kişinin kendini en özgür hissettiği an

felsefi farkındalık anı.

kendi uğraşlarınla kendi paranı cebine koyduğun andır.

istemediğin hiçbir şeyi yapmadığın andır. mecburiyetlerinin olmadığı bir dünyadır.

askerlik yaptığım karakoldan nöbet yerine ikişerli sırayla yaklaşık 2 km yol yürürdük. kural gereği havanın kararması gerekiyordu. o karanlıkta nöbet yerine giderken aklıma şimdi pusuya düşürülsek silahın kurma kolunu cekemeden hepimizin ölecegi gelirdi. insanın etiyle kemiğiyle kurşunu beklemesinin ne demek olduğunu o iki kilometrelik yolda öğrendim. işin garibi kendimi en özgür hissettiğim anlardan biri de o kavak ağaçlarının yapraklarının hisirtisiyla kanalda akan suyun çıkardığı sesle yürümek olmuştur. bir yandan ürkek ürkek yürümek öte yandan o anki atmosferi keyifle yaşamak. zor zamanlardı ama bir daha yaşayamayacak olmanın da hüznü yok değil.

çıkmazların gerçekten çıkılamayacak olduğunu anladığı andır.

kendinde çıkacak gücü bulmuş ancak çevresinde henüz merdivenin ikinci basamağında yorulmuş insanların varlığı, ne kadar isterse istesin onu çıkmaza hapsedecektir ancak mutlaka beraat edecektir. her mahkum bir gün özgür kalır.

her çıkmaz bir yas doğurur.
her insan, yasın beş evresini hakkıyla yaşayacaktır.
inkar ederken çaresiz, öfke duyarken kırgın, pazarlık yaparken umutlu, depresyon sürecindeyken umudunu yitirmiş ve kabullenme evresinde ise özgür olacaktır.

tüm bunların farkında olan insan ise, kabullenme evresine en çabuk varacak olan, bu süreçte dahi özgürlük tohumlarını daha ilk andan yeşertecek olan kişidir.

ne yaşayacağını biliyorsan çaresiz değilsin, korkmana hiç gerek yok. sadece küçük bir an sarsılacak, sonra yeniden doğacaksın.

çıplaklık özgürlüktür. düşünün bu dediğimi.

motorla hız yapıp çığlık attığım zaman..

ölmek üzere olduğu ve çok para harcadığı zamanlardır.

yanlız kaldığı an

en uzak menzilden fizz ultisi tutturduğum zaman.

eskişehirde üniversite caddesinde kulaklığımı takıp müzik dinleyerek yürümek.

soyundugum an. evet.

yüzerken sanırım. tüm yüklerimden arınmış , dünyada tek kalmış gibi hissediyorum.

tam da şu an

istemediğini yapmadığı andır
jean jacques rousseau

ben en ozgur evliyken hissediyordum.
hem basımda beni koruyan-guvende hissettiren eşim;
hem tekesliligin ve sadakatin verdigi huzur,
hem esimce benim kisisel girilmez alanıma saygı,
hem de her istedigimi yapabildigim ozgurluk -sadakatsızlik anlamında degil. tobe hasa. geri kalan seylerde-

tek başıma ve sessiz bir zaman bulduğum an
ah muthiş.