kanser olduğunu öğrenmek

jigsaw'ı / saw'ı gözleriyle izleyenlerin gözden kaçırması imkansız olan detay. saw gayet de entelektüel bir filmdir bu arada. ilk 3 serisi için.

her şeyin ne kadar boş oldupunu en ufak şeylere boş yere üzüldüğümüzü kendimizi boş yere harap ettiğimizi anlamamızı sağlayan bir hastalıktır.

allah kimseye vermesin dediğim durumdur

karşılaştırmasını asla yapamam ama kardeşinizin kanser olduğunu öğrenmek gibi dünya yıkıcı olay

'' allah kimseye vermesin'' diye hep dua ederiz. ancak doğanın muazzam dengesi sonucu birilerinin farklı farklı hastalığa yakalanarak ölmesi kaçınılmazdır. işte bunların başında en zor olan hastalıklardan birisi olan kanser hastalığı hem süründürür hem de öldürür. bu hastalığı duyanlar için, aile yakınları için acılı ve sancılı bir süreç başlar. akla hemen ölüm gelir. modern çağın hastalığına yakalananlara allah sabır versin demek isterim.

çok yakın bir zaman da öğreneceğim gerçek. ilk annemle yaşadım bunu kendimle noktalayacağım

kendimin olduğunu öğrensem belki bu kadar koymazdı.

ama babamın son emanetinin kanser olduğunu öğrenmek, belki kurtulur diye düşünürken 4. evresinde olduğunu bilmek çok ağır geldi bana.

söyleyemedim bile, henüz ikinci evredeymişsin kurtulma şansın var diye yalan söylemek zorunda kaldım anneme. hayatımda masum da olsa söylerken en çok zorlandığım yalandı bu sanırım.
ama mecburdum, onu diri tutabilmek için bir umut vermem lazımdı.

şimdi oturmuş bu sinsi hastalığın onu nasıl erittiğini izliyorum. bir taraftan umut aşılamaya çalışırken bir taraftan ızdırabımı saklamaya çalışıyorum. bu çok ağır bir yük.

düşünsenize her yüzüne bakışımda acaba ne olacak? yaşar mı? yaşarsa ne kadar yaşar diye düşünürken bunu gülümseyerek kelimelerle gizlemeye çalışıyorum.

ölüm allah'ın emri amenna, biz buna iman etmişiz. ama ha bugün ha yarın diye beklemek yani bu duyguyu tarif bile edemiyorum.

28 yaşında babam öldü, o da çok hastaydı ve çekti. onun da bu sürecine şahit oldum. aradan on yıl geçti zalim hayat beni yine aynı noktaya getirdi.
üstelik bunun önüne geçme şansım bile yok.

tek tesellim, her ikisininde evlat olarak her daim yanlarında durdum dualarını ve rızalarını kazandım.

dalım budağım kırıldı sanki ama, yıkılmak veya çökmek gibi bir şansım yok. çünkü geride eşim ve çocuğum var.

onlar için yaşamalı, onlar için savaşmalıyım. yani bu mücadele mezara kadar devam edecek gibi.

ne diyebilirim ki, içimden geçtin sen benim hayat.

güzel anılarımın hepsini unutturdun geriye bakınca hep mücadele ve dert görüyorum artık.

başka sözüm yok, bitti.

sevgili arkadaşımın da dediği gibi kendimiz için üzülmeyiz belki o kadar.. çünkü insanın kendine üzülmesi, acıması, ağlaması güç bir mesele. ama belli ki candan öte bir acı var. o da sevdiklerimizin, varlığımızı borçlu olduğumuz kıymetlilerimizin hastalanması.
rahatsız kardeşim, anneciğin dilerim bu hastalığı atlatır, atlamazsa da bu süreci olabilecek en acısız şekilde geçirir.
güçlü ve kuvvetli ol. dediğin gibi eşin ve evladın var. seni hayatta tutacak dalların var. annen için evlatlık vazifeni sonuna kadar yerine getirmekten ve onun yanında olmaktan başka yapabileceğin bir şey yok.
dualarımız sizinle.

ben dayımı kanserden kaybettim. doktorlar tür ve zaman olarak çok şanslı olduğumuzu, birkaç kemoterapi ile tedavi edilebilir bir şey olduğunu açıkladı. 6. ayında dayım ayakta girdiği hastaneden omuriliğin patlaması sebebiyle felçli olarak çıktı ve biz artık ayak parmağının seyirmesine bile sevinir olmuştuk. maddi imkanımız vardı, küba'da tedavi seçeneğini düşünürken dayım vefat etti. her şeyiyle tüm olanlar 9 aya sığdı. o dokuz ayda ben dağ gibi adamın bir kuru dala dönüşmesini izledim. bu nedenle en büyük duamdır "tanrı kimseye rüyasında bile göstermesin hastalığı"

espri konusu yapılacak bir durum değildir. çok şükür öyle bir durum yaşamadım ama onlarca kez tanı koyup bunu hastalara söylemek zorunda kaldım. hala her seferinde aynı acıyı ve zorluğu yaşıyorum.

ayyy çok kötü bir durumdur herhalde*

demoralize olurum.

(bkz: nasıl başlık açılmaz)
(bkz: yıktın formatı eyledin viran)

edit: moderasyon yine şimşek hızında bugün maşallah. başlık hemen doğru yere taşındı.

t: kabullenilmesi zor bir durum.

bu dünyada mutlu olamamış, istediğini alamamış biri olarak herhalde başıma gelecek en güzel şeylerden biri olurdu. bu bilgiyi bir doktor odasında aldığımı hayal ediyorum, doktor şok olurdu yemin ediyorum sevincimi görünce.
hiç öyle kemoterapi falan uğraşmazdım, salak değilim bu dünyada daha fazla kalmak isteyecek kadar. burası iyi kalpli insanlara göre değil. bakıyorum millet 90-100 yaşına kadar yaşamak istiyor. ahmak mısınız oğlum siz? iğrenç bir yer lan burası.
neyse, planım şu olurdu;
hemen çekebildiğim kadar kredi çekerdim, bizimkilere de derdim ki: “gönderin baba bana bir miras reddi, gönder gönder. krediyi sizden almasınlar” sonra ölene kadar takılırım muğla taraflarında. muhtemelen de hayatımın en güzel ayları olurdu.

iyiyle kötü arası bir haber olurdu benim için. bir yanda yakında tüm dertlerin bitecek olması diğer yanda kanserin acısı ve yakınlarımın bana üzülmesi.

yaşamak istememekle kanser olmanın uzak yakın bir ilgisinin olmadığı durum. ' ne güzel ölüp kurtulacağım bu dünyadan ' diyemiyorsunuz. kanser ölmenize de kolay kolay müsade etmiyor. bu arada yaşamak umrumdadır. radyoterapi ünitesi önünden herkese günaydınlar.

çok garip... gerçekten "kanser olmak" isteyenler mi var ? galiba bunu yazanlar hiçbir sevdiği ile sınanmamış, kaybetmemiş... ya da durumun ciddiyetinde değil. basit bir gripmis gibi zannediyorlar.
hiç onkoloji bölümüne gitmediler, hiç kemoterapi etkisi nasıl olur görmediler, hiç pet sonucu beklemediler, patoloji sonuçları temiz gelsin diye günlerce uykusuz kalmadılar, kemoterapi aldığın için acaba çocuklara zarar verir miyim diye düşünmediler, kan değerlerinin bozulmaması için kendilerine extra önem vermediler. moralinin yüksek olması gerektiği noktada yan etkileri ile mücadelede edemeyip ben tedavi olmuyorum diyen birine hiç denk gelmediler... ve sayamayacağım bir sürü sebep... gerçekten derdiniz mi var zannediyorsunuz? zannetmeyin.
sadece onkoloji koridoruna gidin ve sadece bir saat geçirin. insanlar hayata tutunmaya çalışıyor. bu o kadar sancılı bir süreç ki. o tedaviyi oluyorlar ama ameliyat anı gelince durumlar o kadar değişiyor ki.
yaşamayan anlamaz diyip yazdıklarınızı onaylamayacağım.
ne istediğinize gerçekten dikkat edin. öyle bir an olur ki buraya yazdığınız o yazılar gelir aklınıza ve siz sadece "keşke" demekle kalırsınız.
zannettiğiniz kadar "oyuncak" edilecek bir hastalık değil.
ben babamın patoloji sonuçları temiz çıksın diye günlerce uykusuz kaldım. o günler var ya yaşadığım en karanlık günlerdi. sonuçu az çok tahmin ediyorduk ama yüzleşmek çok zordu. dünya başıma yıkılmıştı.
sürekli "ya bir şey olursa" sorusuyla yaşamak zannettiğiniz kadar gerçekten kolay değil... biz yaşadık tecrübe ettik görüyorum ki yalnız değilim, diğer yazar arkadaşlarım da acı tecrübe edinmiş. siz öğrenmeyin olur mu? bu konuda cahil kalın.
hasta olanlara allah'ım yardım etsin. tez zamanda sağlıklarına kavuşur inşallah.
hayatını kaybetmişlerede allah mekanlarını cennet eylesin. sevdiklerine sabır versin.
sağlıklı günler diliyorum.
sevdiklerinize sıkı sıkı sarılın olur mu?
bazen sarılacak bir sevdiğiniz olmayabilir.

sağlık diliyorum. bilim ve tıp çok şeyi başardı unutmayın.

kanser olmak isteyenlere; fabrika atıksularını arıtmasız çevreye bırakarak, termik santrallere filtre takmayarak, gıdada gelenelsel üretimi yasakşayıp endüstriyel üretimin önünü açarak, mahalle aralarını bile zincir marketlerle doldurarak layik rejim yardım ediyor. evet.

günlerce kara kara annene nasıl söyleyeceğini düşünmek demektir.