hiç gelmeyecek birini beklemek

(bkz: godot)

gelmeyeceginden eminseniz bi ihtimal bile yoksa yavas yavas o bekleme hali bitip gider ya da belki aliskanliga donusur ama yine biter. bi sabah uyanip beklemediginizi fark edersiniz artik. ama acaba gelicek mi gelir mi ihtimali varsa bi omur pesinizi birakmaz bu durum. gecmis olsun denir sadece

bu hiç kelimesi çok sert ve kati bir kelimedir. o yüzden hiç gelmeyecek biri yalnızca ölü biri olabilir.
ben hiç gelmeyecek bir çok insanı bekliyorum. en azından rüyama gelsinler diye bekliyorum...

hayat hiç gelmeyecek birini beklemek için çok kısa.

iyi bir insan olursaniz şirinleri bile görebilirsinjz bu kadar sabırla.

benim beklediklerim öldüğü icin gelemez ama ölmeyen bekledikleriniz varsa devam etsin cunku gelmek zorundalar, hayat bir sekilde sizi karsilastiracaktir asla şaşmaz.

geleceğim bazen, uykudayken sen
beklenmedik, uzak bir konuk gibi
sokakta bir başıma koyma beni
kapıyı sürgüleme üstümden
usulca girecek, bir yere ilişeceğim
bir zaman karanlıkta bakacağım yüzüne
görüntün doyasıya dolunca gözlerime
seni kucaklayacak ve çıkıp gideceğim

(bkz: nikola vaptsarov)

bir çok gidenin her biri memnun ki yerinden,
bir çok seneler geçti; dönen yok seferinden.

(bkz: yahya kemal beyatlı)

en başından kaybettiğimizin işaretidir.

adamı zayıflatır.

umudun sonudur. sabırla, sükunetle bekliyorsun. "gelmeyecek." diyorsun ama umudunun sesi yüksek çıkıyor. elbet bir gün vazgeçiyor tabi insan.

insana yaşama sevincini kaybettiren her şey maalesef bizi hem bir yandan çok çok zorluyor, hem de bir şeyler öğretiyor işte. öğrenmek ister miydim? hayır. elimde değil zaten; hak yazmış oluyor işte... şu an bu yazıyı yazarken bile aklından insan "biri etkilenecek, biri beğenecek" diye umut ediyor. hastalıklı bir umut sanırım bu. hastalık dediğimiz şeyin bir de tedavisi olmalı. ama bu tedavi edilebilen cinsten bir hastalık mı ki acaba? ahh ahhh, neden yazıyoruz biz bu sözlükte? hayatımıza bakmak varken. zaten bakabilseydik yazar miydik? (bakabilenlere saygım ayri) kendi kendini yiyip bitiren çocuk, yeni nick'imi bu yapicam galiba. sadef, içine düşen yağmur damlasının acısıyla bir salgı salgılarmış ve o yağmur damlası bir inci tanesine dönüşürmüş. seller aldı götürdü içimi , o kadar acıdan ben de bir şeyler salgılamış olmalıyım. ne olur bari incilerim verilsin bana yeter, gerçi o da ne işime yarayacak, istediğim şeyler olmadıktan sonra, hep aynı terane zaten bu hikayeler. düzelicem ama inşallah. söz.

otogarlara küstürür. hatta nefret ettirir.

kendini beklemektir.

çok bekledim...
beklerim de sanırım.
leyla ile mecnundaki ismail abi gibi olmak belki de.

belki ben beklediğim kişi için ben çoktan ölmüşümdür, veya beklediğim kişi "aslında" çoktan ölmüştür de haberim yoktur...

bilmiyorumdur, haberim yoktur. ben canlı tutuyorum belki de ölmüş bir şeyi... ben bekliyorumdur bilmeden asla gelmeyecek bir şeyi veya kimseyi.

acıdır, hem beyni hem kalbi hem ruhu yorar.

paradoksuna sağlık diyorum, ben şahsen. çünkü zaten gelmeyecek birinin gelmesi münkün olmadığı gibi onu beklemek de biraz futil bir yaklaşım olmalı... gelebilecek birilerini beklemelisin ya da zaten gelecek biri naturaly geleceğinden beklemene bile gerek yok. ne güzel değil mi oysa...

melankolisever insanın yapacağı iştir.
gelmeyecek işte, beklemenin kimseye faydası yok.
sadece bekleyenim zamanından çalan hadisedir ayrıca, gereksizdir.
zaman durmaz, zaman beklemez!
gelmeyenlerle canını sıkacağına, gelebilecek kere odaklan.
yarın öldüğünde pişman ölme.

valla gerekirse yalnız ölürüm biliyor musunuz?
hiç gelmesin, hiç bakmasın veya hiç göremesin...
bana yazdıran, çizdiren o.
birileriyle konuştuğumda herkese kıyasla bariz bir şekilde kendini belli ettiği o farklılığını kimsede bulamam.
bunun farkındayım ve bu yüzümü güldürüyor.
olacak olmasa bile..
bazen fazlasına gerek kalmıyor.
cidden.
acıtıyor lakin güzel bir duygu bu..

hala bekleniyorsa mutlaka bir umut vardır. umut olmadan bir şeyleri devam ettirmek imkansıza yakındır. her ne kadar görünürde imkansızı çiziyor olsa bile mutlaka bir yerlerde minik bir belki ya da ihtimal vardır. her şey imkansızı kesince artık bir şeylere devam edilmesi gerektiğini anlar insan er ya da geç. tabii her şeyin imkansıza kesilmesini kabullenmek zor bir süreç o ayrı mevzu.
o yüzden insanı her şeyiyle hiçe sürükleyen bir şeydir hiç gelmeyeni beklemek. kısa süreli umutlara kapılıp sonrasında gerçeklerle yüzleşmek üzer insanı.

ben çok bekledim. ne oldu, geldi. şimdi tekrar bekliyorum. bu sefer bok gelir.