mezar taşı yazısı

cenazeye gittim. gelemeyeceğim.

benimkine şunu yazın eğer yakılmayı vasiyet etmezsem:

“cahildim, dünyanın rengine kandım.”

bizde gezerdik siz gibi,sizde geleceksiniz biz gibi.

ben bir süleyman idim,
ateşe ve rüzgâra hükümran idim,
sanma ki sultan süleyman idim,
pendik tersanesinde körükçü süleyman idim.

hamiş: mizansen değil gerçektir, karacahmet mezarlığı'nda görülebilir.

masal karakteri gibi ders çıkara çıkara yaşadık bu hayatı.

(bkz: öldüm)

beni buldular siz kaçın.

biz de gezerdik siz gibi, siz de geleceksiniz biz gibi.

okuyamıyoruz efenim.

bir romalı, vefat eden eşi için mezar taşına şöyle yazdırmıştı:
"fortuna mihi non omnia eripuit; adhuc enim est mihi memoria tui."
"kader benden her şeyi çalmadı; zira henüz seninle ilgili hatıralarım var."
kütahya müze'de

onun hiçbir şeyi değilim tabiki bir şey yazdırma hakkımda yok. hoş oraya ne yazsam boş ve eksik. içimden onunla konuşmaya başladığımda susmuyorum. konu bir süre sonra bana geliyor. ne kadar da bencilim. dünyayla bağlantımız kopuyor mu acaba göçünce. inanıyorum ki duyuyorsunuz bizi. gitmeden bilmemek ne acı. bilmek mümkün mü ki? ölünce üstün yetenekler mi gelecek perde mi kalkacak bilmiyorum. sırayla geleceğiz (gideceğiz) bunu biliyorum. bu bir kavuşma olacak mı? vedalaşamadım ki hiç birinizle. ben gidene kadar daha kaç kişiyle yarım kalacağım kim bilir. bugün ağlamama kararı aldım senin için. çünkü ağlayınca rüyaya gelmiyormuşsunuz. gittiğinden beri senin için ağladım hep. göremeyecek olmaya ki bu benim bencillğim. yazık olan hayatına kendine hiç acımamana ve veda edemeden eksik gidişine. gözlerindeki o aciziyete... güzel abicim belki senin gidişin olan cenazende ağladım en çok kimseye ağlamadığım kadar. oysaki daha ağlanası cenazelerde bulundum. hepsinin akışıydı belki o gözyaşları. duyuyor musun beni bilmiyorum. oradaki sayınız arttıkça burada size göstermek istediklerimi daha özenli yapıyorum artık. ne zaman beni izlediğiniz belli değil çünkü. rahat uyuyun. yattığınız yer incitmmesin. birde bizi unutmayın. kavuşmak dileğiyle...

sevmediniz, sevmeme izin vermediniz, artık yokum. rahat edebilirsiniz...

rahmeten meme yoğruşturun.

şahsen ölürsem n'oldu cerraaam yazsınlar.

akp bir ara bunun okunamadigina takmıştı. eğitimi rezil etmek için bahaneler. pehh..

bilmem kim oğlu prada black ruhuna fatiha yazacak işte. altta da doğum ve ölüm tarihleri.

mezar taşı o mezarda yatan kişinin kim olduğunu bilmekten öte bir işe yaramaz. illa üzerine beylik laflar yazmaya, öldükten sonra başlarına "vayyy" dedirtmeye gerek yok.evim mezarlığın az ilerisinde ve emin olun her gün önünden yüzlerce insan geçmesine rağmen başını çevirip mezar taşı okuyan kimse yok. hayır zaten ölmüş gitmişsin bu neyin şovu derler adama/kadına.

ben mezar taşıma "-oooo kimleri görüyorum" yazdırmayı düşünüyorum.

sevdiğim ve meşhur bir şiir.

kitabe-i seng-i mezar
ı

hiçbir şeyden çekmedi dünyada
nasırdan çektiği kadar;
hatta çirkin yaratıldığından bile
o kadar müteessir değildi;
kundurası vurmadığı zamanlarda
anmazdı ama allah'ın adını,
günahkâr da sayılmazdı.

yazık oldu süleyman efendi’ye.

ıı

mesele falan değildi öyle,
to be or not to be kendisi için;
bir akşam uyudu;
uyanmayıverdi.
aldılar, götürdüler.
yıkandı, namazı kılındı, gömüldü.
duysalar öldüğünü alacaklılar
haklarını helal ederler elbet.
alacağına gelince...
alacağı yoktu zaten rahmetlinin.

ııı

tüfeğini deppoya koydular,
esvabını başkasına verdiler.
artık ne torbasında ekmek kırıntısı,
ne matarasında dudaklarının izi;
öyle bir ruzigar ki,
kendi gitti,
ismi bile kalmadı yadigâr.
yalnız şu beyit kaldı,
kahve ocağında, el yazısıyla:
"ölüm allah'ın emri,
"ayrılık olmasaydı."

kadın dırdırından ölen halil ağa
karısının ve annesinin kavgasından bıkan ağa ölmeden önce mezara taşınmasını bu şekilde vasiyet etmiştir. "es-seyyid halil ağa'nın mezar taşı. " merhûm ve mağfur ila rahmeti rabbi'l-gafûr / karı dırıltısından vefât eden es-seyyid halil ağa."

buradan