her şeye ve herkese rağmen yalnız hissetmek

neden böyle hissttiğimi anlayamadığım durum.

başarısızlık, mücadele etme gücünde eksiklik, az emekle çok yol alma gayesi vb sorunlardan dolayı hesabı etrafındaki insanlara yüklemenin sonucudur. sizi istediğim gibi yönetip yönlendiremedim, beni mutlu etme görevini başaramadınız demiştir. sağlıklı bir durum değildir. ciddi bir psikolojik sorundur.

yalnızlık kendi kendine yetebilme sanatıdır.

işte bunlar hep parasızlıktan oluyor insan hayallerini ulaşamıyor. sonra yuvasız kaz gibi ordan oraya geziniyor.

itiraf edemeseler de insanların büyük çoğunluğunun içinde bulunduğu durum.

her şey ve herkes kümelerinde, ihtiyaç duyduğu "şey" ve "kişi"elemanlarıyla enderliklerinden veya imkanlarından dolayı karşılaşamayan insan söylemi.

sebepleri arasında sosyal medya, monoton davranışlar, popüler kültür hastalığı gibi basmakalıp yaşantıya yol açan kavramların neticesi olarak "iletişim çağında iletişimsizlik" vardır.

ayrıca günümüz şartlarında zorlu hayat koşullarından dolayı insanların kendine vakit ayıramaması, akabinde giderek büyüyen çıkarcılık, bencillik, kibir hasetleri ile yalnızlık kaçınılmaz hale gelmiştir.

etrafında herkes diyecek kadar insan sayısı olanlar tarafından kullanılabilecek söylem.

gerçekten yalnız hissetmenin ve anlaşılamama hissinin burukluğunu dahi kaybedecek kadar hissizleşmek ve ufak tefek tetikleyicilerle bunun farkındalığına vardıkça kendini soyutlamanın verdiği tuhaf anomalinin getirdiği imtihana beklerim. ya da beklemem, o kadar da kötü biri değilim.

şu başlığa yazan kadın yazarların acılarını ve yalnızlıklarını gidermeyi bir milli bilinç atfediyorsam bir o kadar erkeklerin dramlarına gülüyom.

çok süpersiniz he. millet sizi anlayamıyo. eşsizsiniz yünivörside. hayret onca insan falan var. aaa.

hiç sevmiyorum sizi. her bir zerrem ayrı ayrı tiksinip, gülüyor.

bir an geliyor bu farkındalık çekiç gibi seni yerin beş bin kat dibine sokuyor.
farkında olduğun ama umursamadığın her gerçek, o an bir film gibi gözlerinin önünde beliriyor. çirkin bir his. kurtulman gereken, aldanıp içine gömülmemen gereken bir his. hayatta hep güzel şeyler olmuyor elbette ve sen tabi ki yalnızsın.
beyninin içinden geçeni sadece sen bilebilirsin. ne kadar sevenin olsa da, beyninin içini tek bilen sensin.
toparlama süresinin kısalması için reklama tıklayın.

insanı boğuluyormuş gibi hissettiren durumdur. çünkü her şey ve herkesin çare olamayacağı yalnızlığı ancak bir kişi giderebilir. bu aynen bir hastalık için uygulanan yanlış tedaviye benzer. ilaç var doktor var ama ilerleme yok.

o yüzden bir sis gibi insanı sarıp sarmalayan yalnızlığa çare ona iyi gelecek gün ışığını bulmaktır. şimdilik o sislerin içinde el yordamıyla sağa sola koşturmaya devam.

aklından geçeni sesli söyleyecek kadar rahat olmadığın insanların yanındaysan yalnızsındır. ruhen birbirini doyurabilmek, tamamlayabilmek çok önemli. mesafe önemsizdir.

en nihayetinde kendine aşıktır insan...
anne, baba, kardeş, eş, çocuk... ne olursa olsun bir noktada durup bir düşündüğünde önce kendi gelir insanın.
bi dakka ya ben n'oluyorum, ben neredeyim, ben hiçe mi sayılıyorum, hakkım yenmiyor mu? gibi düşünceler kafada dönmeye başladığında yalnızlık hissi gelmeye başlıyor.

kimi zaman ayıp olur düşüncesiyle kimi zaman acaba bencillik mi yapıyorum düşüncesiyle kimi zaman keyfi istekleri için canımdan öte dediğine diyemez içinden geçenleri.

içinden geçenleri tüm şeffaflığıyla dile getiremediğinde, isteklerini açık bir şekilde söyleyemediğinde de diyemedikleri kendine kalır. her şeye rağmen yalnızlık budur.

konuşamadıklarımız yalnızlaştırır.
hiç korkmayın depresif hallere de girmeyin en normali budur.
herkes yalnızdır ve yalnız kalmak, kalabilmek, rafine bir lükstür.
yalnız kalmamak adına yaptıkların ödün vermektir.

öyle değil o. insan kendisini izole ettiği yalnızlığı sever. bilerek isteyerek yapmıştır bazen. kendisine vakit ayırdığı yalnızlığı. sorun kendisine biçilen şeyi yaşamak zorunda kalmak. istendiğin ortamlarda istemediğin kisilerle olmak.
üzerine tişört giymen gerekirken sana gömlek veriyorlar kazak eşofman. alakasız şeyler .
ama herkese rağmen değil o. insan özlüyor bir çok şeyi kişiyi ailesini.

#616 gözümü kapattığımda bile yanımda yatıyor sanki

bunun temelinde anlaşılmama hissiyatı yatıyor. karşındaki seni anlamadıktan sonra ha duvara konuşmuşsun ha bir insana. o yüzden yalnızlığın sayılarla alakası yoktur hiçbir zaman.

ya aslında şöyle bi duvardan duvara vurmalı şekilde sevişsek hem rahatlayacak hem de yalnız kalmayacağız ama işte.

yorar.
ve ben çok yorgunum.

alın size depresif tanım.

bu bende evlendikten sonra oldu sanırım aynı şehirde farklı bir yere taşındık sadece tüm çevrem eski evimin orada kaldığı için bir an hiç alışamayacağımı düşündüğüm bile oldu. evlenince biraz kendinle kalıyorsun, ne kadar eşinle de olsan her şeyi paylaşsan da sıkamıyorsun karşındaki insanı her an birlikte olalım her şeyi beraber yapalım diye, kendine ait bir alanın olması gerekiyor ve ikiniz de çalıştığınız için yalnız kalıyormuş hissi ben de çok oluyordu. şuan kendim için bişeyler yaptıkça o yalnızlığı hissetmiyorum sanırım artık bi yerden sonra sadece kendinle olmaya alışman gerekiyor.

kaçınılmaz bir gerçektir bu, yalnızlık duygusunun ve birçok psikolojik sorunun ilacı koşulsuz sevgi görmekten geçiyor. hepimiz bunun arayışındayız ama çoğumuz maalesef bencillikle bu işi de berbat ediyor. koşulsuz olarak sevilip, sevmek çok önemli bir durum.

bunca insan yalnızken neden bunca insan yalnız.. herkes birinin elinden tutsa, yanında dursa, teselli olsa bitecek sanki her şey..