mektup arkadaşlığı

bence gayet hoş bir eylem, servisi halen aktif nasılsa bir adrese random atasım gelmiyor değil.

mektup arkadaşlığı sayılır mı bilmiyorum ama biri vardı mektup yazıp kitaplarının arasına koyduğum ve notlar yapıştırdığım. hiç ummadığı anda bulup okumanın verdiği mutluluk bambaşka.

hep yapmak istediğim şeydi ama hiç gerçekleştiremediğim eylem olarak kaldı.

günümüzde, slowly uygulamasını kullanarak yapabileceğiniz nostaljik hasbihal.

çok hoş oluyor. yunanistan dolaylarından mektuplar alıyorum... sirtaki oynayıp, tabak kırasım geliyor inanın.

çok keyiflidir.
ancak bunun için nahif ruhlu bir arkadaş bulmak gerekiyor.
her şeyin bunca oldu bittiye getirildiği bir toplumda mektup arkadaşı bulmak da zor iştir.

(bkz: slowly)

bunu fiziksel postalar göndererek yapmak artık çok nadir ve zahmetli olsa da e-mail ya da slowly uygulaması ile dijital olarak yapmak tuhaf karşılanmaması gereken değerli bir eylemdir.

kitaplar arasından okumayı en sevdiğim tür mektuplar. çünkü "eser" olarak sunulma kaygısı taşımadan, en gerçek duyguların yansıtıldığı, gönderilen kişinin anlayabileceği bir bağlamda yazıldığı zannedilirken aslında en çok yazan kişiyi anlatan tür. edebi kişiliğini sevdiğiniz bir yazarınkileri okuduğunuzda sizi o kişi adına en çok yetiştirecek tür. bu yüzden mektup okumak bu kadar güzelken, mektup yazmak da kaybolmaması gereken bir alışkanlık. ne kadarımız kendini dilediğince, en içten haliyle ifade edebildiği alanlara sahip? mektup arkadaşlığı bir nevi bu boşluğu dolduruyor. dakikalar içinde yanıt alarak tüm duyguların çabucak tüketildiği, kimse kendini uzun ve özenli bir şekilde ifade etme gereği duymadığı için birçok insanın mektup yazmaya ihtiyacı olduğunu ve uzun süreli deneyimlemenin psikolojik birçok problemi iyileştireceğini düşünüyorum.

mektup arkadaşlığını yaşatın!

özellikle şehir dışında birine bi paket , bi kutu , hediye ya da gereken bi şey göndereceksem kesinlikle içine en az birkaç sayfalık mektubumsu bi şey yazarım. ne mail gibi olur bu , ne mesaj gibi hissettirir. günler önce benim elimin değdiği kalemimin yazdığı kağıt şimdi onun elinde. onu saklayabilir seneler seneleeer sonra ortaya çıkarabilir nesilden nesile bile kalabilir. çağ ne kadar dijital çağ olsa da kalem kağıtla yapılan ve elle tutulan şeylerin yerini hiçbir şey tutamaz. hele de mektubun. yazın , hatta yazdırın bence

öncelikle mektup nedir onu açıklayalım: teknolojinin daha gelişmediği yıllarda, bir kağıda öncelikle hitap, sonrasında hayatında neler olup bittiğini yazıp iyi dileklerle bitirilen, o kağıdı bir zarf ve zarfın arkasına gönderilecek kişinin adı-soyadı adresi yazılıp, bir pul yapıştırılarak gönderilen yazılı belgelere mektup denir. mektuba istenilirse tarihte yazılabilir. samimi bir dil kullanılır. genellikle mektup yazan kişi dolma kalem veya mürekkepli kalem kullanır.
mektup arkadaşlığı ise mektupları yazan kişi ile gönderilen kişi arasındaki yazışmadan yola çıkılarak oluşmuş bir kavramdır.

ben edinmek istiyorum.
ilgilenen var mı?

ancak azıcık muhabbet etmek şartı ile.
uyumsuz olduğum bir depresif, melankoli bağımlısı ile konuşmak istemem.

eğer veritabanı oluşturulacaksa beni de ekler misini n’olur diyerek katıldığım başlık.

lisedeyken bazı arkadaşlarımın mektup arkadaşları vardı , on beş günde bir mektup alır ,mutlu olurlar ben de kıskançlıktan kristal bardak gibi çatlardım.

t: kişilerin posta yoluyla birbirlerine ilettikleri mektup vasıtasıyla arkadaşlık ilişkisi yürütmeleri durumu.

sözlükten de gerceklestirilebilecek arkadaşlık.

eskilerde kalmış biraz samimiyet

msn messenger dönemine kadar bir nebze olsa bile kurulabilecek arkadaşlık türüydü. şu an twitter gibi bir mecranın bu kadar popüler olduğu dönemde imkanı yok insanlar birbirine bu kadar değer verip zaman ayırsın. kanserojen besinlerin artması ile yaşam sürelerinin kısaldığı bu dönemde mesaj atmaya bile üşenen insanların kurmasının çok zor olduğu bir arkadaşlık türüdür.

herşeyin dijitalleşmesiyle birlikte, günümüzde artık yok denecek kadar az olan etkinlik. tanımda da bahsettiğim üzere; artık mektup arkadaşlığı da dijital bir hal aldığından; birçok insan slowly uygulamasını kullanıyor.

mektubun gideceği lokasyona göre; ulaşma süresi belirleniyor; dolayısıyla bir nevi gerçekten mektup gidiyormuş hissi yaratıyor; tabii ikinci mektupta whatsapp daha hızlı diye telefon numarası istemezseniz.

o değil de hayatım boyunca yapmak istediğim ama bir türlü yapmadığım iletişim türünün, arkadaşlığa dökülmüş şeklidir. ilkokul öğretmenimiz bizi buna öyle özendirirdi ki anlatamam. fakat hiçbirimiz yapmadık. bilhassa dünyamızın dijital bir hal alması ve bizim de bu dijitalliğe dolaylı yoldan katkı sağlamamız bunu, namümkün kılıyordu ve maalesef biz dijitalle büyüdük... halbuki her şeyden ve herkesten sıyrılıp, şöyle 15 günde ya da ayda bir kez yazabileceğimiz, içini karpostallar, çeşitli küçük küçük dökümanlar ve türlü dil oyunlarıyla zenginleştirebileceğimiz bi mektup arkadaşımız olsaydı fena mı olurdu?..
...
aslında aklımda mektup arkadaşı olmaya yatkın 1 kişi var. 1 kişi... onca tanıdığım insan içerisinde sadece bir kişiyle mektup arkadaşı olabileceğimi düşünüyorum ki o da bundan habersiz, aksi, lanet, önyargılarla dolu, sıkıcı hayatını yaşamaya devam etmeye koyulmuş, bitki misali öylece yaşıyor. bir mektup arkadaşı olsaydı örneğin, biraz olsun köklerindeki çer çöpten sıyrılır, hayatının oksijenini, oksijen tüpünden sıyırıp, pencereyi açıverirdi. böylelikle anlatmayı sevdiği dili yeniden çözülür, hayata başka bir pencereden bakmayı da öğrenmiş olurdu.. bilemiyorum. bence güzel olurdu. ben en iyisi bunu hayata geçireyim. şansı varsa onunla.. değilse bu hayat açmazı, yeni yeni mektup arkadaşlarını çıkarıp önümüze bırakabilir. kim bilir?..

lakin dikkat edilecek husus şudur: amaan ne gerek var böyle şeylere hincime, ne güzel mail var, instagram var, whatsapp, bip, bilumum sosyal mecra varken hem de, ne gerek var şimdi mağaralarımızdan çıkmaya? mağaradan çıkmak ... işte tam olarak bu. mektup arkadaşlığı bir nevi gözümde mağaradan çıkmak gibi bir şeydir. hemen insanların akıllarına duygusal şeyler geliyor, cinsiyeti, cinselliği, aşkı, meşki olan şeyler...
garip..
bu değil işte mesele.. mağaradan çıkmak bu değil. işte bunu söylemeyecek biri olmalı. ancak onunla bu dijital çağda, çağ atlamak mümkün olur. değilse boş. ve ben boşlukları doldurmayı severim. boşlukları çiçeklerle ve şekerle...

anadolu liselerinde bir dönem özendiriliyorduk bunun için. ülkenin başka illerindeki anadolu lisesi öğrencileri ile penfriend olmak diye bi şey vardı.

hey gidi günler.

artık mümkün değil böyle bir şey. hatta nostaljik takılmayı seven bünyeler için bile. o sabrın ve özenin yerini, sabırsızlık ve hızlı tüketim heyecanı aldı.

yazacaksın da, postaya vereceksin de bekleyeceksin de cevap gelecek de... bi de bu seni mutlu edecek. hey yavrum hey.

artık her yerden herkese anında ulaşmak mümkün. kim siker penfriend'i. yazıyorsun dm'den, tıkla dediğin anda mesajın karşı tarafta.

içerik de değişti. eskiden pek kıymetli/ sevgili x diye başlanır, ilgilisine göre uzun uzun hasretle öpülür, herkese selam edilir, hatta ve hatta cenab-ı allah'tan niyaz falan edilirdi.

peki şimdi? hiç selam falan yok. hatta tanışmaya da gerek yok. direkt konuya giriyorsun. "yalarun fbfjfjfm", "bugün boydan foto gelir mi?", "külodunu sıyırıyorum".. neler neler.

neyse canım. herkes istediği gibi takılsın tabi. kimseye laf edecek halimiz yok, haddimiz de değil. sadece tespit, malumun ilanı.

lisede dil ağırlıklı okuyorduk, bir mektup arkadaşı bulmamız istendi öğretmen bir liste verdi ve bu listeden arkadaş seçecektik, ben listeye bakmadım, uzaktan bir akrabamız japonya'da biri ile evlenmişti ismi junko idi, ona yazmak istedim ve uzun süre junko ile mektuplastik ingilizce olarak. sonraları mektuplar azaldı ve gelmez oldu, junkodan bir daha haber alamadım. babamda avusturya'da çalışıyordu küçüklüğümde,o zamanlar köyde yaşıyorduk ve muhtara gelirdi tüm mektuplar

bunu yapmaya istekli hiç kimse var mı?
cinsiyet ayrımı yapmıyorum.

hobi olarak anonim bir arkadaşla konuşmak sanırım iyi gelecektir.
zira tanıdığım kimseye bir şeyler anlatmam.

hala böyle şeylerin peşinde koşan saf insanların olması çok komik.
millet o dm kutusu senin bu dm kutusu benim dolaşıyor, buluşup sevişiyor bunlar da mektup arkadaşı arıyor.

belki buluşup seviştiğim başka insanlar vardır ve bunu dm kutusuna ihtiyaç duymadan gideriyorumdur.
belki de yoktur tabii.

ancak neden her zaman hedef cinsellikmiş gibi davranalım?
evrimimi azıcık daha tamamlamış olabilirim belki. bilmiyorum.
seks sandığınız kadar keyifli bir aktivite değil, abartıyorsunuz.