. sol frame'de görmek fena baydı ama hakikaten...

demişti, didem madak. bazı insanlar vardır, öyle inanırsınız ki onlara size yaşamın bütün enerjisini verir. lakin günümüz bireyleri ve onların yüzeysel ilişkileri ile plastikleşmiştir. gerçek hissetmedikçe bu sorun devam edecektir.

herşeye ve herkeze rağmen yanlız hissetmek'ten evladır.

kimi insan sürekli, kimisi bazen yalnızdır.
sürekli olan bunu bilir. ben gibi.
bazen olansa işte birde onu kıran vardır. o yalnızlığı anladığı anda...

başım ağrıdığında yaşadığım ruh hali.

bazen bütün dünya senden nefret ediyormuş gibi hissedersin. sanki herkesin elinde bir bıçak vardır ve bekliyordur en can alıcı yerine saplamak için.
bir sürü insan içerisinde kimsesiz olmak tanımını, en iyi farklı şehirler de yaşayan/yaşamak zorunda kalan insanlar oralara ilk gittikleri vakit hissederler.
insanların sana garip bakışını, kim ulan bu tavırlarını hissedersiniz. size yanaşmaya, çözmeye çalışırlar. istihbarat toplama işleri, yemleyip konuşturma işlemleri gibi testlerden geçersiniz. kimse demez ki hocam sen hoşgeldin.
bir istihbarat subayı, tem(terörle mücadele) komiseri yada bir asker olmadığımı kanıtlamak yaklaşık 2 yılımı almıştı.
işte o evrede gördüm etrafımda ki onca insana rağmen aslında yalnız olduğumu.
zaman içerisinde inceden bir bunalıma girmenize sebep olabilecek bir durumdur.
bir de bunun herkesin tanıdık bildik insanlardan oluştuğu bir yerde yaşananı vardır ki o aslında bu başlığın gerçek cevabıdır. ilk bölüm sizi bilmeyen insanların şüpheleri den oluşan bir dünya idi zira. sizi tanımayan kişilerin, size şüphe ile yaklaşmasından daha doğal ne olabilir?
peki tanıdık bildik emin olunan yada olduğunuzu zannettiğiniz insanlar arasında ki durum? sizi bilen insanların sizi anlamaması?
-o beni bırakmaz yahu!
dediğiniz kişinin tam ihtiyacınız olduğu anda ortadan kaybolması?
ailenizin, canınızın hatta eşinizin size sırt çevirmesi?
başlığa cevap olarak, insanın gerçek anlamda tamamen yalnız kaldığı en lanet dönemdir benim nazarımda.

belli bir noktadan sonra ne kadar uğraşsanda çevrendeki insanların seni anlamıyacağını bilirsin yalnızlığını kabul edip köşene çekilip, akıp giden zamanı izlemeye başlarsın sadece.. bazen bu yalnızlık hissini çok yoğun hissedersin ama onu yok etmekte mümkün değildir bilirsin. kalabalıkların içinde yalnız hissetmek, yalnızlığın en kötüsü olsa gerek.. son olarak küçük prens kitabından bu başlığa uygun bir alıntı bırakmak istiyorum "insanların arasında da yalnızdır insan".

yalnızlığın nasıl büyük bir nimet ve zenginlik vesilesi olduğundan haberiniz olsaydı şükrederdiniz.

sitemin, yakınmanın, şikayetin faydası yok.

türkiye koskoca bi fatih terim gibi aynı nasıl olabilir bu kadar akıl alır gibi değil..

herkes herkesleşmiş, herşeyse yalnızlıkla özdeşleşiyorsa ve artık hiç bir şeyin hükmü kalmamış demektir. ne demek istediysem kafam karmakarışık da biraz.

başkaları yalnız hissetmesin diyedir.