kişinin kendini en özgür hissettiği an

sex yaptığı an.

uzun süre çevre etkisi ve baskısı ile kısıtlanmış kişinin bu baskı kalktıktan sonra içindeki son kaygı ve korku da etkisini yitirdiği an.

motosiklet,özgürlük, rüzgarı hissetmek, uçma hissi, adrenalin, mutluluk, yada cevabı biraz daha genişletip anlatılamaz yaşanır diyeyim.

insanın kendisi olabildiğinde. benim adım özgür mesela, hep kendimim dolayısıyla hep özgür'üm. *

adım özgür de, gerisi geyikti.

ama aslında doğru da bi bakıma. kişi kendi olabildiğinde ve bunu çevresine kabul ettirebildiğinde özgürdür. mutlak bir özgürlükten bahsedemem ama bu kadarı yeterlidir.

dopaminin esaretinden kurtuldugu andir o. diger bir deyisle konfor alanindan ciktigi, prangali hazzini erteleyebildigi an. "kendini" yendigi zaman yani.
bir de "bence" mahremiyetini koruyabildigi an...

eve gelip bi hışımla sutyeni çıkarıp fırlattığın an

toksik bir ilişkiden yeni çıkmıştım. yaşayanlar ne demek istediğimi çok iyi anlar mutlaka.
şunu yapma, şunu giyme, öyle değil böyle, vs. vs. vs.
bir sürü saçma sapan şey yaşarsın hepsini burda sayamicam.
neyse hop bi gün bakmışsın artık o insan hayatında yok. o sessizlik, o sakinlik işte o an artık bitti özgürsün. istediğini yapar istediğin yere gider istediğin insanla konuşursun. kısacası canın ne istiyorsa işte. seni o kafesin içine koyan şeyden kurtulduğun an başlar özgürlüğün.
kendine bunu yapma. özgür olduğun yerde daha güzelsin.
sonra bi de oturup tabi bunu ben kendime neden yaptım diye düşünürsün ( tecrübe ettim ve böyle bir ilişkide olmuş olmaktan dahi nefret ettim )

bilmediğin yerleri keşfetmek.

yazın bu aşırı keyifli oluyor,
sabahın köründe yola çıkacaksın, arkadaşın gelir böyle sabah mallığı üzerimizde
hadi gidiyor muyuz gidiyoruz.

yolda soğuk kahveler alınır, müzik çakılır
özetle bilmediğin bi' tatil yöresine gitmenin keyfi ve insana verdiği özgürlük hissi bence aşırı güzel. şehrinden uzaklaşınca insan nedense esaretten kurtulmuş gibi hissediyor,
şehirde bıraktıklarınla ilgili galiba.

hiçbir zaman.

neden mi? çünkü şu an bornozum ile evde otururken bir çiftli sarıp içmek isterdim ama yapamıyorum.

zihni açık, adrenalin ve dopamin seviyeleri optimum olan insanların içinde bulunduğu durumu tarif şekli.

iş, okul, düşünce, insan gibi gibi nice şeyleri bıraktığı anlardır. onlardan sıyrılıp ortada kalma hissi biraz hüzünlendirebilir lakin dökülen göz yaşlarında sevinç de barındırır.
bırakmak ve bırakabilmek iyidir, özgürleştirir.

hiçbir sorumluluk, bağlılık olmadan aylak aylak yabancı bir memleketin içinde "ulasilamaz" bir halde dolaşmak. yabancı insanlar, yabancı sokaklar ve gelişine yaşamanın sevincini doruğunda hissettiği anlar, kısaca zincirinden boşandığı, hiçbir bagliginin olmak zorunda olmadığını derinden idrak ettiği zamanlar.

çocukken dedem ve babaannemle köye gittiğim zaman.

eskiden bayram günleriydi. şimdiyse kredi kartı borcunu sıfırladığım zamanlar.

kimseye minnetin olmadığı zamandır.

yazarken sınırsız bir özgürlük hissi oluyor inşallah neden şunu yazdın diye kimse üstümüze gelmez ilerde. yazdıklarımızın anlamını anlamadan ya da hangi zamanda yazıldığına bakılmadan bazen insanı yoranlar olabiliyor. umarım özgürlüğümüze el atmazlar, hayal dünyasına da el atılırsa başka bir şey kalmamış olur çünkü.

çok fazla tuvalet ihtiyacın varken, bu ihtiyacı giderdiğin an…*

gecenin bir yarısı arabayla gezerken.

atm'den kendi parasını çektiği an.

para kazanmak için özgürlüğümüzden ve zamanımızdan feragat ederiz ancak kendimizi en özgür hissettiğimiz anlardan biri de paraya sahip olduğumuz andır. cüzdanında banknotların olduğunu bilmek anlamsız bir güç verir.

kişinin bir daha çalışmasına gerek kalmayacak kadar çok parasının olduğu andır.




(bkz: finansal özgürlük)(bkz: zengin baba yoksul baba)