her şeye ve herkese rağmen yalnız hissetmek

herkesin yalnızlığı hiç kimsesizlik değildir çünkü. kimi duygularını paylaşınca anlayacak biri bulamaz da yalnız hisseder kendini kimi ise kendini onca insan arasında farklı görür de yalnızlık hissine kapılır. gerçekten var olduğumuzu hissedemediğimiz yerlerde de yalnız hissederiz kendimizi. x kişisi gibi davranmak zorunda olduğumuz bir çevrede benliğimizi yok etmiş sayılırız; biz, biz değilizdir artık. bunu yapmak zorunda bırakan insanlar arasında da yalnızızdır bu yüzden.

kısaca, herkese rağmen yalnız hissetmek, çevremizdeki insanların miktarının önemsiz olması çok doğaldır çünkü yalnızlık, sayılarla ölçülebilecek bir birim değildir.

işte bu yalnızlık kelimesinin kökenindeki yalınlıktır herkese ve her şeye rağmen yine de yalnız hissetmek tarifi ve tedavisi olmayan bir hastalıktır insan bununla doğmuşsa bir kere nereye giderse gitsin onu da yanında götürür...

kendini bir hapishane misali içine kitleyince oluşan durum.

sizi anlayan anlayacak bir insan bulana kadar yalnızsınız bu hayatta en zoru da kalabalık içinde yalnızlık.

iyidir iyidir
güçlü tutar yalnızlık
etraf oçe kaynıyor
böyle iyisin

ruh sağlığının bozuk olduğunun kanıtıdır.

bu hayatta zaten biricik kendin için yaşayacaksın. kendini mutlu etmeyi beceremeyen, kendini sevmeyi beceremeyen biri ne hayatı ne de insanları sevebilir.

ben bunun içine doğdum gibi hissediyorum. kendimi bildim bileli böyleyim. bunun sonradan kazanılan bir şey olduğunu bile düşünmedim hic.

ne yazık ki, bazıları bu şekilde doğuyor.

aslında yalnız olmadığını fark ettiren başlık

böyle hissettiğini söyleyenlerin büyük çoğunluğu ergenlikten kalma triplerde aslında. tanırsınız onları. "sen bu kızın neler yaşadığını biliyore musun"daki kızlar ve şiir seven 31 bağımlıları.

ancak bir kısmı gerçekten ara ara bunu hissediyor. kısa süreli çaresiz bir hastalık olarak tanımlayalım.

15 yaşımdan beri cebelleştiğim ruh hali

welcome to my depressed lifestyle.

nedem bu duruma kötü bir gözle bakılıyor? neden yalnız hissetmeyesin ki? içindeki o boşluğu, başkası ile doldurma arayışının ne kadar yanlış bir tercih olduğunun farkında değil miyiz?
gıpta edilen bir çok insan özünde hep yalnızdır ve bundan şikayetçi olmak yerine keyfini çıkarmış, yalnızlığı ile eğlenmiştir. en azından benim için öyle

bunu sıklıkla yaşadığım sorunlardan biri. bence en büyük nedeni insanların bizi anlamaması ve kendimizi onlardan farklı hissetmek bizi yalnızlığa itiyor, yalnız hissetmemizi sağlıyor

her şeye ve herkese rağmen yanlız hissetmek

benim gözümde bir çerçeve vardır oda yanlızlık çerçevesi, çerçevenin içerisinden çıkardığım oldu mu bilmiyorum ama bildiğim tek şey kimsenin beni çıkarmaması çıkaramamaları beklediğim kişiler vardı belki onlar alır ve beni çıkarırlar diye tek umudum onlardı ama olmadı halen çerçevenin içerisindeyim . etrafımda bir sürü insan var.
arkadaş hepsini seviyorum ayrı ayrı ama bana neden yanlız hissediyorsun demediler. bu konu ile ilgili daha önce bir tanım paylaşmıştım bana yanımda olduğunu hissetiren tek kişi oldu tanımım ile ilgili mesaj attı bana, yanımda olan oydu sadece uzakta olduğu halde bile sanki o an yanımdaydı uzakta değildi beni alıp çerçevenin içerisinden çıkarmasını istiyorum mezun olmadan bir sürü kişiden ümidim vardı ama artık sadece bir kaç kişi onlarda gitmesinler beni daha çok yanlız bırakmasınlar.
ne olur beni çerçeveden çıkarın artık dayanamıyorum sabrım kalmadı benide alın buradan lütfennn.*

işte bu ben.

normaldir. yalnız geldik yalnız gideceğiz. yalnızlık insanı güçlendirir.

olabilecek bir şey. kabalıklar içinde yalnızlaşmadık mı zaten.

bir yerde kabul görmek ait olmakla eş değer değildir.