her şeye ve herkese rağmen yalnız hissetmek

(bkz: tutunamayanlar kulübüne hoşgeldiniz)

çocukluktan itibaren derinlerde hissettiğim dışlanmışlık duygusu zamanla yalnızlığı seçmemle resmileşti diyebilirim. yani çaba göstermediğimi fark ettim. o etrafı arkadaş kaynayan insanlar epey bir çaba gösteriyor, hiçbirşey yapmasa gürültü çıkarıyor. oysa ben sessizliğe gömüldükçe gömülüyorum. istemiyorum. kısaca suç biraz da bende.

kalabalıklar içinde yalnız olmak durumu. isterse bütün dünya üzerindeki insanlar yanında olsun içinde yalnız kalmışsan hiç önemi olmaz.

hissediyorum. ama çok hissetmiyorum.
çünkü çok tükendim. duyguları oldukça yoğun yaşayınca geriye sadece özlem kalıyor.

ıyi anılar bozuldu, artık geri gelmeyecek ve sevgimi elimden aldılar benden hem de zorla söküp aldılar. çok direndim ama sevgim de kirlendi ve sevdiğimde değişti. vazgeçmek durumunda kaldım.

artık canım acımıyor. her gün üzgün olmuyorum. beni ağlatan biri de yok. oyunlar yaparak intikam alırmışcasına bana boyun eğdirmeye çalışan da. huzurluyum en azından. sağlıklıyım. tek derdim geçim sıkıntısı işte.

kimseyi bu kadar sevmeyin. sonuna kadar gitmeyin. güvenip hayal kurmak için biriyle olmaya gerek yok. kendiniz de başarabilirsiniz. eğer yapamaycağınıza inanıyorsanız en azından bu kadar hayatın merkezine koyup körü körüne bağlanmayın birine. bi ayağınız kapıda olsun. gidebilin.

evime geri döndügümden beri uğraş içerisindeyim. kitaplarım, izleyip kendime bir şeyler kattığım diziler ve filmler, radyo için bir takım şeyler ve en önemlisi yeni kuracağım hayatım için çalışıyorum.

ıstediğim mesleği yapmak ve hak ettiğimi kazanmak için. geç değil. yapabilirim.
ama zaman geçiyor ve belki de son fırsatlarım bu işler için.
kendime dönmek içinse biraz zaman var. tekrara düşmemek için eski benlere ulaşmak değil; yenilenip devam edilecek olgunluga erişen bir ben hazırlıyorum içimde.
sunulmaya layık olacagından şüphem yok.

fakat bu sefer bu ben, kendime.
yalnızca kaçmaya çok daha yaklaştığım için. belki de kaçmak diye nitelendirdigim şeyin bi ayağının kapıda olmasıyla tamamen kaçmak olmadığı için..
virginia'dan beri..
derin tutkularının gerçekleşmiyor olması.
sadece odaklanıp üzerine uğraş verdiğin durumlar başarıya eriyorsa..
bu tutkuları bir iş gibi işlemek mi gerekir?
olana kadar her gün her gün ve sıkılaşmaya başladıgında arzu dinerse mi ancak mümkün kılabiliriz?
ve bu insanlığın şehvetinin laneti miydi hep?
virginia'dan beri...
virginia'dan beri yazma ilhamımı buldum..

hiç kimsesiz kalabalık hissetmekten daha iyidir. öyle olunca şizofren diyorlar. yalnız olunca sadece yalnızsındır.

yaş 30 ları görünce geçmişten bi kaç göz arıyor insan...

edit: yaşlanma başlangıcı böyle bir şey sanırım

beni şafak baskınıyla yaka paça içine çeken durum. çevremde insanlar pek tabii var. ama iste insan anlaşıldığı yerde olmadığı sürece bulunduğu konum ve kişilerin bi önemi var mı? sanmam.
hatta işbu duygu durumu bilakis insanların içindeyken zuhur ediyor. eğleniyoruz gülüyoruz ama apansızın köşeme çekilip düşüncelere dalıyorum. gerçekten yaşadıklarımı hak ettim mi? kötü bir insan mıyım? bile isteye beni hiç kırdılar mı? üzüldüğümün farkında olan kimse var mı? ki son sorunun bir miktar da yardım çağrısı barındırdığı ayan beyan ortada. ama sorun şu ki, duyan var mı?
hal böyleyken yalnızlık hissi kaçınılmaz oluyor. ben de isterdim zor zamanımda sırtımda bi el hissedeyim, saçlarıma ufak bi buse kondurulup "atlatırız merak etme" densin. ama işte bazen olmuyor, olmadığıyla da kalmayıp boğazıma bi yumru yüzüme soluk bir gülüş olarak oturuyor. insanlardan ümidi keseli oluyor bende biraz. en yakınım dediğim insan bile olsa hep gizli saklı tuttuğum bi parçam oluyor. bana zarar verebilecek gücü kimseye vermiyorum, veremiyorum. bilmiyorum belki de bu şansı ufak ufak da olsa vermem gerekiyor yalnızlık hissinden kurtulabilmek için.
bana bi terapi yolu gözüktü gibi sanki, hı?

"anlaşılmak lükstür" herkes sahip olamıyor maalesef, hatta sahip olan var mı ?

yalnızlık aranmaktır.

bazen milyonlarca insanın içinde yalnız hissedersin kendini. bazen kimsesizken doludur etrafın.
bu tamamen kendisiyle alakalıdır insanın. yalnızlıktan kurtulmak kendi elindedir.

sürekli hissettiğim şeydir.

ne demişti peyami safa:

bazen kalabalıkların ortasında, tek başımıza kaldığımız vakitlerinkinden fazla yalnız değil miyiz ?

benim için normaldir… çünkü zaten yalnız doğar ve yalnız ölür insan yaşarken de farkı yok pek

aile sevgisizliğinden kaynaklı bence bu durum, ailesinden göremediği sevgiyi başka insanlarda aramak ve bulamamak sizi her daim yalnız hissettirebilir bence.

herkes yalnızdır arkadaşlar.
insan tavana her gece yalnız bakar.

ancak bu problem değil.

içini acı bi hissin kaplamasıyla birlikte gösterir. gerçekten göğüs kafesinin acıdığını hissedersin. sanki bilmediğin bi ülkede tek başına hayatını idame ettiriyorsun gibi, bir okyanusun ortasına gemiden atılmış kaçak bi göçmen gibi hissedersin. herkes bi yolunu bulmuş o trene yetişmiş de sen hala trene gidecek yolda taksi arıyormuşsun. beşikte annesinin unuttuğu bir bebek, güneşin görmediği bir apartman dairesindeki çiçeksin.
daha nasıl anlatayım bilemedim. sadece yalnız olmadığımı bilmek istiyorum.

"ve bir aksamustu yanınızda kimsecikler olmaz ya da olması gerekenler yanınızdakiler degillerdir" diyede bakabilirim, memnuniyetsiz pislik diyede bakabilirim cinsiyet ve kisiye göre degisir.

bunu deneyimsel bir örnek ile tanımlamak isterim.

hayatıma girmiş, sosyal medya hesabıma "arkadaş" diye eklediğim sayıya bakarsanız alelade bir sayıya sahibim. fakat dışarı çıkıp (kendi zevklerime göre) müze, kapalı çarşı, sahaf gezmek istediğim zaman benimle gelecek kimse çıkmaz aralarından. hatta oralara gitmeyi bırakın, hal hatır sormak için yazan bile yok. kısacası benim konuştuğum hiçbir kimse yok. ya onlar beni itti, ya da ben artık geri çekilmek istedim. kendi yalnızlığımı oluşturdum ve bu sessizlikte kendi sayfamı oluşturup iç sesimle vakit geçiriyorum.

yalnızlık alışıldığında bırakılacak bir şey değil. bir gece ertesi gün için kendi kafanızda evde dinlenme planı yaptığınızda sabahın köründe arayarak "kahvaltıya gidelim mi?" diye rahatsız edilmemek beni huzurlu ediyor. kimseye çekinerek "benimle şuraya gelir misin?" demiyorum. canım nereyi gezmek istiyorsa o gün orada istediğim kadar oturuyorum. insan yalnız olduğunda dışarısı hakkında daha iyi gözlem yapıyor. arkadaş gruplarını izlediğinde "dışarıdan böyle mi görünüyormuşum!" diye kendi kendine soruyor ve yalnızlığı daha çok sevmeye başlayarak kalabalıktan uzaklaşıyor.

fakat bana soracak olursanız bir demet yalnızlığın kimseye zararı yok. bilakis katkıları olacaktır.

yeni açacağınız temiz bir sayfaya çevrenizin derdi ve tasalarından oluşan çizgilerini değil, kendi çizgilerinizi çizeceksiniz. okuduğunuz her kitap için, her film için, keşfettiğiniz her bir şarkı için farklı bir çizgi. defter bittiği zaman şöyle bir bakın, karalama ve spiraller ile dolu karmaşık renklerdeki portre mi sizi oluşturuyor, yoksa kendi sayfanızda tamamen kendi düşüncelerinizin oluşturduğu portre mi? işte o zaman anlayacaksınız yalnız olmak isteyip istemediğinizi.

o olmadan geçen her gün cehennem olduğu için bana normal gelen durumdur.

kim olursan ol ne istersen yap
sen de bu dünyada tek başınasın demiş erkin koray. içimizde bir yer her zaman tek başımıza olduğumuzu biliyor. işte bunun farkındalığı bazı insanlarda daha fazladır. bu bilginin aşırı dışavurum hali sürekli yalnız hissettiriyor. bazı şeyleri içimiz bilmemeliydi.