kitaplığından ödünç kitap vermeyen insan

ekonomik durumu kitap almaya imkan verdiği halde kendine kitap almayıp benim kitaplarımı görünce kitap isteyen insanı samimi bulmuyorum. kitap almak için para vermeyi “enayilik” gören ama sizin aldığınız kitabı sizden istemekte mahsur görmeyen birine neden kitaplığımdan kitap vereyim. verilen kitap okuma amaçlı da alınmıyor. benden aldığı kitabı okumadan hediye edeni bile gördü bu gözler. ülkenin ekonomik durumunu düşününce zamanında aldığım kitapların gözümde kıymeti daha da arttı. bir kitap 50-60 liraya satılırken ben başkasına kitap vermem umrumda da olmaz. bu saatten sonra 1 liranın hesabını yapacak hale geldi ülke.

benim.
gerekirse istenilen kitabı satın alıp veririm ama kitaplığımdaki kitaplar, eğer benimle değilse evden dışarı çıkamaz.

daha önce verdiği kitapları asla geri alamayan alsa bile hasarlı gelen, kitap kurdudur. bu insanlar daha önce kim bilir kaç kitabı kaybolduğu/hasarlı geldiği için oturup ağlamıştır.

ben. veririm ya okuduktan sonra, diyip bir bahane bulup asla vermem. insan gibi okuyamıyorlar, yırtıyorlar, boyuyolar. hiç gerek yok. parası olan gidip alsın. eğer kitabı geri vereceğine eminsem veririm. verdikten sonra ben de unutuyorum sonra 1 yıl geçince aklıma geliyor. isteyemiyorum da.

vere vere kitabım kalmadı.geri de alamıyorum.bundan sonra ödünç vermek prensiplerimin arasında yer almıyor.

bu sayede kutuphaneniz oluyor zaten. her isteyene verirseniz hem adiniz cikar hem de kutuphaneniz olmaz. en fazla kitapliginiz olur. bir odanin yarisini dolduracak kadar kitap var evde anasini satayim.

ödünç verilen kitaplar savaşa gidip bir daha dönmeyen askerler gibi olduğu için, ödünç kitap vermemesi gerektiğini anlamış kişidir.

haklıdır da.

sahaf sahaf kitap ara, bul, ödünç istesin üstelik okumasın ve geri vermesin, olacak iş değil!!

*

kitabı tam takır verip sayfaları kopmuş bir şekilde geri aldığındandır.
sütten ağzı yanan yoğurt yemez.

ödünç kitap verdiğinde geri gelip gelmeyeceğini bilememe paranoyasını yaşamak istemeyen insandır.
asil duygulara sahiptir.

ortaokuldayken en sevdiğim kitabıma (piraye), emanet ettiğim arkadaşımın ayranının dökülmesi sonucu dönüştüğüm kişi.
(bkz: canan tan)

tanımadığım insana vermem. vermeme nedenimde geri getirmeyeceğinden değil okumayacağındandır. eğer okuyacaksa geri getirip getirmemesi hiç önemli değil.

son tecrübelerimle sabittir ki kimseye okusun götürsün diye kitap vermem. beğendiğim bir kitapsa kitabı sahibine verip yenisini alır koyarım kütüphaneme. giden gelmediği gibi tuttuğum kayıtlarda "kitabımı alabilir miyim? sorusunun cevabı da "ya ben onu bulamadım "oluyor ya! öküz işte.

(bkz: buyrun benim)
daha önce de bir iki tanımda yazdım. ödünç verilenlerin gelmemesi ve benim sinir olmalarım üzerine edindiğim prensiptir . haa ille kitaplığımdan beğendiği bir kitabı okumak istiyorsa yenisini alır hediye ederim tepe tepe kullanıp okuyabilir.
ben depremde bile eve ilk girdiğimde kitaplığıma gidip düşüp zarar görmesinler diye önünü sağlamlaştırmışım .manyak mıyım vereyim kitabımı.

vermiyorum kimseye, çünkü geri gelmiyor. gelsin benim evimde okusun, sonra yerine koysun.

önceden asla vermem diye düşünüyordum ama sonradan insanları sevindirmenin güzel bir şey olduğunu fark edince kitaplığımdaki bazı kitapları dağıttım. istiyorlarsa da geri vermemelerini söyledim, sağ olsun çoğu geri verdi ya da onlar bana okumak istediğim kitabı verdi. kitapları okuyorum, arada bir bakıp unutmamak için altını çizdiğim yerleri okuyorum ya da çok beğendiysem tekrar başlıyorum ama ben bir şeyler öğreniyorsam insanlar da öğrenmeli diyerek veriyorum işte. bu zamana kadar kitaplarımı verdiğim için hiç pişman olmadım sadece bir kere en sevdiğim kitabın içine edildiğini görünce sinirlenmiştim onun dışında kötü bir şey yaşamadım. kitaplara değer vermeyen insanlara kitap hediye edilmez ya da ödünç verilmez ve benim etrafımdakiler şükürler olsun ki böyle değiller.

kitapları severim. iyi bir okuyucu değilim. kitaba ortasından başlarım. parça parça bakarım. belki bir kitabı on senede okurum. ama kitaplarımı çok severim. onlara dokunmayı, koklamayı.

arkadaş gibi görürüm. arkadaşlarımı kimseye emanet edemem. onlara başka bir elin değmesine katlanamam. kitaplarımı paylaşabileceğim biri ne olursa olsun kızamayacağım, her şeyimi feda etmeye hazır olduğum, çok farklı bir biçimde sevdiğim insanlar olabilir. öyle insanlar da zaten ya çok azdır. ya da yok gibi bir şeydir.

kitaplarının geri gelmemesi ile uzun yıllar darbelere maruz kalmış insandır.
kendimden örnek vereyim, ki halen daha çevremdeki insanlara/gençlere bir sürü kitap veriyorum ama şunu diyeyim bugüne kadar herhalde en az bir 180-200 kitabım geri gelmemiştir, belki de daha fazla.
(çok az bulunan ya da daha sonra bulunması çok zor kitaplar da buna dahildir, ki bazılarını yıllar sonra bulup almışlığım vardır tekrardan, ne yapalım)
hayatım boyunca 1 tane kitaba konmadım, her aldığım kitabı en kısa sürede okudum ve iade ettim.
ben de kalmasını, benim olmasını istediğim kitap sayısı da bir elin parmağını geçmez herhalde, ki onları da samimi olduğum insanlardan talep ettim. ama yine de çocuklarıma şahane bir kütüphane bırakacağım en azından bütün sevincim buna dair.
okuyun, okutun, insanlar alışkanlık edinsinler, bu toplumun en büyük eksiği okumak ama onun yanında bırakın kitabı, okuduğunu anlama konusunda bence daha büyük problemleri var.
hayat garip tabi vapurlar, martılar ve hatta iguanalar var lan!*

zorunda mıyım.

en son verdiğim kitap 2 parça olarak geldiği için mantıklı buluyorum

benim bu. gerekirse isteyen arkadaşlara yenisini alır hediye ederim ama ödünç vermem.